Schabowy po kubańsku.

Przed sylwestrową nocą postanowiliśmy zapoznać się z terenem naszego jutrzejszego szaleństwa aby nie było rozczarowań i późniejszych narzekań w stylu „a nie mówiłam/em”. Pogoda zupełnie nie nastrajała do optymistycznego patrzenia na świat ale jak widać wielu miało zupełnie odmienne spojrzenie. 

Krótki rekonesans był dość uciążliwy bo ruch na nad oceanicznym bulwarze był duży. Taksówki i autobusy wycieczkowe podjeżdżały pod hotele przywożąc ostatnich chętnych na zarezerwowane miejsca.

 Ilość restauracji wydawała się dostateczna bo hotele usytuowane wzdłuż nadbrzeżnego bulwaru były prawie przyklejone bocznymi ścianami.

Aby zrobić zdjęcie z odrobiną przestrzeni przed maską auta jechałam wolniej niż inni powodując całkiem niezły korek za naszym samochodem.

Nie lubię takich sytuacji ale czego nie robi się dla siedzącego obok mnie fotografa. Jak już wiecie mieliśmy dwa miejsca do wyboru i każde z nich oferowało odmienne atrakcje na sylwestrową noc.

Miami to miasto tętniące życiem w ciągłej rozbudowie i jazda po nim w godzinach szczytu może być uciążliwa.

Zbliżała się pora lanczu więc rada w radę postanowiliśmy uciec do Małej Hawany (Little Havana) na degustację kubańskiej kuchni.

Little Havana to zespół ulic zamieszkiwany przez kubańskich uchodźców w południowej części Miami. Poszukiwania najsławniejszej restauracji serwującej kubańskie potrawy najłatwiej rozpocząć i zakończyć w internecie. Tak też zrobił p. podczas jazdy z centrum miasta. Wybór był oczywisty, najbardziej rozpoznawalną knajpą był Wersal. Oczywiście żadna inna nazwa nie ma tyle wspólnego z Kubą i zabawa się rozpoczęła. Trafiona jak kulą w płot nazwa restauracji jawiła się niezgłebioną tajemnicą. 
- Wersal po kubańsku na amerykańską modłę. Ciekawe co oni tam serwują? - p. rozpoczął wyścig domysłów na temat wyglądu kelnerów w ubiorach w stylu Ludwika któregośtam oraz srebrnej zastawy. 
- Kryształów powinno być pod dostatkiem aby i woda sodowa ładnie się skrzyła. - Dodałam bo o szampanie mogłam pomarzyć gdyż znów byłam kierowcą. 

Biało-kremowy budynek z zielonymi markizami wyglądał schludnie i burczenie w brzuchu wzmogło się gdy okazało się, ze nie ma miejsca na parkingu ani przed samą restauracją ani przed firmową piekarnią. Dzięki przezorności właścicieli był dodatkowy parking na tyłach restauracji. Kilka kroków dobrze nam zrobi na trawienie i już jesteśmy przed wejściem do restauracji. Tłok tutaj jednak taki, że nawet nie da się wcisnąć do środka. Chmury na obliczu męża nie zapowiadały sielanki w zaciszu restauracyjnego pomieszczenia. Ocierająca się o siebie gawiedź szturmowała wąskie wejście i jak to w takich przypadkach bywa ani wyjść ani wejść. 
- Pozwólcie im najpierw wyjść. - Rozległ się ogłuszający głos jakiegoś sfrustrowanego typa tuż za mną.  Aż skuliłam się odruchowo bo huk zagłuszył nawet moje myśli. Donośne rozporządzenie dało efekt tak jakby tłum potrzebował przywódcy. Znam ten głos ale wolałam nie przyznawać się do znajomosci z jego włascicielem. Zrobiło się luzniej w przejsciu i zostałam wepchnięta do Wersalu. Wersalu?????????
- Stolik dla dwojga. - p. zadeklarował w ten sposób chęć spożycia lanczu właśnie w tym miejscu. - Przy oknie. - Burknął do siebie pod nosem po polsku. Kobieta która miała rysy hindusko-latynoskie zapisała nasze nazwisko na już dokładnie zagryzmolonej karteluszce. 
- OK – Odpowiedziała bez najmniejszego nawet uśmiechu bo niby z czego się cieszyć gdy jest się potrącaną przez setkę bioder na pięć minut. Z mojej wysokości niewiele widziałam bo roślejsze typy przesłaniały mi horyzont i nie wiedziałam w którą stronę się udać. p. również stał oczekując na dalsze instrukcje lub poprowadzenie do stolika. Tłum dzięki temu zagęścił się jeszcze bardziej jeżeli w ogóle było to możliwe. - Idźcie do kolejki. - Po chwili zaskoczyła hostessa. Lekki ruch jej głowy wskazał kierunek. Podążyłam wzrokiem właśnie tam ale niewiele mogłam dostrzec oprócz wygłodniałej ciżby. p. ruszył we wskazanym kierunku z rozdziawioną ze zdziwienia paszczą. Moja torebka opierała się na plecach p. lub bardziej na jego czterech literach aby nie zgubić tropu a ja parłam na przód nie pozwalając na wtargniecie pomiędzy nas jakieś obcej istocie. Wszystko to odbywało się w wąskim korytarzu oddzielającym restaurację od cukierni. Gdy dotarliśmy na koniec kolejki bez końca, miny nam zrzedły. 
- Będziemy tu stać przynajmniej godzinę! - Po dziesięciu minutach ktoś zemdlał w kolejce albo dostał zawału serca bo poruszyliśmy się o krok do przodu. Teraz mieliśmy podgląd na salę restauracyjną gdyż litą ścianę zastąpiły małe szybki od podłogi do sufitu. Tuż obok nas przyklejone było menu aby oczekujący mogli uprzyjemnić sobie czas przestępowania z nogi na nogę i wybrać potrawy. Widok z przeciwnej strony przeszklonej ściany musiał być wyjątkowo przykry. Wyobrażałam sobie jak siedzę przy pierwszym lepszym stoliku, bo o tym przy oknie nie było mowy i patrzę na głodnych ludzi oblizujących ślinę na widok jedzenia które wkładam do ust. Wersal. Zaczęliśmy czytać ofertę restauracji. Hamburger z frytkami pojawiał się wielokrotnie z różnymi dodatkami. Kawałek mięsa pod nazwą stek też walczył o palmę pierwszeństwa na liście. 
- Same kubańskie potrawy, nieprawdaż? - Oj, joj tyle jadu w tak krótkim zdaniu nic dobrego nie wróżyło. Dodatkowo to „nieprawdaż” które nie gościło na ustach męża od przynajmniej dziesięciolecia. - Zobacz jak to wygląda. - Tak oddzielnie i z dużą przerwą pomiędzy nimi, wypowiadane słowa przypominały bardziej szczekanie psa niż ludzką mowę. Wyostrzyłam wzrok na kilka metrów w dal i Wersal zniknął jak sen przy dzwonku budzika. Zwykłe stoły pomalowane farbą łuszczącą się i tu i tam bez obrusów a krzesła o jakości gorszej niż w sklepach z artykułami z drugiej ręki. Od razu ślina do której jestem przyzwyczajona od lat zmieniła swój smak na cierpki i tkwiła pomiędzy językiem a podniebieniem nie wiedząc w którym kierunku ma się udać. Tu popełniłam błąd z konsekwencjami. Spojrzałam na p. z kwaśną miną i w tym momencie zostałam uprowadzona z restauracji. Unosiłam się lekko ponad ziemią bo p. trzymał mnie pod pachy i wyprowadzał jak pijaka na ulicę. 
- Oszalałeś! - Krzyknęłam nie zwracając uwagi na to, że popycham ludzi jak taran i ani myślę aby za to przepraszać. Przecież to nie moja wina, że mój mąż zmienił zdanie i natychmiast chce opuścić to pomieszczenie. Nikt się za mną nie ujął i nie złajał małżonka, zostałam wypchnięta poza tłum i znaleźliśmy się na zewnątrz. 
- W dupie mam taki Wersal, nie będę czekał na stolik w dworcowej. - Wnętrze auta było jeszcze chłodne co wskazywało, że nie spędziliśmy dużo czasu poza nim. 
- Pojedziemy do innej bo knajp w Ameryce nie brakuje. - Chciałam protestować i wygarnąć, że to najlepsza knajpa w mieście ale sumienie mówiło „nie przesadzaj” i  zupełnie przygnębiona czekałam na ciąg dalszy. W sumie to p. miał rację bo hamburgera i frytki można zjeść na każdym rogu i nie trzeba jechać aż do Miami aby przekonać się, że smak nie wiele różni się od tego serwowanego w McDonaldzie w każdym zakątku świata. 
- Mam, jedziemy do La Rosa! 
- Dobrze ale którędy. 
- Wyjedz z parkingu i zaraz w lewo. Potem w prawo i na dużym skrzyżowaniu w prawo i będzie po lewej. 
- To gdzie mam jechać? - Za chwilę zacznę się denerwować bo opis jest taki jak „wedle kapliczki pod koniec dnia skręć lekko w stronę zachodzącego słońca”. Jednak dotarliśmy na miejsce po pięciu minutach i zaparkowaliśmy auto zaraz obok stolika pod parasolem. Cień parasola kładł się na ścianie budynku i nie dawał schronienia przed słońcem trzem mężczyznom w garniturach. Jeśli to Kubańczycy to i tak marzną w takiej temperaturze. My zdecydowaliśmy się na wejście do środka. Tutaj z kolei oprócz nas były jeszcze dwie osoby nie licząc tych siedzących na zewnątrz. W internecie na pięć gwiazdek jako najwyższa ocena konsumentów, restauracja miała ich 4 i pół. 

Do stolika ze śnieżno białym obrusem z małą ale widoczną plamą zaprowadził nas starszy jegomość. Kręcone włosy przyprószone siwizną i ogorzała twarz o latynoskich rysach mogłyby wskazywać na pochodzenie z zakazanej wyspy. Od razu pojawił się młody kelner z kartą win. 
- Oczywiście jakżeby inaczej. Nachlaj się przed obiadem to nie będziesz wiedział co jesz. - p. jest dzisiaj jakiś mało delikatny przeszło mi po głowie. 
Zrozumienie w czasie wędrówek to konieczność. Jak pijemy to oboje a jak jedno ma szlaban na alkohol bo kieruje to drugie też nie pije. Nie wynika to z szalonej miłosci lub dobrze pojętej solidarności lecz z zależności od środka transportu i jego operatora. Nigdy nie wiadomo co w czasie jazdy może się przytrafić kierowcy i pilot zawsze musi być gotowy na zastępstwo. Odmówiliśmy z bólem serca i zamiast alkoholu mnie przypadła coca-cola na lodzie a p. prawdziwe słodkie espresso. Karta dań zwykle jest tak zawile napisana jak rozprawa o wybuchach na 19 słońcu jeszcze nie odkrytej galaktyki. Za wszystkie diabły na tym i innym świecie po nazwie dania nie zgadniesz co ono zawiera lub wielokrotnie trudno się domyślić z czego jest zrobione. Pomoc kelnera jest nieodzowna aby rozszyfrował kilka linijek napisanych znajomym nam przecież alfabetem. 
- Poprosimy o coś prawdziwie kubańskiego. - Młody kelner patrzy na nas podejrzliwie jakbyśmy poprosili go aby rozebrał się do naga. 
- Coś co jest bardzo popularne na Kubie. - Z promiennym uśmiechem p. drąży temat. Aby zachęcić kelnera do współpracy p. podtyka mu menu aby lepiej przyjrzał się sześciu stronom zapisanych drobnym maczkiem. Część tego maczku była nawet tłustym drukiem. Dobrze mieć w zanadrzu nieznany język do porozumiewania się w drastycznych sytuacjach. Tutaj akurat zarówno polski jak angielski uchodziły za języki obce i nieznane. Na chłopski rozum biorąc to Kuba jest wyspą oblaną oceanem ze wszystkich stron. Dostatek plaż powinien zaowocować łowieniem i spożywaniem dóbr których jest pod dostatkiem w wodzie. Spodziewaliśmy się jakieś super ryby której w Miami nie powinno brakować albo coś w rodzaju biednego placka z kukurydzy na wzór kuchni meksykańskiej. Kelner patrzy i patrzy a zrozumienia tematu nie widać na jego obliczu. 
Bryzol cielęcy w sosie własnym z frytkami i coleslaw. To wskazał jako przysmak kuchni kubańskiej. p. rzucił się na oparcie krzesła jak rażony piorunem z palca Merlina i prawie nie złamał oparcia krzesła. Coś chrupnęło ale nie był to jego kręgosłup. Patrzę co wskazuje palec kelnera i oprócz dania widzę również cenę $49.99. Palcem robiona nie jestem i na takie chwyty nie dam się nabrać aby zamawiać jedno z najdroższych dań. Można o mnie wiele złego powiedzieć ale nie to, że brzydko się wyrażam. Nie przeklinam bo nie mam tego we krwi i wraz z upływem lat na tym ludzkim padole nie wykształciłam takiej potrzeby. Nie bluźnię i kurwa mać nawet za pięćset złotych bym nie powiedziała ale właśnie teraz chciałam aby to powiedział p. który od łaciny nie stroni. Pąs nadciśnienia zakwitł na obliczu biesiadnika który wdał się w dyskusję z przemiłym idiotą kelnerem. Po chwili dłuższej lub krótszej niż normalna chwila wynikło, że wszystko co jest w karcie jest kuchnią kubańską. W myślach prosiłam i błagałam p. aby nie ciągnął tego tematu bo nie ma potrzeby i ja już mam dość zwiedzania rubieży rozkoszy podniebienia ale na litość boską zamówmy coś do zjedzenia bo zacznę gryźć pazury. Rozłożeni na łopatki i pokonani knock-outem zjedliśmy ośmiornicę i jakieś mięso bez emocji i wzruszeń. Najważniejsze, że to wszystko było prawdziwą i niepowtarzalną kuchnią ludzi zamieszkujących Kubę a serwowane w USA. 
- Zróbmy tak. - p. przytknął palec do warg i wzniósł wzrok w stronę sufitu gdy już uporaliśmy się ze zwykłym żarciem w zupełnie amerykańskiej knajpie. - Raz w miesiącu będziemy jeść jak Kubańczycy. Będziemy świętować bogatą w smaki kuchnię kubańską. Co ty na to? - Ośmiornica właśnie zaległa w dobrym miejscu żołądka i nie miałam zamiaru obecnie zgadywać jaki podstęp planuje p.. O tym, że planuje podstęp nie miałam żadnych ale to żadnych wątpliwości. Cierpliwie czekałam co wymyślił i błogi nastój ociężałości po jedzeniu sprawiał, że jego słowa jakby dobiegały z daleka, z bardzo daleka. - Przyrządzisz schabowego w panierce, ziemniaki polane tłuszczem z patelni i kapustę. Taką zasmażaną na słoninie. - Ciągle błogi nastrój trwał bo fantazja p. równała się z moim dniem powszednim. - Usiądziesz sobie przy stole a ja podam ci kubańskiego schabowego. 
- A ja co? Mam założyć czarną bluzkę z głębokim dekoltem, czerwoną spódnicę i różę we włosy aby stać się twoją señoritą? - No wiadomo, mam zrobić cały obiad i wystroić się na deser. Od razu szare komórki obudziły się z letargu. 
- Nie, nie musi być aż tak dokładnie aby było po kubańsku wystarczy, że założę słomkowy kapelusz i zapalę cygaro.