Takie zwariowane czasy nastały, że i do parku strach się wybrać. O podróżach między stanowych można tylko pomarzyć. Siedzę za tym w domu i zmieniam kartki w kalendarzu. Mieliśmy dokładnie wyliczoną datę wyjazdu w tym roku i dlatego po prawej stronie widniał kalendarz który odliczał dni do “wielkiego wydarzenia w Chicago”. Świat spłatał figla i póki co granice są zamknięte i nie przyjmują w Kolumbii zagranicznych turystów. Od tej chwili, bo kalendarz zniknął, już nic nam nie odlicza czasu bo nie jesteśmy pewni czy w ogóle nasze zamierzenia uda się zrealizować. Nic nie wskazuje na poprawę sytuacji zdrowotnej Świata więc niby gotowi do wyjazdu, bo wszystko gotowe ale możliwości brak. A niech to szlag. A niech to szlag.
Snuję się zatem po chałupie z kąta w kąt i zakręcone myśli nie pozwalają na umysłowy relaks. Ja jeszcze sobie radzę z odosobnieniem ale p. jest kłębem i strzępem nerwów. Narzeka, utyskuje i mam wrażenie, że niedługo zwariuje. Jego nastrój i mnie się udziela więc czasami ponosi mnie jak sekutnicę. Oj ciężko utrzymać zdrowy rozsądek. Wokół krążą niesamowite teorie z których kolejna jest bardziej nieprawdopodobna niż poprzednia. Nie jestem w stanie odnieść się do rzeczywistości gdyż nieprzewidzialna zmiana od marca przewróciła moje życie do góry nogami. Dziś, nic nie jest jak poprzednio a dokąd zmierzamy to nikt nie wie. Czy w takiej sytuacji może mnie coś zaskoczyć?
Byłam przekonana, że nie ale jednak widok ropuchy tuż obok mojej stopy zagotował mi krew. “ŻABA” rozdarłam się wniebogłosy. Skoczyłam tak wysoko jak tylko mogłam. Ze względu na zanik formy bo poruszamy się jedynie w obrębie mieszkania, ratując swoje życie wylądowałam prawie w tym samym miejscu. Ropuch lub ropucha nie wiele robiła sobie z moich wrzasków i podążała prosto do sypialni.
Wpadłam w panikę i dorzuciłam kilka decybeli. Widok uśmiechniętej paszczy p. uspokoił mnie bo waleczny rycerz zaraz zlikwiduje śmiertelne zagrożenie. Brzydzę się ropuch i do ręki bym nie wzięła obrzydlistwa, o nie! Nawet przez ręcznik papierowy. p. spokojnie zawrócił płaza z trasy do sypialni i od razu mi ulżyło bo gdybym tak w nocy obudziła się z żabą w łóżku to zgon murowany.
Nie obyło się bez kolejnego krzyku panicznego przerażenia gdy żaba skoczyła w moją stronę. To wszystko męża wina bo opuścił na sekundę pole walki i chwycił telefon aby uwiecznić wizytę nietypowego gościa. Przebierałam nogami bełkocząc coś o najmocniejszym drinku dla wybawcy przeskakując z nogi na nogę.
- Nie rób zdjęć. Błagam wyrzuć ją natychmiast. - I w końcu posłuchał mych błagań małżonek. Wyniósł ropucha do ogródka. Ropuch ciekawskie zwierzę skorzystało z okazji i gdy siatka od drzwi była odsunięta wszedł sobie do domu. To stworzonko mieszka sobie w gąszczu liści i czasami przechodzi obok nas gdy wieczorem siedzimy sobie na patio.
Siedząc sobie na patio przy porannej kawie codziennie towarzyszą mi ptaki. Oczywiście nie wpadły na kawkę ale na poranne łowy. Dzięcioły stukają w korę sprawdzając czy coś pod nią nadaje się do jedzenia, drozdy skaczą całkiem blisko mnie i przekornie raz spoglądają na mnie a raz na trawę poszukując dżdżownic. Kardynały jeżeli przylecą tylko pomachają czerwonymi skrzydłami i tyle po ich wizycie. W naszej okolicy prawie nie ma much więc co ptaki jedzą. Jest ich całkiem sporo a much brak. Kolejny łyk kawy rozjaśnił mój umysł, ćwierkanie od którego może rozboleć głowa to narzekanie na zaopatrzenie. Przypomniałam sobie nasz nocleg w Południowej Dakocie dwa lata temu i odszukałam zdjęcia. Pamiętam dokładnie, że koczowaliśmy pomiędzy maszynami drogowymi albo dokładniej parkingowymi. Ciężki sprzęt równał teren przygotowany na parking obok restauracji ze stacją benzynową. Pod wieczór nikt już nie pracował więc w ciszy i spokoju mogłam rozkoszować się widokiem zielonych łąk.
p. po zrobieniu zdjęć żółtej koparce, na co ja nigdy bym nie wpadła, wycofał się do auta bo pszczoły to wróg numer jeden dla jego uczulonego na ich jad organizmu.
Zostałam zatem sama z otaczającą mnie przyrodą. Nie przykładałam się zbytnio nad tym czy moje zdjęcia utrwalą owady podążające do nektaru ukrytego w kwiatach ale popróbować zawsze można. Po prostu naciskałam spust i jak karabin maszynowy aparat robił dziesiątki zdjęć tego samego ujęcia. Może na którymś utrwalę super muchę.
Pomysł odszukania zdjęć bardzo mnie usatysfakcjonował i gdy kończyłam kawę już miałam pomysł na post. Miał być o tym, że maszyny na krótką metę wygrają z przyrodą ale i tak gdy przyrodę zabiją same nie ruszą bez żywego człowieka.
Teraz ubiegnę wypadki bo zamierzony tekst nigdy nie powstał z bardzo zaskakującej przyczyny. Przy oglądaniu zdjęć zwątpiłam w mój zdrowy rozsądek. Zawołam męża aby ocenił stan zdrowia psychicznego swej starej żony bo z wiekiem przychodzą różne dolegliwości bez jakiegokolwiek ostrzeżenia.
- I co? I co? Widzisz to co ja? Czy już oszalałam czy jeszcze nie? - Wyselekcjonowane zdjęcia wprawiły mnie w osłupienie. Przecież nie mogłam tego widzieć gdy nie przykładając się do szczegółów zrobiłam sto pięćdziesiąt zdjęć.
p. patrzył i patrzył. Kolejne zdjęcie, powiększenie i po chwili kolejne zdjęcie zostało poddane podobnym torturom. Zaczęłam się denerwować bo jeszcze sto czterdzieści dwa zdjęcia a p. wisi nade mną w pozycji wyczekującej czapli. Nie zniosę tego dłużej.
- Widzisz coś czy oślepłeś? Odpowiadaj!!! - Brakło mi cierpliwości i powietrza bo wdychaliśmy tlen z tego samego miejsca. W końcu odsunęłam go ręką i wstałam.
Jeżeli ktoś nie wierzy, że niemożliwe może być możliwe to niech nie czyta dalej bo ja właśnie za chwilę to udowodnię.
Owady miały być gwiazdami posta i szukałam ich na zdjęciach. Z reguły zanim zamieszczę zdjęcie na blogu powiększam je na ekranie komputera i sprawdzam czy jest ostre, czy moje zmarszczki nie są zbyt widoczne itd, no takie babskie obowiązki. Wtedy poszukiwałam owadów w pobliżu kwiatów. Zawiodłam się na mężu bo źle ustawił mi aparat, przepraszam robiłam zdjęcia jego aparatem i dlatego muchy wyszły nieostre, zbyt długi czas naświetlania. Moim wyszłyby perfekcyjnie.
- Co to jest? Zdjęcia rentgenowskie elfa albo jakiegoś ufiaka. - Mąż nie wydał opinii o stanie mojego umysłu ale potwierdził to co i ja widziałam chwilę wcześniej.
- Jaki znów rentgen. To jest duch, prawdziwy duch jak babcię kocham! Przezroczysty duch.
Zresztą pooglądajcie sami i wydajcie opinię albo nazwijcie to co widzicie.
Powyżej, pierwsze zdjęcie na którym dostrzegłam coś niezwykłego. Patrząc od lewej jest jeszcze nierozwinięty kwiat a na jego łodydze coś białego.
Oglądajcie dalej!
Czy widzicie to co my?
Skrzydła cienkie jak mgła i ciało przez które możnaby bez trudu spojrzeć w dal. Na głowie dwa czułki skierowane na boki.
Świat chyba nie jest taki jak sobie wyobrażamy. Ja zdecydowanie od dziś wątpię w oczywistość i normalność otaczającej mnie przestrzeni.
