Bisti/De-Na-Zin (2/2)

  Tutaj coś musiało się dziać przed wiekami, jakieś termiczne szaleństwo bo odkryliśmy stopione kawałki skał. Dzieje powstawania Ziemi to doprawdy ciekawe zajęcie dla naukowców a dla nas pełne ciekawych widoków okolice i czasami przykłady, że kiedyś żyć tu się nie dało.

Co chwila jakaś iglica albo czarne wzgórze zainterosowało nas na tyle, że nie bacząc na niewygodę terenu ruszaliśmy w kierunku gdzie spodziewaliśmy się znaleźć jeszcze ciekawsze widoki. Tak w rzeczywistości było i nasza wycieczka wydawała się nie mieć końca.

Dzikie okolice otaczały nas przez cały czas a przykładem niech będzie gniazdo orła albo innego nieznanego właściciela tego miejsca których trudno szukać w pobliżu cywilizacji.

To samo miejsce i raptem okazuje się, że niebo z jednej strony jest pokryte chmurami. Nie byliśmy pewni czy to przypadkiem nie jest zapowiedź nagłej zmiany pogody i raptownej ulewy. Na pustyni deszcz to istny kataklizm. Wyschnięta ziemia nie przyjmuje wody i po chwili zagłębienia zamieniają się w jeziora a pomiędzy wzniesieniami płyną rwące potoki. Ciarki po plecach przeleciały jak stado dobrze odżywionych chrząszczy na myśl, że przyszłoby nam uciekać przed powodzią nie dokończywszy odkrywania tego ciekawego terenu.

Z dołu na górę i z góry na dół. Tak co chwila i tylko ułamek spędzonego tu czasu spacerowaliśmy po w miarę równym terenie. Z ręką na sercu to miał być spacer podczas którego mieliśmy podziwiać otaczające nas widoki skałek o przedziwnych kształtach. Jak tylko pod ręką znajdzie się jakaś góra to coś nas pcha w jej stronę i niepohamowana siła ciągnie nas na sam jej szczyt.

O spacerze zatem musiałam zapomnieć gdyż była to zwyczajna harówka po niewygodnym i niebezpiecznym terenie. Krótko mówiąc ten dzień nie odbiegał od naszej wakacyjnej normy czyli mordęga do upadłego. Na obłych prawie czarnych szczytach czychały niewielkie dziury czyli początki erozji terenu który za setki lat przekształci się w urokliwe iglice otoczone rumowiskiem skalnym.

Jaki olbrzymi teren nas otaczał trudno było sobie wyobrazić gdyż nie widać było ani końca ani początku naszej wędrówki. Żadnego słupa wysokiego napięcia nie mówiąc już o telefonicznym który mógłby wskazywać na bliskość cywilizacji. Gdy stanęłam na kolejnym osamotnionym szczycie zadaliśmy sobie pytanie dokąd chcemy iść oraz gdzie i kiedy zawrócić w drogę powrotną. Porozumiewając się na odległość uzgodniliśmy, że już teoretycznie możemy wracać tylko jeszcze skoczymy za czerwoną wydmę za mną na zdjęciu powyżej. Pomyślałam, że to pikuś i rozradowana zbiegłam w dół.

Za czerwoną wydmą było na tyle ciekawie, że w drogę powrotną ruszyliśmy "tylko" po upływie półtorej godziny. Tak to już z nami jest, że dopóki sił wystarcza to idziemy i idziemy bez końca przed siebie. Jednak warto było pójść jeszcze troszkę dalej bo raptem na tle chmur pojawił się ogromny prehistoryczny ostwór który przypominał nam żółwia. Nie mogłam go pominąć i nogi same zaprowadziły mnie na sam jego grzbiet.

Może milion lat przed naszą erą żyły takie stwory. To, że jeszcze nikt nie odkrył ich szczątków wcale nie przeczy ich bytności i istnienia w odległych eonach. Siedząc na pre-żółwiu zerknęłam co jest dalej i już chciałam pędzić dalej ale p. zaniepokojony moim szaleństwem upomniał mnie, że jeszcze powinniśmy zachować trochę sił na dotarcie do auta. 

Cienie niebezpiecznie się wydłużały i postanowiliśmy właśnie tutaj odetchnąć. Od razu skorzystałam z kanapy stojącej zupełnie niedaleko, jakieś 500 metrów. Rozmiar kamiennego mebla był akurat na mój wzrost. Przekorna dusza p. skłaniała się do stwierdzenia, że to fotel lub tron wielkoluda który był królem tych terenów za czasów pre-żółwia. Ja wylegiwałam się i popijałam wodę a p. zagłębił się w swe notatki i wniósł poprawki do naszej drogi powrotnej. Jeszcze tylko wskoczymy w jedno miejsce a potem już do domu.

Niech i tak będzie bo przecież nie będziemy walczyć. Miejsce to okazało się składem skamieniałego drewna. Było go tutaj mniej niż widziałam poprzednio (kliknij tu) i nie stanowiło niecodziennego widoku ale warto przypomnieć sobie co dzieje się z drzewami po wiekach pozostawania pod powierzchnią ziemi.

Mały kawałek drewna na dłoni wygląda do złudzenia jak prawdziwy. Są zachowane słoje i nawet kolor jest podobny. Natura czyni cuda swymi potężnymi siłami. A może to zupełnie coś innego działalo na tym terenie? Może to kosmici którzy przebywali w tym miejscu przez krótką chwilę mieli chwilę wolnego powyczyniali cuda które sama widziałam i Wam pokazałam. Jeżeli ktoś pomyśli, że to wierutna bzdura niech chwilkę popatrzy na zdjęcie poniżej.

Widać przecież dokładnie czaszkę skierowaną nosem w prawo. Jest ona inna od naszych ale kosmici mają właśnie takie jak ta. Reszta ciała utkwiła pomiędzy kamieniami i ręka która podpiera głowę wskazuje na zamyślenie w momencie gdy ten osobnik nie zdążył na odlot statku kosmicznego którym miał udać się do domu na swej odległej planecie.

Nastał czas abyśmy i my udali się do domu jeżeli nie chcemy pozostać tu na wieki i zamienić się w skamielinę. Przygody czekają codziennie i szkoda byłoby abym nie mogła ich przeżyć i opisać w następnych postach.