Finlandia - ciągle na północ.

Flaga Finlandii latwa do zapamietania i rozpoznania.

Przy kolejnej wizycie w tym kraju mieszkaliśmy na skraju miasta. Niech was nazewnictwo nie wyprowadzi w maliny bo ta wioska z kilkoma domami na krzyż nic z miastem nie miała wspólnego. Mieliśmy możność korzystania z sauny nad małym jeziorkiem. Dlaczego nie korzystaliśmy z sauny w domu? Okazało się, ze rodzina naszego gospodarza kiedyś miała tyle ziemi, ze nawet dziś nikt nie może tego ogarnąć. Niech tam będzie, ze ma się tyle, ze nawet nie wiadomo ile. Pomimo swego bogactwa nie płacili dużo swym pracownikom bo ubogie domostwa nie miały sauny. Fin bez sauny wykańcza się przedwcześnie i usycha wiec właściciel ziemski obecnie zwany farmerem dał wsi kawałek ziemi z jeziorkiem i wybudował saunę dla wszystkich. 
Za moich czasów domki we wsi o pardon w mieście wykazywały znamiona luksusu i nikt już nie korzystał z sauny dla plebsu. Jednakże przyzwyczajenie pozostało. Czasami widywaliśmy pojedyncze osoby na plaży. Wygodniej nam było podjechać do wolno stojącego domku i tam oddawać się przyjemnościom sauny niż robić to w domu pełnym domowników. Sprytny gospodarz, przyjechał kiedyś niezapowiedziany aby zobaczyć czy wszystko robimy tak jak trzeba. Zwinęłam się jak ślimak w skorupce aby ukryć swoja nagość. Farmer rozmawiając z nami doglądał czy witki brzozowe są dobrze namoczone, czy woda w kubełku nie jest za ciepła bo robiłaby mało pary gdy wyleje się ja na rozgrzane kamienie itd. Kręciłam się nerwowo bo już była najwyższa pora aby uciec przed ugotowaniem się żywcem. Już bardziej czerwona nie mogłam być czy to ze wstydu czy z upału. Wstałam i skierowałam się do wyjścia i o zgrozo farmer podążył za mną. Nawet na posladkach czułam jego wzrok. Gdy byłam na zewnątrz zatrzymałam się na chwilkę aby odetchnąć i już p. oraz farmer stali na wprost mnie przyglądając się całej mojej gołej piękności. A niech to szlag, pomyślałam, oni się nie krępują a w końcu mają więcej do pokazania niż ja. Jak na to nie patrzeć to golizna jednak mnie szokowała. Nie jestem Finką wychowaną w innej kulturze i przyznam, ze moje początki w saunie nie należały do przyjemnych. Szczytem było zaproszenie na "saunowanie" w akademiku. Rozumię podtekst siedzenia w jednym pomieszczeniu gołych facetów i gołych bab w wieku do wzięcia. Każdy po prostu wybiera sobie potencjalną/ego żonę/męża. Bardzo dobry sposób dla narzeczonych, na zobaczenie przyszłego współmałżonka. No ale powracam do sytuacji przed sauną. Wzięłam głęboki oddech i wdałam się w jakąś intelektualna rozmowę stojąc tak zupełnie "sauté" naprzeciwko dwóch męskich golasów. Wiadomo, ze nie ma obowiązku nagości w saunie i kostium kąpielowy czy ręcznik jest dopuszczalny ale tutaj zostaliśmy zaskoczeni a widać panom to bardzo pasowało. Rozmowa kleiła się jak nigdy w życiu. Każde z nas wręcz brylowało znajomością tematu i po zaznajomieniu się z wyglądem rozmówcy powróciliśmy do środka. Od tego brawurowego wyczynu zaczęły się codzienne wizyty farmera i przestało to nas bawić, czas jechać dalej na północ.

Wcześniej przez myśl nam nie przeszło aby pchać się na sam koniec Europy tym bardziej, ze jest on w kolejnym kraju. Decyzja jednak zapadła i nie ma od niej odwołania.
Moja czerwona kurtkę zostawiliśmy w Tampere u naszej koleżanki. Jak zwykle brakło nam czasu na dokładne spakowanie naszych bagaży. Gdzieś w nieznany sposób kurtka została w mieszkaniu a my pomknęliśmy do Laponii.
Podczas rozmowy telefonicznej zostaliśmy zapewnieni, ze to nic strasznego bo kurtkę powiesi na klamce swych drzwi i jak będziemy wracać do Polski to sobie ja weźmiemy. Pierwsze co przyszło mi do głowy to to, ze nie zrozumiałam ani jednego słowa bo przecież nie mamy klucza do jej mieszkania.
- A klucz? - Przecież jakoś musimy dostać się do środka.
- Kurtka będzie w reklamowce na klamce. Na zewnątrz. Na klatce schodowej. - Teraz zwątpiłam w swe możliwości pojmowania nieznanego. Jak to na klatce schodowej, przecież ukradną. My wracamy za miesiąc albo później. Podziękowałam jej za wspaniale rozwiązanie i w myślach pożegnałam swoja kurtkę na zawsze. Tuula wyjechała na wakacje do swojego domu rodzinnego, który zupełnie nie był w zasięgu naszej trasy. Moja wściekłość prawie przerodziła się w agresje. Wszystkiemu winien był p. bo jak można nie zauważyć żarówiasto czerwonego ciucha. No jak? Fakt, ze i Tuula wyjeżdżała do domu w tym samym dniu wiec bluzek, spodni i wszystkiego innego były tysiące porozrzucane na łóżku. Przegapiłam raptem tylko jedna rzecz a była okazja aby było ich znacznie więcej. I jak sadzicie, ukradli? Guzik z pętelką, po miesiącu odzyskałam swoja zgubę. Zupełnie dla nas niezrozumiale ale dla Finów oczywiste. Ile jeszcze musimy się nauczyć! 
Już tego samego dnia zimny wieczór dał mi w kość i uświadomił mi moja nierozwagę. Sytuacja dość niewygodna bo jedziemy na daleka północ i brak ciepłej kurtki nie zapowiadał niczego dobrego. Dobrze, ze miałam innych ciuchów pod dostatkiem i w naszych bagażach znalazły się dwa bardzo ciepłe swetry. Pomimo tego, ze nie zamarzłam tej nocy to jednak musiałam wyglądać na niezbyt wypoczętą i taka co spedzila noc pod mostem bo zaznajomiliśmy się z przygodnym człowiekiem który prosił o kilka groszy.
Ledwo pożegnaliśmy naszego nowego przyjaciela, żebraka w bardzo ładnym garniturze ten niecodzienny dzień zesłał nam kolejna niespodziankę. Wychodząc ze sklepiku z pocztówkami bardzo boleśnie zderzyłam się z wchodzącym mężczyzną. To, ze ja byłam wpatrzona w pocztówki to oczywiste ale gdzie miał oczy ten wchodzący. Bardzo uprzejmy gość schylił się w tym samym czasie co ja i tryknęliśmy się głowami jak Japończycy przy powitaniu gdy stoją za blisko. Słowa przeprosin z każdej strony zamieniły się wkrótce w luźną rozmowę. Jej efektem było zaproszenie nas do domu na kolacje, które przyjęliśmy z wielką ochotą.
Namiot rozbiliśmy obok opuszczonego domu mieszkalnego. Ofiarowanego nam przez bardzo miłego, zupełnie nieznanego jeszcze niedawno Fina. Trudno to wszystko opisać w krótkim poście ale okazało się, ze jednak można zaufać obcemu. Nie chce na sile przekonywać was ale czegoś tak spontanicznego nie przeżyłam później ani wcześniej. A co tam raz kozie śmierć. W tym przypadku dwom kozom. Pierwsza byłam ja a druga p. Kolejność w tym przypadku nie ma znaczenia. Juz niezupełnie obcy człowiek dal nam swój stary dom do użytkowania. No skłamałabym twierdząc, ze był stary. Był opuszczony bo właściciel miał nowy w którym mieszkał a ten dla nas stał zupełnie pusty. Może to trudno zrozumieć ale tak było na prawdę. Ktoś mógłby powiedzieć, ze to wodolejstwo ale niby dlaczego miałabym takie rzeczy wymyślać. Och, gdybym mogła tak wymyślać to już na moim koncie miałabym kilka książek. No wszystko wiadomo. Zycie i tak jest bardziej barwne niż najlepsze bajki. Summa summarum staliśmy się właścicielami domu i ogromnego pola truskawek. Rozbiliśmy namiot w bezpośrednim sąsiedztwie domu bo jakoś raźniej nam było mieszkać w namiocie niż w opustoszałej chałupie. Pozostaliśmy tam dwa tygodnie wałęsając się po polach i lasach. Znowu niczyich. Był to środek lata i właśnie tam doceniłam wakacyjne zalety tego północnego kraju. Słonce świeciło od samego rana do północy. Nigdy nie miałam lepszej opalenizny niż właśnie tam. Niech się kryje cała Afryka i Hiszpania ze swymi kurortami. Jakoś nikt nie kojarzy Finlandii z letnimi wakacjami, mam wrażenie, ze niewiele ludzi chce tam pojechać a wielka szkoda. Nawet nie mam pojęcia jak zachwalać ten kraj zrozumiałymi słowami. Jak można opisać bezkres pól i niezgłebionych lasów. To jest raj nad raje. Tak blisko Polski a jednak zupełnie niepopularny pośród rodzimych turystów tłumnie walących do Maroka lub Egiptu.