Zasieki na pustyni

   Pogoda nam sprzyjała ale tak na prawdę to latem w Nowym Meksyku trudno trafić na mgłę czy kapuśniaczek sączący się godzinami z nieba. Ci, którym brakuje słońca  powinni zastanowić się nad zmianą miejsca zamieszkania bo nie dość, że ciepło tutaj i bez wilgoci to jeszcze miejsca pod dostatkiem dla chętnych wygrzewania się przez cały rok. 

Właśnie o przestrzeniach na których trudno wypatrywać człowieka lub nawet śladów jego bytności będzie mowa w tym i następnym poście.

Gdyby ktoś chciał znaleźć to miejsce na mapie to powinien szukać go na południe od miasta Farmington w Nowym Meksyku, niedaleko od granicy Arizony.
Do motelu było tylko 45 mil wiec postanowiliśmy zatrzymać się na chwilę aby zerknąć co nas czeka podczas jutrzejszej wędrówki. Nie było sensu pędzić do motelu i siedzieć w pokoju do jutra gdy słońce praży a widoki nawet z parkingu przy drodze były bardzo ciekawe. 
- I co? Mamy łazić po takim terenie? Same kamory i pustynia. - Nic nie mam przeciwko poznawaniu nowych miejsc na mapie ale jakoś nie bardzo wierzyłam, że zostanę zaskoczona i widoki zagnieżdzą się w mej pamięci na zawsze. 
- To co widzisz to preludium do wstępu. Jutro... - p. zastanowił się chwilkę jakby szukał dramatycznego sformułowania. - ...przeniesiemy się w nieznane nikomu miejsce na nieznanej nikomu planecie. Popatrz jak niesamowicie wygląda ta okolica a wejdziemy głęboko w wąwozy i skały czego nie widać z drogi. Obiecuję ci, że nie zapomnisz tej wycieczki. - p. wprost promieniał z zachwytu wpatrywał się w gołe pagóry pokryte szarym drobnym kamieniem i aby poczuć się najbliżej z tym miejscem jak to jest możliwe gołą stopę postawił obok sandała. Syknął z bólu bo jeżeli powietrze miało +35 stopni Celsjusza to ciemna powierzchnia ziemi musiała mieć kilka stopni więcej. - Ooooo! Musimy przyjechać wcześnie rano aby nie upiec się na tej patelni. 
- To jedźmy i wypocznijmy trochę. - Poczułam, że dopadła mnie kobieca dolegliwość i wolałam znaleźć się jak najszybciej w cywilizowanych warunkach. Obiecanki cudnych widoków mogą pozostać obiecankami jeżeli nie zastosuję prochów łagodzących ból. Tak wcześnie jeszcze nigdy nie byliśmy w motelu więc nadmiar wolnego czasu wykorzystaliśmy na pranie ciuchów i lekkie uprzątnięcie auta.

- Co zjemy na śniadanie? - Z wyczekiwaniem p. wpatrywał się we mnie jak wąż w biedną myszkę na sekundę przed pożarciem. Byłam zupełnie rozbita i nie chciało mi się wstawać. 
- Nic! - Burknęłam. Na samą myśl o jedzeniu aż ciągnęło mnie od samego żołądka. Zacisnęłam zęby i delikatnie obróciłam się na lewy bok. Wiedziałam, że żadne wykręty na nic się nie zdadzą ale światło dnia raziło me oczy i chciałam choćby jeszcze sekundę poleżeć w chłodnym łóżku.
- Ale kawą nie pogardzisz? - Gdy p. nie doczekał się mojej reakcji kontynuował. - Jest już gotowa i stygnie. Ja też jestem gotowy ale nie stygnę ja po prostu palę się do wyjazdu. - Kurczę ale upierdliwego mam męża, nawet nie mogę w wakacje wstać wtedy kiedy uznam to za stosowne. - Podać ci do łóżka? - Człowieku daj mi spokój przecież zaraz wstanę muszę tylko jakoś dojść do siebie. Kawa do łóżka też mi coś. Szkoda, że w domu tak mnie nie kochasz. Takie i inne myśli chodziły mi po głowie ale przecież nie powinnam winić chłopa za to, że nie jest babą. 
- Już wstaję bo zamęczysz mnie gadaniem. - Ruszyłam swe cielsko które wydawało mi się dwa razy tak niezdarne jak codzień i opadłam na krzesło tak ciężko, że aż jęknęło pod mym cięarem. Ja również jęknęłam. Wpatrywałam się w gęstą ciemną ciecz którą powinnam wlać w swe gardło aby kofeina postawiła mnie na nogi ale nie miałam siły ruszyć ręką aby podnieść filiżankę. 
- Chesz kostkę lodu jeżeli dla ciebie jest zbyt ciepła? Zaraz przyniosę. - Czułam, że za chwilę eksploduję i aby tego uniknąć wykrzesałam resztkę zdrowego rozsądku i po dwóch łykach ruszyłam do łazienki.

 Do przygotowanego plecaka dorzuciłam buteleczkę Advilu i teoretycznie byliśmy gotowi na spotkanie przygody czekającej nas tego dnia. 
Bisti/De-Na-Zin nie jest miejscem chętnie odwiedzanym na które nie da się trafić przypadkiem. Trzeba o nim wiedzieć aby tam dotrzeć ale dojazd jest o wiele łatwiejszy niż do Ah-shi-sle-pah.
Przez chwilę byłam zaskoczona drucianym płotem poprowadzonym przez pustynny krajobraz.

- Nie wygląda to zachęcająco. Znak przy drodze jest widoczny jak księżyc w pełni na bezchmurnym niebie ale dalej można błądzić godzinami. - Ciekawe czy znajdziemy dokładnie to miejsce o który wcześniej wspominał p..
- Tak jakby turyści byli tu niemile widziani. Gdzie jest wejście? - p. rozglądał się zdezorientowany. - Nie jest to przeszkoda nie do pokonania więc możemy zacząć nawet tutaj. - Wskazał na leżący na ziemi kawałek siatki z drutem kolczastym.

- Ja tutaj nie wchodzę. - Oświadczyłam kategorycznie. Z dwóch powodów wolałam tędy nie rozpoczynać dnia. 
Po pierwsze; pozostawione auto jako świadectwo naszego niecnego postępowania mogło (zaznaczam, że mogło) zastanowić strażnika BLM gdzie wyparowali właściciele pojazdu i skłonić go do poszukiwania "przestępców". Teren na który mieliśmy zamiar wejść jest własnością rządu USA i pomimo tego, że to pustynia lepiej nie wchodzić przez płot. Gdyby to był Park Narodowy sprawa byłaby łatwiejsza bo nikt nie grodzi Parków Narodowych i dostęp do nich jest możliwy z każej strony. 
Po drugie; skoro p. znalazł miejsce z parkingiem i oficjalnym wejściem siedząc przed monitorem w domu więc dlaczego teraz mamy się poddać przeciwnościom losu już na samym początku.

p. wsadził nos w niby komputer i zaczął grzebać w swych notatkach. Kierując mnie drogami bez oznaczenia po kilkunastu minutach dotarliśmy do wytyczonego celu. Wejście było tak niesamowite, że nie mogliśmy oprzeć się pokusie aby nie uwiecznić siebie w nim. 

 O tym co nas spotkało na nieznanym terenie i czy po powrocie z auta pozostała tylko kierownica i uciekający stwór który je pożarł bedzie już niebawem.