Nowy Orlean

Bardzo, bardzo wcześnie rano prawie równo ze słońcem wzięliśmy się za pakowanie naszego kempingowego bałaganu. Dzisiaj wreszcie ruszamy na podbój Nowego Orleanu. Gdy już większe klamoty siedziały w aucie na stole rozłożyliśmy stertę ulotek i folderów w poszukiwaniu taniego hotelu. 
Ofert bez liku na każdej stronie i wydawać by się mogło, ze hotelarze to najwięksi przyjaciele turystów a nie pijawki wysysające dolary zamiast krwi i prędzej serce podadzą na dłoni niż wprowadza klienta w zakłopotanie astronomiczną ceną za pokój na jedną noc.
Telefon pomógł nam rozszyfrować dokładnie widoczne ceny. Rozmawiając z recepcją hotelu dowiadywaliśmy się, ze owszem jest taka cena ale dla członków takiego lub innego klubu. Drukowane ulotki być może nie były aktualne bo druk i dystrybucja zajmuje trochę czasu więc wzięliśmy się za internet. Okazało się, ze ofert nie z tej ziemi jest więcej niż chętnych i również tak tanio, ze powinniśmy wyprowadzić się z domu i zamieszkać w hotelu. Nie lubimy kupować w ciemno i zwykle oglądamy pokój który chcemy wynająć jeszcze przed zapłaceniem. Oczywiście gdyby w rachubę wchodził jakiś luksusowy hotel to jest gwarancja, ze jak na zdjęciu tak jest i w rzeczywistości. Nasze skromne fundusze jednak wykluczały nas z grona zamożnych turystów. 
Znaleźliśmy jednak internetowy kupon zniżkowy do hotelu w samym centrum Nowego Orleanu. Razem z nim cena w miarę rozsądna i obraliśmy kierunek na to właśnie miejsce.
Nie bez trudu znaleźliśmy hotel którego wejście usytuowane pomiędzy  witrynami sklepów umknęło naszej uwadze za pierwszym razem. Drugi podjazd okazał się szczęśliwy ale za to rozmowa z panienką za kontuaru to zupełne nieporozumienie. Nie wdając się w szczegóły napisze, ze żadne kupony nie były honorowane w tym miejscu. Niedaleko francuskiej dzielnicy znaleźliśmy parking z którego podzwoniliśmy do kilku moteli i znaleźliśmy pokój dla dwojga za normalna cenę.
Siedzieliśmy w aucie tuz obok widocznego od tylu hotelu Marriott. Była niedziela więc turystyczny, weekendowy szczyt właśnie powinien wyjeżdżać do domu i sądziliśmy, ze właśnie w takie martwe dni duże hotele powinny łapać okazje na noc z niedzieli na poniedziałek. Im więcej informacji tym lepiej więc zadzwoniliśmy właśnie tam aby przekonać się, ze tak nie jest. 185 dolarów za pokój bez okna poprawiło nam humory i kolejny telefon do sieciowego motelu zakończył nasze poszukiwania. Jak żyję nie mieszkałam w pomieszczeniu bez okna. Od razu skojarzyłam takie miejsce z aresztem bo w wiezieniu nawet cele maja okna. Gdy już zapłaciliśmy 73 dolary za dwuosobowy pokój w miejscu oddalonym od nas  siedem mil poczułam się bezpieczna i ruszyliśmy piechotą zwiedzić perełkę Nowego Orleanu czyli French Quarter.
Wizyta w tym mieście nieodwołalnie kojarzy mi się z kolorowymi sznurami korali na szyi każdego przedstawiciela ludzkiej rasy który zagłębia się w stare uliczki francuskiej dzielnicy. Zapewne i ja tak postąpiłabym gdyby nasza wizyta przypadła na koniec lutego kiedy szaleństwo Mardi Gras ogarnia wszystkich. Teraz jednak zadowoliłam się kolczykami w kolorze żółtym-żarówistym.
 
Emocje związane ze znalezieniem miejsca do spania w nadchodzącą noc minęły i opadła adrenalina w mym organizmie. Potrzebowaliśmy dobrej kawy aby stawić czoła wędrówce przez stare miasto. Jak kawa w Nowym Orleanie to nieodwołalnie w Cafe Du Monde. Ponoć serwują tam najlepszą kawę na południowym wybrzeżu. Bardzo często, włócząc się po nieznanych miastach zbaczamy z utartych szlaków turystycznych aby poznać je „od kuchni”. Traf chciał, ze od kuchni trafiliśmy w to znane miejsce. Przeciskając się pomiędzy urządzeniami zaplecza oczy pracowników zaledwie zwróciły się w naszą stronę a ich naćpane mózgi nie zdążyły nawet zareagować na naszą niespodzianą wizytę. Zupełnie niespiesznie kierowaliśmy się w stronę pomieszczeń dla konsumentów i przyznam, ze takiego brudu nie widziałam nawet w najuboższych dzielnicach ubogich miast. Tam gdzie mieliśmy oddać się niezapomnianej wręcz degustacji kawy było jeszcze brudniej. Na podłodze, plastikowych krzesłach i stolach walały się resztki jedzenia. Frytki rozgniatane naszym obuwiem przywodziło mi na myśl chodzenie po dżdżownicach . p strzelał wzrokiem jak zawodowy bodyguard w celu znalezienia jakiegoś miejsca nadającego się do chwilowego oddechu.
 
- Uciekajmy stad jak najdalej. Chrzanię ta kawę, nawet nie mam ochoty patrzeć na to a co dopiero jeść lub pić. Potrzebuję świeżego powietrza. Duszę się tu! - Znam tego mojego typka i wiem, ze nie było nawet nadprzyrodzonej siły aby zostać tutaj chwile dłużej.
Kelnerzy w brudnych zielonych fartuchach siedzieli pod ścianą a obok nich stały miotły do zamiatania podłogi. Pod dachem nie było jednak ani jednego wolnego miejsca. Niewiele lepiej było na otwartej przestrzeni. Ja, może jeszcze z wielkimi oporami natury estetycznej mogłabym poczekać na stolik ale w żaden sposób nie udało się to p. Usłyszałam „nigdy w życiu” na moje zachęty i skierowaliśmy się na lunch do Hard Rock Cafe.
Moje niespełnione nadzieje topiłam z przyjemnością w kolejnej margaricie a p. pil siurowatą kawę. Nie byłam w stanie zjeść całej przyniesionej porcji ale i tak czułam się najedzona do jutra. Lekko rozleniwiona i syta zmusiłam się do dalszej drogi która pomogłaby mi zrzucić nadmiar szalejących w moim organizmie kalorii.
Nowy Orlean to zwariowane miasto przyciągające artystów, nibyartystów i dziwaków. Każdy z takich ulicznych wykonawców liczy na chwilę dobroduszności lub naiwności przechodnia i wrzucony grosz do niebieskiej patelni jak na zdjęciu powyżej lub do stalowego kociołka jak na zdjęciu poniżej.
Bourbon Street jest sercem francuskiej dzielnicy tętniącej życiem przez całą dobę.

Przy moich zdolnościach kręcenia głową, sowa wydaje się początkującym adeptem tej niespotykanej zdolności. Dookoła dzieje się coś ciekawego i nie dość, ze trzeba to zauważyć to jeszcze zapamiętać. 
Knajp na jednej ulicy jest tyle, ze aby skusić przechodnia trzeba uciec się do wyszukanych sposobów. Tańczącej „piękności” w wejściu do jednej z nich z pewnej odległości przyglądali się dwaj funkcjonariusze policji. Ich beznamiętne twarze zdradzały większe zainteresowanie nadchodzącą wyplatą niż tym co dzieje się na ulicy.
Ameryka to niezrozumiały kraj. Tutaj mężczyzna ma już 21 lat a nie dopiero 18. Przy zakupie alkoholu w supersamie jestem legitymowana jak nastolatka choć na oko widać, ze nią nie jestem (przyznam, ze czasami poprawia mi to samopoczucie) a tutaj wszystko wolno. Pije każdy i wszędzie. Aby lepiej to widać to drinki na wynos sprzedawane są w rzucających się w oczy kolorowych menzurkach.

Dopóki ludzie bawią się jest bardzo przyjemnie w takim mało rygorystycznym mieście. Gdy alkoholu za dużo w głowie to i w tak barwnym miejscu jest zupełnie pospolicie.

Pośród wielu osobników płci obojga istnieje przeświadczenie, ze piwo to napój orzeźwiający a nie alkoholowy ale od dziś ja uznam, ze do takowych zalicza się również wino. Zupełnie oficjalnie spożywane jest w uczęszczanych miejscach a pan „hoodoo” jako dodatkowy rekwizyt swego tajemnego kącika na chodniku pozostawił nawet korkociąg tan gdzie go włożył w celu otwarcia butelki z boskim napojem.

Nie ma brzydkich kobiet tylko wina czasem brak. Patrząc bacznie pod nogi zapraszam na krotki spacer tą jedyną w swoim rodzaju ulicą.

Jak wygląda wolna chwila w życiu człowieka XXI wieku?
Nie ma takowej bo w całości wypełnia ją telefon komórkowy!

Czy francuska dzielnica może się podobać? To bardzo subiektywne odczucie, mnie nie bardzo. Ulice zaniedbane, domy zwyczajne i gdyby nie balkony i kwiaty byłoby tutaj smutno. Takie miałam wrażenie po dniu spędzonym w tym miejscu. Jak zmieni się mój stosunek do Nowego Orleanu okaże się już niebawem gdy obudzę się po rozkoszach poznawania nocnego życia.