Maślany rower.

Chciałoby się rzec „pierwsze koty za płoty” gdy w pierwszym dniu wakacji uzmysłowiliśmy sobie jacy jesteśmy ociężali fizycznie. W końcu nie ma się czemu dziwić, że formę zdobywa się regularnymi ćwiczeniami a jednorazowy zryw nie daje wyników. Chociaż padliśmy przed Wielkimi Wydmami w pokłonie uniżenia i pokorze to już następne dni były o wiele mniej uciążliwe. Mięśnie zaczęły wreszcie pracować i wielogodzinne pokonywanie skalistych i zdradliwych zboczy przychodziło nam już z mniejszym wysiłkiem. Nie chcę uprzedzać co będzie się działo w dalszym ciągu wakacyjnego serialu ale powrócę na chwilę do dnia dzisiejszego lub bardziej dokładnie powakacyjnego. Otóż świadoma swej chwilowej, fizycznej słabości postanowiłam szlifować formę na zapas, na kolejne zmagania z niespodziankami przygotowanymi przez p.. Aby nie dać się nabrać na teksty w stylu „to tylko parę kroków i zakrętów”, aby po godzinach marszu, skoków i wspinaczki paść na pysk.
Wyrosłam już ze skakanki a bieganie mnie nie rajcuje więc postanowiłam wzmocnić się na rowerze. Plan ten chodził mi po głowie przez dwa tygodnie ale pilnie strzegłam się aby nie uronić rąbka tajemnicy. Nadeszła wreszcie okazja. Podczas naszej wizyty w sklepie sportowym w celu rekonesansu ciuchów letnich na nasz jesienny wypad na krokodyle zagadnęłam tak zupełnie od niechcenia jak to kobiety tylko potrafią. 
- Na urodziny nie chcę kolejnego pierścionka z brylantem. Chcę rower. - Jeżeli spodziewałam się piorunującego efektu moich słow to nie pomyliłam się ani na jotę. p. gapił się na mnie jakbym przemieniła się w Meduzę. Szkoda, ze bez mego zagajenia nie wpatruje się we mnie tak intensywnie. Przebywaliśmy akurat w dość ekskluzywnym sklepie gdzie ceny są więcej niż ciut ponad przeciętne więc i ceny rowerów znajdujących się na podłodze i wieszakach są jakby z innej planety albo dla posiadaczy grubszych portfeli. Milczenie przedłużało się ambarasujaco ale postanowiłam czekać. Już w naszą stronę zmierzał pracownik aby pomóc nam, niezdecydowanym klientom, w wyborze gdy wreszcie p. przemówił. 
- Ale nie tu! Tutaj ceny rowerów zaczynają się od 1500 dolców i nie ma górnej granicy. 
- A gdzie? - Bingo! Ryba chwyciła przynętę, wystarczy zaciąć i powolutku wyciągnąć ją na brzeg. Teraz nie mogłam odpuścić, nie mogłam nawet być wdzięczna za zgodę bo każde moje wahanie spowodowałoby katastrofę rozważania tego pomysłu. 
- Jak już o urodzinach mowa to może coś sobie kup co ci się podoba. Zamiast brylantu. - Z pewną dozą dezaprobaty podpowiedział zamyślony p.. Więc kupiłam co mi się podobało i plastik aż piszczał w kasie przy płaceniu rachunku. Każde z nas miało kamienny wyraz twarzy i nie dało poznać drugiej połowie, że pierścionek z brylantem był bardzo tanią alternatywą.

W drodze do domy zahaczyliśmy o sklep wielobranżowy i zakupiliśmy dwa zamiast jednego roweru. Ten drugi był dla p. bo jego wiekowy Raleigh stoi w garażu u kolegi.
Mam "maślany" rower, klasyczną damkę z bagażnikiem i błotnikami, tak zwany; cruiser. Kolor tak mi przypadł do gustu, ze nie chciałam żadnego innego. Dodatkową atrakcją zakupu był fakt, że chłopski był tego samego modelu ale granatowy. Jeden do drugiego pasują jak my do siebie:)))

Od pierwszego dnia śmigamy zatem codziennie w parku oddalonym od nas zaledwie o 5 kilometrów albo po naszych wiejskich ulicach gdzie ruch kołowy z rzadka przeszkadza nam w rowerowej zabawie.
W „naszym” parku jest wspaniała ścieżka rowerowa po której również spacerują piesi ale w znikomej liczbie i nie ma zatorów na trasie.
Park jest duży i przestronny, jest w nim jezioro nad którym można przysiąść i odpocząć albo wędkować ze zmiennym szczęściem.
Pełni zapału wykonujemy 16 kilometrową pętlę aby powrócić do miejsca wyjazdu. Znów odkryłam radość z jazdy pośród łąk i drzew gdy wiatr chłodzi rozgrzane ciało. Radość z zaciśniętymi zębami, nie z wysiłku aby pokonać siłę ciążenia i nie paść na grunt bez tchu ale aby nie połknąć unoszących się i niewidocznych w cieniu owadów.

Schwinn Fifth Avenue

Początki nie były łatwe i konieczne przerwy wykorzystywaliśmy na chłodzenie stóp oraz relaks w stylu „nogi w górze”.

Razu pewnego posilając się w połowie trasy zobaczyłam rosnącą opodal jabłoń. Czy oczy mnie nie mylą? Poszłam sprawdzić i organoleptycznie stwierdziłam, ze jeść się da te darmowe i robaczywe dary natury. 

Z radości potrenowałam żonglerkę rajskimi owocami przypominającymi w smaku kosztele i jak na zdjęciu widać byłam gotowa sprowadzić na drogę grzechu aż trzech Adamów. Teraz grzeszne drzewo jest stałym punktem odpoczynku w naszych treningach i wybieram dwa okazałe jabłka aby jedno z nich wręczyc p..