Ruszamy w drogę

 Po powrocie z Alaski przepracowaliśmy sześć tygodni i gdy nadszedł świąteczny okres postanowiliśmy, jak to robimy od lat, wyjechać z domu  na trzy tygodnie. Nasze niepowodzenie w internetowym losowaniu wejścia na teren Coyote Buttes doprowadziło nas do rozpaczy bo limity wprowadzane przez BLM są dla nas zupełnie niezrozumiałe i postanowiliśmy przez trzy tygodnie uczestniczyć w losowaniu na żywo. Punktem docelowym naszego wyjazdu stało się miasteczko Kanab w którym odbywa się losowanie dziesięciu miejsc każdego dnia. Zamówiliśmy hotel poprzez internet aby mieć pewność, że po przyjeździe na miejsce nie zostaniemy na lodzie bez możliwości zakwaterowania. Kanab nie jest wyjątkowo urocze ale jego położenie jest bardzo atrakcyjne. Pomijając miejsce komedii-loterii to bliskość Wielkiego Kanionu, Bryce Canyon oraz Zion NP sprawiają, że hotele w Kanab, a jest ich dużo, nie narzekają na brak gości. Trzy tygodnie w mieścinie z dwoma sklepami wydawać by się mogły udręką ale ciekawa okolica miała zapewnić nam dostateczną ilość rozrywki na każdy dzień. 

Najgorsza częścią wakacji jest dojazd na miejsce. Do Kanab w Utah mieliśmy równo 3000 kilometrów. Trasa wiodła przez Illinois, Missouri, Oklahomę, Texas, Nowy Meksyk i Arizonę. Pomimo tego, że nie braliśmy letniego ekwipunku czyli całego bałaganu biwakowego to i tak auto zostało wypchane do granic jego objętości. Po krótkich modernizacjach ułożenia pakunków znalazło się miejsce na rozłożony materac na którym mieliśmy spać na zmianę w czasie trasy która miała trwać ponad 30 godzin. Szło nam dobrze do Albuquerque gdzie postanowiliśmy trochę odpocząć od auta i pospacerować po tym uroczym mieście.

 Nasze zamiary spędzenia tam połowy dnia okazały się na wyrost bo zmęczenie ograniczyło nasze zapędy do krótkiego spaceru po starym mieście bo przebyte 2000 kilometrów do tej pory wyssały z nas całą energię.

- Bez jedzenia ani jednej mili dalej! - Prawie krzyczał p. - Muszę coś zjeść ludzkiego i usiąść w ludzkim miejscu. Chodźmy do knajpy. Jestem głodny jak wściekły pies.

- Nie zjadaj dekoracji, bardzo cię proszę zachowuj się w miarę poprawnie. Po jednej papryce będziesz ział ogniem jak Bazyliszek a jedynym sposobem na pozbawienie się palącego uczucia jest mocny alkohol a to już nie wchodzi w rachubę dzisiaj bo czeka nas dalsza część podróży. - p. jednak polizał kurz zebrany na ostrych paprykach i rzewnym spojrzeniem pożegnał łakomy kąsek wiszący na ulicy.

 - Figa z makiem. Żadna knajpa bo dzisiaj w nocy musimy być w Kanab aby jutro rano uczestniczyć w loterii.

Szkoda było nam czasu na posiłek w restauracji więc skorzystaliśmy z byle jakiego jadła w Taco Bell aby żołądek nasycił się fasolą dając uczucie sytości.

Spacerkiem po uliczkach bez psa ale z p. zaglądałam do sklepów i sklepików pełnych zwykłego badziewia. Nie obyło się bez zakupienia "pamiątkowej" podkoszulki z Albuquerque z pięknymi, kolorowymi balonami. p. zamiast prawdziwego obiadu dostał coś zupełnie innego.

Pozostały tysiąc kilometrów rysował się trasą nie do pokonania i musieliśmy zmuszać się do zajęcia miejsca za kierownicą a nie na rozkosznie wygodnym materacu. Po wielu coraz krótszych zmianach dotarliśmy na miejsce. 

Gdy nadchodził upragniony sen pomyślałam, że od jutra zaczynają się kolejne wakacje i oby dopisało nam szczęście w losowaniu.  Czy i w jaki sposób dotarliśmy do upragnionego The Wave dowiecie się na samym końcu opowieści o tym Sylwestrowym wyjeździe.