Chena Hot Springs

 Oprócz marznięcia po nocach aby pooglądać zorze polarne Alaska dała nam również trochę wytchnienia. Za radą Susan spędziliśmy popołudnie i póżny wieczór na zabawie i rozrywce. Nasze ciała wymagały relaksu więc ruszyliśmy się do znanego ośrodka wypoczynkowego Chena Hot Springs.

Zbyt wiele atrakcji tam na nas nie czekało bo... Alaska to dziwny Stan po którym zbyt wiele nie powinniśmy się spodziewać. Widoki owszem ale cała reszta jest bardzo specyficzna i ciekawostki eksponowane jako zabytki znaleźć można w wielu innych miejscach na ziemi.

 Minęliśmy hangar zbudowany z brył lodu i oczywistym było, że tam mieści się lodowe muzeum. Aby kupić bilety wstępu udaliśmy się do centrum turystycznego mieszczącego się w hotelu. Okazało się, że mamy dość czasu aby coś zjeść więc nie zwlekając udaliśmy się do restauracji na prawdziwy obiad.

Wnętrze restauracji w całości z drewna trochę zaskoczyło i po chwili okazało się męczące natłokiem gadżetów. Wszystko w jednym kolorze umykało pamięci i gdyby nie zdjęcie nie potrafiłabym odtworzyć go z pamięci.

Jedzenie nie powaliło na kolana ale dało się zjeść obiad ze smakiem i na deser zafundowaliśmy sobie krótki spacer po terenie ośrodka.

Gorące źródła są atrakcją szczególnie zimą. Woda jest bardzo ciepła i nie zamarza przez cały rok, dzięki temu służy jako miejsce wodopoju dzikich zwierząt zamieszkujących okolice. Widok dla mnie był trochę odrażający i za żadne skarby nie zanużyłabym swego ciała w takim bajorze z glonami koloru brązowo-zielonego.

 Jednak miejsce kąpieli wyglądało zupełnie przyzwoicie i przez dalszą część spaceru nie obawiałam się kąpieli w algach i glonach.

 Nogi poniosły nas trochę za daleko i ledwo zdążyliśmy na godzinę wejścia do muzeum lodu.

Miła obsługa poczekała z zamknięciem drzwi przed nosem ostatniego spóźnialskiego i od razu ruszyliśmy do baru Aurora na martini z lodowego kieliszka.

Wszystko w środku tego igloo jest z lodu, ściany, kolumny i wszystkie rzeźby. Temperatura utrzymywana jest w granicy +8C i aby jak najdłużej zachować okazy nie wolno ich dotykać. Oczywiście nie byłam jedyną osobą która nie zastosowała się do zakazu i własnoręcznie przekonałam się, że to lód.

 Bar z lodu, krzeseło barowe z lodu, podstawka na kieliszek z lodu i sam kielich wyrzeźbiony z lodu.

Uciekłam od pijącego towarzystwa aby podzielić się niecodzinnym drinkiem z Panterą a dopiero później z p..

Pantera z przyjemnością liznęła jednego łyczka i śmiech zagościł na jej obliczu pokazując ostre kły. 
Pozostałe resztki z uwielbieniem wylizał konik morski swoją długą na pół metra mordką.

 Lekki niedosyt szalonych rzeźb zaskoczył nas oboje bo spodziewaliśmy się natłoku fantazji ale nic z tego. Jedyną godną uwagi i podziwu była rzeźba pojedynkujących się rycerzy. Więcej lodowych atrakcji można znaleźć na blogu Susan która zamieszcza co roku relacje z odbywających się zawodów rzeźby lodowej w Fairbanks. Zapraszam do poszperania w jej zasobnym blogu w okolicach marca. Zdjęć dużo a to co zobaczycie potwierdzi mą opinię, że troszkę pusto w muzeum.

Dziesięć minut wystarczyło aby dotknąć zapoznać się ze wszystkimi okazami udostępnionymi dla zwiedzających. Organizatorzy byli na tyle krytyczni do ekspozycji, że zaraz zaczęto wypraszać nas z igloo bo czas zwiedzania już się zakończył.

Drzwi lodowej krainy zamknęły się za nami z lekkim sykiem odsysanego powietrza aby zachować odpowiednią temperaturę w środku muzeum a my biegiem ruszyliśmy w stronę przeciwności wiecznej zmarzliny.

Aaaaa!!!! Ale gorąco! Woda była tak ciepła, że z ulgą wynurzałam się z otmętów upalnych źródeł aby nie ugotować się żywcem.
I kto by przypuszczał, że przyda mi się kostium kąpielowy zimą na Alasce.