Bisti/De-Na-Zin (1/2)

       Całkowicie nierealny świat otoczył nas po przekroczeniu płotu na pustyni. Tak jakby jeden krok przeniósł nas w bardzo odległe miejsce, jakbyśmy przekroczyli gwiezdną bramę i znalezli się na jeszcze nieodkrytej planecie. To czego się spodziewaliśmy czytając relacje tych nielicznych którym chciało się tu przyjechać i łazić po skałkach zainteresowało nas na tyle aby spędzić tu kilka godzin ale rzeczywistość była o wiele atrakcyjniejsza. 

Nie mieliśmy pojęcia czy za chwilę nie zobaczymy jeszcze ładniejszych widoków i dlatego staraliśmy się zaglądać w każdy mini kanion. Z bólem serca zawracaliśmy po chwili bo postanowiliśmy przejść jak najwięcej aby nasycić się widokami których do tej pory, pomimo dość gruntownego poznania tego przecudownego kraju, jeszcze nie widzieliśmy.

Trudno opisać towarzyszące nam uczucie bo nazwanie go "nieswojo" było zbyt płytkie i najbardziej pasowało nam "poznawanie innej planety".

Zaczęłam chodzić swoimi ścieżkami odkrywając coraz to inne przejścia pomiędzy skałami. Każdy zakręt obiecywał kolejne zaskakujące widoki więc oddałam duszę i ciało w posiadanie nieznanego bożka opiekującego się tym terenem.

 Dzielnie penetrowałam zakamarki ukryte przed okiem turysty nie szczędząc sił i zapału aby przekonać się na własnej skórze jak jest za zakrętem.

Zabrnęłam w ślepy zaułek i raptem odwrót okazał się bardzo niewygodny. Wiadomo, że łatwiej wchodzić niż schodzić nawet tą samą drogą. Miałam do wyboru ewentualny poślizg na kruchej skale tyłem lub przodem. Jedynie przez ułamek sekundy zastanowiłam się jaką część ciała poświęcić. Zamiast kolan wybór padł na cztery litery. Moje niefortunne zejście zakończyło się pozostawieniem na kamieniach naskórka z miejsca gdzie udo kończy się na górze i zmienia swą nazwę na mało przyzwoitą. Mój cudowny mąż przez cały czas przyglądał się moim wyczynom. Mało tego, że był świadkiem jak piszczałam z bólu gdy zdzierałam skórę to już po fakcie pocieszył mnie, że wszystko ma nagrane i obfotografowane w najdrobniejszych szczegółach. Życie płata figle i nie zawsze można wcelować w dziesiątkę ale poczułam się lekko zawiedziona, że zamiast pomocnej dłoni przy ześlizgu zaoferowano mi serię mało chwalebnych zdjęć. Po namyśle postanowiłam je pokazać wszystkim bo przecież nie unoszę się w obłokach ale twardo stąpam po ziemi i jak widać niekiedy dostaję w dupsko. Przetarłam ranę poślinionymi palcami bo z braku innego środka odkażającego ślina była jedynym dostępnym na tym odludziu. Ruszyłam w drogę kierując się w stronę p. który przyglądał się jakiejś skale przez obiektyw aparatu.
- Stój. - Usłyszałam gdy zrównałam się z nim. - Tam jest gadzina, jaszczur. - Stałam jak zaklęta w kamień bo oczami wyobrażni spodziewałam sie przynajmniej Diplodoka jeżeli nie T-Rexa. Gdy otaczają cię takie widoki niczego innego nie można się spodziewać jak prehistorycznego potwora.

Aż taka strachliwa nie jestem aby zemdleć na widok tak małego jaszczura. Ruszyłam z miejsca machając na wszelki wypadek rękami aby jaszczurka w porę uciekła przede mną bo o bliskim kontakcie (jednak) wcale nie marzyłam. 
- Oj! Wszystko zepsułaś. Właśnie miałem zamiar wypytać ją o drogę. - p. czasami jest jak na ranę przyłóż i teraz tak zadziałał. Nie dość, że wybaczyłam mu podśmiewanie się ze mnie gdy dwa metry jechałam na własnym nieosłoniętym ciele to sprawił, że zapomniałam o zajściu i zaczęłam wypytywać o to w którym kierunku podążymy.
Nietęga mina męża powiedziała wszystko zanim odezwał się w te słowa; "tam" odrzekł mało przekonująco i zrobił nieokreślony ruch ręką.

- To nie mogłeś kupić GPSa? Tym bardziej, że znalazłeś dokładne koordynaty. - Zupełnie zaskoczona niedbalstwem p. poczułam się oszukana całym tym wyjazdem. Przecież jeszcze w domu wyszukiwanie i wytyczanie trasy przejścia tym pustkowiem zajęło mu kilka dni. 
- Myślalem, że to co mam wystarczy nam w zupełności ale ściągnięta mapka z internetu jest mało czytelna w tych warunkach.
- Tu nie ma co myśleć tylko trzeba działać. Dostajesz naganę z wpisem do dziennika podróży. 
- Daj spokój. Mało mam tego świństwa do noszenia. Trzy aparaty, woda, kanapki, telefony, iPady, szmatki do okularów, chusteczka do ocierania potu z czoła i inne zupełnie niepotrzebne rzeczy. - p. próbował się obronić ale czułam, że jedyny kamień który był celem całego naszego wyjazdu zostanie nieodnaleziony pośród miliona kamieni na tak rozległym terenie.
- Przesada kochanie przecież plecak jest zupełnie pusty, spójrz sam. A kolejny gadżet sprawiłby ci zapewne radość. Z resztą mały GPS prawie nic nie waży. - Udowodniłam sobie, że potrafię być złośliwa bo humor męża wyparował z niego natychmiast. - No to chodźmy. - Usmiechnęłam się po same uszy aby zatrzeć złe wrażenie bo nie miałam zamiaru tak ostro powiedzieć. Przed nami kolejne skupisko skał lekko czerwieniło się w oddali.

Duża różnorodność formacji skalnych zaczęła mnie interesować a wyobrażnia miała tutaj bardzo pracowitego suflera gdyż nawet nie miałam najmniejszego pojęcia, że w jednym miejscu na ziemi może istnieć taka różnorodność kolorów i kształtów.

Urozmaicając sobie naszą wędrówkę postanowiłam przemeblować teren na którym kamienie leżały w zupełnym nieporządku. Chwyciłam się za te największe aby jak najszybciej uporządkować panujący rozgardiasz. O dziwo p. przyłączył się do mnie ale jakież było moje zdziwienie gdy zauwarzyłam, że p. skubie sobie kawałeczki skał przyglądając się im z zaciekawieniem.

Zaniechałam daremną pracę i ruszyłam w dalszą drogę nie przypuszczając, że najciekawsze dopiero przed nami.

(cdn)