Wyspa skarbów.

  Było już grubo po południu a przed nami jeszcze tyle atrakcji w ciągu dzisiejszego dnia. Mieliśmy wiele opcji do wyboru ale dzień nie chciał się wydłużać wraz z upływem czasu i musieliśmy podjąć decyzję co dalej. Krótka narada zaowocowała ustaleniem, że dnia dzisiejszego nasycimy się widokiem aligatorów w takim stopniu aby wystarczyło nam na wieki. Wjazd na parking był otwarty ale stojące auta na głównej drodze jeszcze daleko od niego uświadomiły nam raptem, ze nie jesteśmy jedynymi amatorami spotkań z nieznana fauna. Dodatkowy prysznic zimnej wody zafundował nam ustawiony przenośny napis „na parkingu brak wolnych miejsc”. W żadnym razie nie zdobędziemy się na pozostawienie auta daleko na szosie aby odbyć ponad kilometrową wycieczkę do wejścia. 
- W takim razie spróbujmy popłynąć na bagna łodzią ze śmigłem. - Kolejna decyzja nie powiodła się sukcesem bo wszędzie mnóstwo ludzi i czas oczekiwania wydawał się zupełnie za długi. Już kilka razy wspominałam, że Amerykanie wstają wcześnie rano nawet w wakacje aby do lanczu uporać się ze zwiedzaniem i teraz pozostało nam jedynie pojechać dalej w stronę Zatoki Meksykańskiej pozostawiając przygody na kolejne dni. Może to i dobrze bo wszystkiego naraz nie da się zobaczyć a dozowanie napięć nerwowych może wyjść nam tylko na zdrowie.
Zwiedzanie bagien odłożyliśmy na później aby zbadać jak żyją ludzie w tych okolicach. Samo Miami to tętniące życiem miasto z bogatym centrum i biednymi przedmieściami tak zupełnie normalnie jak to bywa z dużymi miastami na całym świecie.
Wzdłuż drogi pomiędzy wybrzeżem Atlantyku a Zatoką przez długi czas towarzyszył nam kanał po północnej stronie. Czasami był zupełnie pozbawiony roślinności innej niż przystrzyżona trawa ale odcinki porośnięte wysoką trzciną i krzewami kryły mieszkańców dla których przyjechaliśmy z daleka. 

Wylegujące się bezpośrednio nad samą wodą aligatory było bardzo łatwo dostrzec dzięki ich prawie czarnemu kolorowi. Nasze częste postoje na wąskim poboczu pomiędzy metalową barierą a pasem ruchu nie przypadały do gustu innym użytkownikom drogi ale wiadomo, że turysta zatrzymuje się tam gdzie uważa za stosowne pomijając zdrowy rozsądek więc nikt na nas nie trąbił a co najwyżej złorzeczył w zaciszu swych czterech kółek. Mniejsze egzemplarze pozostawiliśmy bez szans na portret ale okazy budzące szacunek ze względu na swoje rozmiary zasługiwały na chwilę postoju. Zdjęcia nie są rzucające na nogi bo te paskudne zwierzaki kryły swe cielska chociażby częściowo w szuwarach. Pomimo wszystko byliśmy teraz już prawie zadowoleni z podjętej decyzji aby pojechać do Neapolu (nazywanego tutaj Naples).
Po drodze zahaczyliśmy o małą wyspę Chokoloskee aby zerknąć jak żyje się w tej okolicy.

Krótki rekonesans czyli objechanie całej wyspy nie zajęło nam dużo czasu bo obszar był wręcz maleńki. 
Najbardziej atrakcyjne okazało się spotkanie z pelikanami czyhającymi na resztki oprawianej ryby. Po krótkiej walce ptaków nastąpił sielski spokój panujący dookoła i w takim nastroju ruszyliśmy dalej aby przekonać się czy wszędzie jest tak błogo i rozkosznie.

  Po niespełna godzinnym relaksie za kółkiem wjechaliśmy na wyspę których tutaj nie brakuje i aż dech nam zaparło. Raptem znaleźliśmy się w innym świecie.

Tak wysprzątanego i wypielęgnowanego miejsca w Ameryce jeszcze nie widziałam. Może to był szczególny dzień, że tak odebraliśmy to miejsce albo naprawdę tak było. Asfalt bez pęknięć, trawniki nie tylko idealnie przystrzyżone ale nawet chyba uczesane i pomalowane na zielono tam gdzie trawa mogła zmienić kolor. 
Cicho, spokojnie i bogato. 

Budynki jakby wczoraj pomalowane na nasz przyjazd, palmy bez jednej suchej gałęzi lekko kołysały się na wietrze. Czułam się jakbym niechciana przez mieszkańców wjechała na ich prywatny teren. Gdzie nie spojrzeć to milion dolarów. Nawet nieduże domy miały taras zabudowany siatką chroniącą przed owadami, krokodylami i innym paskudztwem niemile widzianym przy porannej kawie lub wieczornym drinku. 

Zacumowane jachty przy domach dodały jeszcze pikanterii do niebywałego wizerunku Marco Island. Gdyby przyszło mi zamieszkać nad morzem to ta wyspa byłaby moim numerem jeden. Problem finansowy który ciągnie się za nami jak smród po gaciach można rozwiązać tylko w jeden sposób; kolejną wyciekę trzeba tak zaplanować aby dotrzeć do wyspy skarbów, zabrać część ukrytego tam skarbu i kupić sobie za złoto piratów luksusowy dom z jeszcze bardziej wystawnym jachtem. Pomarzyć dobra rzecz ale kończący się dzień uzmysłowił nam nasze położenie i urok bogactwa oraz jego nieznany smak oddalały się od nas jak senne marzenia przed odgłosem budzika.
Z wyczekiwanego Neapolu niewiele dostało się nam na deser. 

Przy świetle reflektorów samochodowych i ulicznych lamp dosłownie uszczknęliśmy tylko kawałek miasta w drodze do autostrady prowadzącej wprost do hotelu gdzie kilka godzin snu musi nam wystarczyć aby jutrzejszą przygodę dokładnie zapamiętać.