Śmierdząca drożyzna.

   Dzisiaj Edamski, jutro Gouda a pojutrze Edamski i tak na okrągło do obrzydzenia. Od tej pory nienawidzę żółtego sera. Jakoś nie czułam różnicy pomiędzy nimi bo ponoć jej wcale nie było.
   Chociaż Ameryka nie jest ojczyzna serów to wybór jest niewyobrażalny. Importuje się chyba wszystko co z mleka zostało wymyślone a rodzima produkcja nie ustępuje światowej klasie. W czasie zakupów robionych razem z p. ślepłam przy stoisku z serami i powalam mu na wybór co dusza zapragnie. Niektóre sery tak cuchnęły w lodowce, ze obawiałam się iż cala zgromadzona tam żywność przejdzie tym zapachem. Aby do tego nie dopuścić kładłam dwa opakowania oczyszczanej sody co dwa tygodnie. Może to i pomagało ale jak przygotowane przekąski z serami znalazły się na półmisku odruch wymiotny mojego organizmu był nie do powstrzymania. 
- Spróbuj tego, jest przepyszny jak potrzymasz trochę w ustach aż się zacznie rozpływać. Nie pożałujesz. – Zielono brązowe świństwo na małym widelczyku w dłoni p. wędrowało w stronę mych zaciśniętych ust. Kiszki zakręciły gordyjski węzeł i nie było mowy o przełknięciu nawet najmniejszego kawałka. I jeszcze ten zapach, jaki tam zapach. Smród. 
- Bardzo cie proszę połóż to na talerzu,  spróbuje za chwile. - Przez wiele lat udawało mi się nie skorzystac z jedzenia zepsutego pożywienia. Usilny trud wkładany w gastronomiczna edukacje zony przyniósł nieprzewidywalne skutki. Każde z nas ma swoje przyzwyczajenia i nawyki oraz ulubione potrawy, on sery ja owoce morza. Kiedy serwuje ośmiornice, krewetki albo co tam trafi się świeżego p. zje najmniejsza z nich, obliże usta jęzorem i wytrze wierzchem dłoni i nawet powie”wspaniale”. Oczy jednak mówią co innego ale za to lubi ryby.
Pewnego razu gdy do sałatki dosypywalam fetę obok w tym samym pojemniku leżało coś co serem zostało nazwane przez bardzo wyrafinowanego producenta. Tego czegoś znalazł się malutki odłamany kawałek i jakoś tak odruchowo włożyłam go do ust. Nikt nie widzi jestem sama w kuchni i zawsze mogę wypluć do zlewozmywaka gdy zajdzie taka potrzeba. Od razu nie przełknęłam bo odruchowo przełyk zacisnął się i nawet nie mogłam oddychać. Ser nabrał temperatury, zmiękł i po podniebieniu rozszedł się aromatyczny smak. Cos jakby pleśń ze starej piwnicy i zjełczałe jajko. Cos jeszcze poczułam ale trudno mi dzisiaj to przypomnieć sobie. Nie bardzo miałam co wypluć więc połknęłam ślinę i ta odrobinę sera. Dreszcz wstrząsnął mym ciałem z obrzydzenia. Najważniejsze, ze żyję. W ustach jednak już nie czułam przykrego smaku, wręcz przeciwnie czułam coś słodkiego i wytrawnego zarazem. Sięgnęłam po pojemnik z serami i ostrożnie aby nie dotknąć trucizny odkroiłam plasterek. Nie mogłam się zdecydować na oczywiste samobójstwo więc plasterek leżał sobie i czekał na chwile desperacji. Intensywny zapach sera zaczął mnie drażnić więc nalałam sobie lampkę wina w przekonaniu, ze będzie to odtrutka dla organizmu. Aby wreszcie pozbyć się śmierdziela z kuchni postanowiłam zjeść źródło niemiłego zapachu. Teraz świadomie jak smakosz roztarłam ser językiem, trochę pogryzłam i wolniutko takiej substancji pozwoliłam spłynąć do żołądka. Smaczne pomyślałam sobie i od razu skarciłam się za takie słowa. A jednak było to dobre.
 Obecnie jestem zupełnie zniewolona serami i ślinię się do nich gdy przechodzę obok stoiska z najbardziej wykwintnymi serami. Tyle straciłam lat życia bez śmierdzących serów, ze teraz nadrabiam zaległości. Nie mogę nie kupić choć kawałka jakiegoś spleśniałego gluta. Doszukuje się delikatnych smaków o których istnieniu wcześniej nie wiedziałam. Im bardziej śmierdzący tym lepszy!
Dobre sery są drogie a te którymi ja się zajadam są bardzo drogie. Za niecałe pół kilo czyli funt musimy zapłacić od 15 do 35 dolarów co czynimy z bólem serca i przyjemnością ale przecież ja mogłam się bez tego obejść. Sam p. mnie do tego namawiał więc teraz częściej wietrze lodówkę.