Shiprock

 Wierzenia i legendy to bardzo ciekawa część naszego bytu. Skąd taka fantazja pośród ludów zamieszkujących tą bardzo niesamowitą planetę? Oddalone od siebie narody zawsze spoglądają w niebo wyczekując czegoś nadnaturalnego, czegoś co wymykało się ich zrozumieniu. Nie potrfili tego zjawiska nazwać bo brakło im słów na opisanie tego co wydarzyło się na Ziemi dawno temu. 

W Chinach powstały ogniste smoki, w Indiach ogniste rydwany w Ameryce olbrzymie ptaki. Do dziś orzeł cieszy się szacunkiem i uwarzany jest za króla ptaków pomimo to, że nie jest ani najładniejszy ani największy. Może dlatego, że zamieszkuje niedostępne dla ludzi szczyty skał ciagle owiany jest mgiełką tajemnicy. 

Shiprock samotna skała wznoszaca się 482 metry ponad otaczającą ją równinę. Święta skała Indian Navajo którzy wierzą, że owa skała przeniosła Indian z dalekiej północy na obecnie zamieszkiwane przez nich tereny i dlatego nazywana jest Tsé Bitʼaʼí czyli skała ze skrzydłami lub uskrzydlona. 

Legenda jest taka, że szczyt był zamieszkiwany przez Olbrzymie Ptaki (Tsé Ninájálééh) które żywiły się ludźmi. Pewnego razu starszy z Wojowniczych Bliźniaków (to już inna historia) zgładził dwa dorosłe osobniki a pozostałe dwa małe ptaki zamienił w orła i sowę. Na dodatek szczyt skały ma być zamieszkiwany przez duchy.
- Sprawdzę czy one tam rzeczywiście są. - p. jak zwykle z wielką wprawą miesza domysły z rzeczywistością. 
- Chyba nie masz zamiaru wdrapać się na sam szczyt! - Już sobie wyobraziłam konsekwencje takiego czynu.

- Nie czuję się na siłach aby po tak niebezpiecznych trasach męczyć się na próżno. - p. najwidoczniej nie miał zamiaru znaleźć się na samym szczycie aby zweryfikować  opowiadania Indian.

- Oglądając skałę z jednej strony nie masz pewności, że nie ma ich z drugiej. 
- Jakich ich?  Oprócz nas nikogo nie ma. - No niech mnie jasna ciasna przecież o duchach mowa a p. udaje nieobecnego.
- Duchów! Sprawdź czy nie ma tam duchów. 
- Nie ma. Jak nawet są to my ich nie zobaczymy, są za cwane. 
- Sprawdź bo czuję się niepewnie. - W takich miejscach jak to gdzie wiadomo, że duchy od lat zamieszkują lepiej się mieć na baczności i nie wchodzić im w drogę a tym bardziej drażnić.
Chociaż mędrca szkiełko czyli teleobiektyw mojego osobistego fotografa nie odkryło zmieszkujących na szczycie duchów to ja czułam ich obecność. W miarę zbliżania się do niej czułam coraz wyraźniej dziwne lizanie po plecach a w głowie myśli kotłowały się i kłębiły. Na skałę nie wolno wchodzić, wspinać się ani wylądować na jej wierzchołku helikopterem. 

Dojazd nie jest specjalnie trudny ale wymaga czasu aby ominąć wertepy i wybrać dróżki znane tylko niewielkiej grupie ludzi zamieszkujących ten obszar.

Dziwne ale p. który jest wielkim fanem duchów przenikających przez ściany, paranormalnych możliwości zwykłego Kowalskiego nie bardzo wierzy w świętość przybyszów z kosmosu.

Zamiast Tsé Ninájálééh pasowała tutaj wysnuta przez p. historia rzeczywista. Otóż jak on twierdzi na skałę która miała płaski szczyt i była o wiele wyższa wylądowali ludzie z przyszłości. Statek ledwo zmieścił się na niewielkiej przestrzeni szczytu ale lądowanie nie przysporzyło szczególnego problemu. To co wyprawiali przybysze pozostanie przez jakiś czas tajemnicą bo nie o tym przecież piszę.

Gdy nadszedł czas powrotu po dwóch latach, oczy ziemian były zwrócone w stronę samotnej skały wyraźnie rysującej się na horyzoncie. Przybysze zabrali ze sobą kilkoro ludzi i wielki smutek pozostałych stowarzyszył wzmagającemu się odgłosowi ze szczytu. Po chwili nastąpił przerażający huk i porażające światło oślepiło na chwilę obserwatorów. Dopiero po miesiącu grupka odważnych udała się w to miejsce. Zdziwienie i strach ogarnął umysły przybyłych. Ze skały pozostały tylko nędzne resztki które do dziś możemy podziwiać. Takiej potęgi nie widziano wcześniej ani nie słyszano o podobnym przypadku. Zwykłe dla innych lądowanie zaczęło obrastać w historię i jej kolejną wersję uznano za obowiązującą do dziś i ponoć duchy mają strzec tajemnicy po wieki. Czy tak było czy nie nigdy się nie dowiemy ale postrzępiona część szczytu pasuje do opowiadania p.. Być może jestem zabobonna i łatwowierna ale wolę historię opowiadaną przez Indian niż tą wymyśloną na prędce. 

Dziwna i samotna skała strzeże tajemnicy przed wścibskimi turystami a to, że duchów nie widzieliśmy wcale nie oznacza, że ich tam nie ma. Aby było im przyjemniej w swej samotności pustynny teren co roku daje im kolorowy dywan kwiatów a te najpiękniejsze są ode mnie bo przecież lepiej żyć z duchami w zgodzie.