Chomik pasjonat.

- O jejku jaki widok! - Staliśmy na małym tarasie na samym szczycie domu. Chwila wytchnienia po przechadzce w powietrzu nad przepaścią. Przed nami widok dachu tego niekończącego się pokoju. Wreszcie w miarę stale podłoże pod stopami uspokoiło p. na tyle, ze mogliśmy kontynuować oglądanie zbioru niecodziennych przedmiotów.

Kilka pistoletów zasługiwało na przystaniecie i zastanowienie się czy wszystkie lufy strzelały na raz. Jeżeli tak to gdybym ja strzelała to mój nadgarstek zostałby zmiażdżony i doszłam do wniosku, ze taki mały pojedynczy wystarczyłby mi w zupełności.

Przeciskając się wąskimi szczelinami w skale co chwila wchodzimy do innego pomieszczenia a w nim znajdujemy nadmiar zgromadzonych rekwizytów. Przykładem niech będzie ściana z butelkami. Każdy z nas ma wazon lub wazonik, dwa albo sześć. Tutaj oczywiście jest ich aż za dużo.

Właściciel domu, zapalony kolekcjoner wyszukiwał po okolicznych wsiach i miastach interesujących go okazów. Udało mu się zakupić jakiś bardzo rzadki i drogocenny samograj. Który to był nie pamiętam ale najprawdopodobniej musiał to być ten w gablocie (we wcześniejszym poście) wyeksponowany i zwracający uwagę zwiedzających.
Alex Jordan był pasjonatem mechanicznych instrumentów grających, zgromadził ich setki. Pogrupował je w zespoły i orkiestry. Tak, znajduje się tutaj (chyba) pełna orkiestra symfoniczna i druga mniejsza. Zobaczycie to w kolejnym poście już niedługo. Kukły siedzące przy instrumentach są bardzo człekopodobne i na pierwszy rzut oka ulegamy złudzeniu, ze oto tylko dla nas za chwile rozpocznie się koncert. Chomik pasjonat jak określiłam go wcześniej nie zadowalał się byle czym.
Szukał instrumentów najlepszych i jak najwartościowszych. Niektórych nie mógł, zdobyć czy kupić na aukcji bo znajdowały się w prywatnych zbiorach lub w muzeach. Nie ma rzeczy niemożliwych w Ameryce. Przedsiębiorczy właściciel tego domu budował wierne kopie niedostępnych dla niego egzemplarzy.
Muzyka zaklęta w wałku pozytywki.

  Zbieractwo właściciela domu przerodziło się prawdopodobnie w manię bo ilości zgromadzonych, przeróżnych rzeczy zmusiły go do jakieś formy ekspozycji aby nie było jednostajnie i nudno. Zbudował w swym domu małe miasto z ulica sklepów. Właśnie w witrynach sklepowych znalazły się takie oto cudeńka. Zwiedzanie i oglądanie jest ciekawsze bo raptem jesteśmy obok jubilera, sklepu fotograficznego i po rozmowie z wróżką wydajemy wszystkie posiadane pieniądze na srebra i porcelanę.

Przedziwna to ulica. Skryta przed gwiazdami i słońcem. Ukazuje się tylko nielicznym którzy odwiedzili Dom na skale. Ci którym udało się przejść całą doświadczają lekkiego szoku. Otóż na samym jej końcu stoi maszyna parowa jakby żywcem wyjęta z utopijnego świata maszyn i przyrządów. Jej ogrom łatwiej ocenić gdy jej rozmiary odnieść można do wzrostu małego człowieka.

Zauroczenie orientem zauważyc można na każdym kroku. Mandaryńscy bębniści swym koncertem dodawali nastroju tajemniczości pomieszczeń o których napiszę w kolejnym „ciągu dalszym”.
Jak najsławniejsza Alicja za chwilę spotkam się z zupełnie nierealnym światem ukrytym gdzieś głęboko w pęknięciu skały.