Przed Świętami do lasu

W tym roku ulegliśmy czarowi opowieści naszego kolegi. Tak cudownie opowiadał o swoim domku w lesie, że postanowiliśmy zaszyć się w głuszy Wisconsin na Święta. Oczami wyobraźni widziałam bajeczne choinki uginające się pod ciężarem puchu skrzącego się w poświecie księżyca ale oczekiwał nas koszmar zamiast bajki.

Zima za pasem więc auto wypakowaliśmy po sam dach ciepłymi ciuchami. Przy rozpakowaniu samochodu już na miejscu zadziwiła mnie ilość posiadanej garderoby na taką pogodę. Niektórych jej części nie używałam od lat i już nigdy nie założę bo jakieś to niemodne albo o dziwo zbyt obcisłe.

Trzy ogromniaste torby i prowiant zabrany na kilka dni oraz tysiąc przydatnych w takich warunkach przedmiotów zapełniły podłogę niewielkiego jak się okazało living room. Dwie sypialnie zapraszały nowoprzybyłych pustką i zimnem. 

- Ale tu wilgotno i ponuro. -  Roztarłam ramiona i wsadziłam dłonie do kieszeni grubego swetra. Wszystko się zgadza, ogrzewanie jest. Dwie farelki na próżno mieszały swe ciepłe powietrze z tym zalegającym w najskrytszych kątach o temperaturze minus pięć Celsjusza. Po trzech godzinach w pokoju z ust ciągle unosiła się para. Sypialnie pozostawiliśmy zamknięte i postanowiliśmy spać tu gdzie jest równie zimno jak wszędzie. Do dyspozycji była jeszcze kuchenka gazowa więc zaraz po wypiciu herbaty z podwójną porcją rumu wyszliśmy na romantyczny spacer. Śnieg zalegał gdzie niegdzie ale nie na choinkach których w ponurym liściastym lesie po prostu nie było. Po dwóch tygodniach od ostatniego opadu pozostało go jak na lekarstwo. Krótki i smutny spacer zakończyliśmy otwierając drzwi do pustelni w głębokim lesie. 

W środku było już o pół stopnia cieplej. Powietrze dodatkowo nasączyło się wilgocią od palników gazowych. Po kolejnych dwóch wzmocnionych herbatkach ubrani w najcieplejsze ciuchy weszliśmy do śpiworów. Noc była wyjątkowo krótka i bajki Andersena i braci Grimm prześladowały mnie przez te parę godzin. Pisnęłam z obrzydzenia gdy rano wkładałam zimne obuwie. Gdy p. smarzył jajecznicę ja piłam herbatkę połykając wrzątek który wcale mnie nie parzył. 

Minął dzień podczas którego zdecydowaliśmy, że jutro o świcie wracamy do domu na Święta. 

Będę wreszcie miała internet i znośne warunki w których żyję na codzień od lat a kolejny wypad przewiduję gdy będzie CIEPŁO!