Dom

  Budzik rozpoczął swoją codzienną mozolną pracę wydając ze swojego głośnika piski, trzaski i wszystkie inne wcześniej zaprogramowane bardzo nieprzyjemne dźwięki dla porannego ucha. Jako bardziej zdyscyplinowany osobnik w naszej rodzinie, p. przetoczył się przeze mnie jak co rano bo zwykle nie chce mu się obchodzić całego łózka i olbrzymiego TV w nogach. Wykonał wiec przewalcowanie się przez moją kruchą osobę i podążył do kuchni przyrządzić poranną kawę. Zdążył oporządzić się w łazience i z kubkiem wonnej kawy Illy rozpoczął jakże nieprzyjemny proces budzenia zony. Rozpoczął go od błyskania światłem w sypialni bo jednorazowe włączenie całego oświetlenia nie powoduje u mnie odruchu przebudzenia.
„Wzburzone fale zakołysały okrętem którego byłam kapitanem. Cala załoga mocowała się z linami aby opuścić żagle i uratować maszty przed złamaniem. Cóż tak zdarza się na pełnym morzu. Niespodziewana burza w środku nocy to nie lada wyzwanie dla nowych członków załogi choć i starym wilkom morskim przysparzała mnóstwo pracy. Sytuacja uległa nagłemu pogorszeniu bo oto wpakowaliśmy się gnani silnym wiatrem południowych morz w sam środek grzmotów i błyskawic”.
Słowa „wstawaj” i „pobudka” wielokrotnie tlukly się o ściany sypialni ale nie trafiały do moich uszu. Dowiedziałam się później, ze powinniśmy przemeblować sypialnie bo jak w greckim teatrze głos płynie tylko w jedna stronę.
„Stojąc na mostku kapitańskim patrzyłam w ciemność nocy wypatrując zdradzieckich skal czyhających gdzieś w pobliżu. To wybrzeże już niejednego śmiałka posłało na dno wraz z całym statkiem. Musze przecież wytrzymać tak jak i moja załoga. Gromkimi przekleństwami ginącymi pośród gromów z nieba i ryku fal rozbijających się o burty statku, zagrzewałam chłopców do walki o życie. Kolejna błyskawica rozjaśniła na sekundę niedostępne przed chwila strefy ciemności”.

- Wstawaj wreszcie kobieto. Budzę cie już ponad pół godziny.
- Boże! Nic nie widzę, oślepłam. Pioruny!
- Wypij kawę póki jeszcze ciepła. Szarpie się z tobą już dobre kilka minut.

"Pozostałam sama na statku, cala załogę zmyły fale zalewające pokład. Po moich wąsach i brodzie lala się słona woda strugami. Kapelusz już dawno porwał wiatr i z dumnej postawy kapitana pozostał tylko mokry strzep człowieka. Nie dowierzajac wpatrywałam się w grobowa ciemność dookoła. Kolejna błyskawica minęła mnie o centymetry i uderzyła w maszt. Statkiem wstrząsnęło a huk rozrywanego na strzępy drewna zagłuszył wycie wiatru".

- Blagam cię wstawaj, pij kawę.
- Z rumem? - Zapytałam bo Kapitan pije przecież sam rum i tylko rum.
- Nie, przecież mamy zaraz jechać do "Domu na skale".
- Skały... - Według ustnego przekazu jedynego świadka moich przebudzanek rzuciłam się na drugi koniec łózka ciągnąc za sobą kołdrę od razu zapadając w sen.
- Wstawaj do cholery bo robi się niebezpiecznie późno. - p. chwycił mnie za nogę i zaciągnął na sam koniec naszego łoża.
Pożerała mnie gigantyczna ośmiornica ciągnąc za nogę w topiel.
- Puszczaj padalcu jeden! - Kopniakiem drugiej nogi ugodziłam p. w udo.
- Co k.... ............ .......... ......... ....... ..... ........ ..... .....
- O co ci chodzi, stało się coś? - Wybełkotałam lekko juz przytomniejac.
- Wstawaj. - p. wykazywał znamiona obłedu. Jak można być takim oschłym i nieprzyjacielskim. - Wstawaj natychmiast jak chcesz gdzieś zdążyć.
- Gdzie?
- Wypij kawę i obudź się wreszcie. - Z ust p. wydobywał się syk jadowitego węza a nie głos ukochanego męża. Czułam się oszukana i niesłusznie karcona. Dlaczego mam wstawać o piątej rano. O tej porze przecież ludzie śpią.
- Pij. - Nogi już miałam na podłodze ale cala reszta ułożona była w poprzek łózka. Poczułam, ze p. chwyta mnie za nadgarstki i podnosi do pozycji siedzącej. Usiadł obok mnie i trzymając mnie w pół uniemożliwił mi zajęcie pozycji horyzontalnej. Drugą ręką przystawił mi filiżankę do ust. Poczułam zapach kawy i udało mi się połknąć pierwszy łyk słodkiego, ciepłego napoju.
- Jeszcze pięc minutek. - Wyszeptałam błagalnie.
- Nie ma mowy. Budzę cie od trzydziestu minut. Wstawaj natychmiast.
- Potwór! Serca nie masz. Muszę się przecież obudzić.- Przed chwilą był padalec a w dodatku rzucałaś się i kopałaś. Gasiłem i zapalałem światło i raptem wszystko na nic. - No tak "błyskawice". - Poruszałem i szarpałem, mówiłem i gwizdałem bo na budzik nie reagowałaś. - Teraz wszystko jasne; cały proces budzenia przemieniłam w sen. Wmuszona we mnie kawa uchyliła powieki na pół milimetra i poczłapałam do łazienki.
- Tylko nie uśnij. Tak, tak kawy poproszę. - Światło żarówek w łazience wyrwało mnie z błogiego odrętwienia a prysznic dokonał całkowitego zniszczenia nawet marzeń o śnie.
  Trzygodzinna trasa upłynęła bez większych atrakcji i zaraz po przejechaniu bramy wjazdowej rozpostarł się tajemniczy świat Alexa Jordana. Gazony ozdobione smokami i metalowe strusie zapowiadały czego możemy spodziewać się dalej. Już sama koncepcja budowania domu na samym szczycie skały wydawała mi się absurdalna ale całość rozłożyła mnie na obie łopatki. Nie tylko na szczycie skały ale również w jej peknietym środku, kilka pięter w dół. Co tam widziałam postaram się opowiedzieć w dużym skrócie.

Do wyboru były trzy rożne trasy, krotka średnia i całościowa. Kupiliśmy bilety na najdłuższą trasę bo jak zwiedzać to od razu wszystko za jednym zamachem. Jest przecież dziewiąta trzydzieści i mamy do dyspozycji cały dzień. Człowiek zawsze chce więcej niż może a my byliśmy właśnie tego przykładem. Już w połowie mieliśmy szczerze dość ale musieliśmy wytrwać do końca. Zwiedzanie odbywa się na własną rękę, bez przewodnika co uznaliśmy za bardzo wygodne.
  Kilka zdjęć z powstawania tej budowli, biblioteka i chiński albo japoński ogród to miłe wprowadzenie do zwiedzania świątyni "Chomika pasjonata".

W miejscowości Spring Green niedaleko Madison w stanie Wisconsin znajduje się niezwykły dom zbudowany w niezwykłym miejscu. Wysoki na 60 metrów skalny komin nad brzegiem wąwozu zainspirował niedoszłego architekta trudniącego się handlem nieruchomościami Alexa Jordana do wybudowania na szczycie skały oryginalnego domu.

Alex Jordan postanowił wybudować na skale japoński dom jako parodię zbudowanej na skarpie willi Frank Lloyd Wrighta „Taliesin”. Swój plan i pomysł przekazał synowi, który poparł zamiary ojca. Budowa ruszyła w 1945 roku i wkrótce powstała niewielka część mieszkalna i ogród. Początkowo budynek przewidziany był jako miejsce weekendowych wypadów lecz stale rozbudowywany osiągnął rozmiary 14-pokojowego domu. Nietypowy budynek wzbudzał ogromne zainteresowanie wśród okolicznej ludności i przyjezdnych. Godząc się z brakiem spokoju i widząc niesłabnące zainteresowanie, Jordan (syn) wprowadził opłatę $ 0,50 za ogladanie jego posiadłości a na pobliskim skrzyżowaniu ustawił tablicę informacyjną i kierunkowskaz.

Jeden pawilon połączony jest z drugim zadaszonym przejściem i po chwili gubimy się w labiryncie połączeń. Jedynym mankamentem tego kompleksu jest brak dobrego oświetlenia. Przeciskając się przejściami pogrążeni byliśmy w mroku lub półmroku. O dobrych zdjęciach amator tylko może pomarzyć ale dzięki komputerowej obróbce coś da się zobaczyć. Dookoła i w niespodziewanych miejscach umieszczone są przeróżne z gola niepotrzebne przedmioty i czasami bliskość ich uniemożliwiała zrobienie zdjęcia.

Wszystkiego tutaj jest dużo, nawet „złotych” rybek w stawie, więcej niż powinno być ale chyba właśnie to stanowi atrakcje tego miejsca.

House on the Rock (Dom na skale) uważany jest za cud architektoniczny albo świątynie kiczu, wspaniałości, szaleństwa i niepewności. Znajduje sie w nim m.in. słynny Infinity Room (Pokój Nieskończoności) - długi na 66 m, wystający z budynku i niczym nie podparty pokój z trzema tysiącami okien!

Każdy chciałby mieć ładny widok z okna i każdy ma swój jego ideał. Ja, spoglądając na trawnik i nasz „dziki ogród” widzę plażę i palmy. Tutaj spoglądając przez okna widać drzewa z góry i nawet jest jedno w podłodze którego p. nienawidził bo aż mu kiszki podeszły do gardła. Tak, tak wisieliśmy w powietrzu nad koronami drzew i zawieszenie w próżni było namacalne.

Co było później i jak to wyglądało opowiem w ukochanym przez Was „ciągu dalszym”.