Mamy omamy.

   W niedalekich okolicach Las Vegas jest taka wydma, ze ta z Doliny Śmierci niech się chowa. Widoczna przez dlugi czas wydma w końcu zmusiła nas do opuszczenia drogi i skierowania się prosto do niej. Im bliżej byliśmy tym bardziej się radowaliśmy bo rozmiarami przewyższała ta poprzednia kilkukrotnie. Na chwile wysiedliśmy aby sfotografować piaskowego giganta i z bólem serca uklonilismy się wydmie w pożegnaniu. Miękkie podłoże nie pozwalało nam dotrzeć w pobliże wydmy.

Auto zapadało się na głębokość kilku centymetrow i żadne z nas nie było na tyle nierozważne aby przeforsować dalszą jazdę nieutwardzona droga. Ja akurat wcale nie marzyłam o kolejnym udarze słonecznym i z przyjemnością radowałam się takim widokiem z daleka od rozgrzanego piachu. Nie byliśmy sami na tym, wydawałoby się, pustkowiu. 

Na krzaku przedziwnej pustynnej rośliny siedziała jaszczurka o długich palcach i nieznanym mi wcześniej kształcie głowy. Uciekła chowając się w mgnieniu oka pod krzak pokaźnych rozmiarów. Spojrzałam na podgląd w aparacie i oceniłam, ze zdjęcie jest zadowalające i jaszczurka nie wymaga tropienia i dręczenia.  Powróciliśmy zatem na utwardzoną nawierzchnie szutrowej drogi i znów zaczęliśmy podskakiwać przy wtórze obijających się kamieni o podwozie. Przystanęliśmy na skrzyżowaniu ulic aby nasz GPS mógł się odnaleźć bo do tej pory pokazywał białą plamę i nas w samym jej środku.
- To zupełnie oczywiste, ze nie ma mapy ani tych ulic. Tubylcy nie potrzebują systemu satelitarnego aby wrócić do domu. Tu są dwie ulice na krzyż. 

- To proszę cie bardzo wybierz ta właściwą.

- Czy myślisz, ze to takie oczywiste. Gdzie nie pojedziesz to droga skręca na południe wzdłuż asfaltowej. - Gdzieś  prawie na horyzoncie widać auta ale nie ma jak do nich dojechać. Nasze próby jechania w kierunku asfaltowej drogi spełzły na niczym i ciągle mieliśmy okazje podziwiać tutejszą zabudowę.

- W sumie to obojętne którą pojedziemy. Jak będziemy mieć w zasięgu wzroku normalną drogę to jesteśmy na dobrej drodze. - Wreszcie udało się nam powrócić do cywilizacji i zaczęliśmy podążać za pojazdem załadowanym ponad miarę.

Lepiej takiego dziwaka wyprzedzić bo jeszcze mu coś z dachu spadnie szczególnie, ze dozwolone 70 mil na godzinę celebrował z zadziwiającą dokładnością. Po kilkunastu minutach w jakimś miasteczku napadła na mnie "fatamrugana". Spotkac Passata to rzadkosc bo marka VW nie nalezy do popularnych w USA. Na domiar drugie auto tez bylo granatowe i załadowane.
- Przed chwila wyprzedzaliśmy to auto? Czy mam omamy wzrokowe? - Zbiłam z tropu p. który jakoś nie był taki nieziemsko pewny.
- Nie, tamten był inny. Miał znak rejestracyjny z innego stanu. Tak sadze.
Kolejnego przeładowanego Passata zostawiliśmy poza sobą i zaczęliśmy delektować się wolną przestrzenią przed nami do momentu gdy wydłużyły się nam szyje a twarze przybrały wyraz zdziwienia i niedowierzania. 

Wiele widziałam przemierzając tysiące mil samochodem ale oceńcie sami czy to co widzicie na zdjęciu poniżej nie bije wszystkich rekordów absurdu. Czy zrobiło to się samo czy przy ludzkiej pomocy w sumie nie jest ważne. Powiem wam z ręką na sercu, ze dezorientuje!!!!