Nasze auta - część pierwsza.

  Zasiadłam za kierownicą autobusu pod nazwą Lincoln Town Car. To prawda, że to osobowy samochód ale jego długość bardziej przypominała mi autobus niż malucha którym jeszcze trzy dni temu jeździłam.

Żaden film grozy nie odda tego co przeżyłam siadając za kierownicą tego pojazdu. Do całego stresu którym były; zmuszenie mnie do zajęcia miejsca za kierownicą czołgu, nieznajomość przepisów obcego kraju, uśmiechnięta twarz męża i na domiar złego ślepa wiara w moje umiejętności, że nie wspomnę o dziecku na tylnym fotelu tak wielkim jak kanapa w pokoju telewizorowym.
- Nic nie widzę. - Oświadczyłam przeświadczona, że moje życie dobiegło końca. Po chwili p. wskazywał mi tysiąc przycisków które elektrycznie regulowały wszystko co mogło poruszać się w środku jak i na zewnątrz. Fotel mogłam przesuwać w przód, tył i do góry lub w dół. Oparcie bardziej pionowo lub poziomo, poduszkę w lędźwiach bardziej wypukła lub mniej i po chwili tak zgłupiałam, że nie wiedziałam czy taka właśnie pozycja jest wygodna czy nie. Lusterka oczywiście też poruszane joystickiem i po 30 minutach trzęsły mi się nogi i czułam, że pływam w sosie własnym. Najgorsze było to, że nie mogłam się zdecydować czy patrzeć ponad kierownica czy przez nią. Ze względu na mój mizerny wzrost czułam się jakby w kabinie jumbo jeta. Granatowa skora dawała posmak luksusu i wreszcie postanowiłam ruszyć tym kosmicznym pojazdem.

- Pamiętaj, że to skrzynia automatyczna. - Tak na ostudzenie moich niepewności p. pogrążył mnie do dna.
- I co mam robić?
- Przyciśnij hamulec, tą wajchę przesuń na dół aż zobaczysz „R” to pojedziesz do tyłu a jak "D" to do przodu i  powolutku puszczaj pedał.
- Który?
- A ile ich masz? - No właśnie tylko dwa. Do tej pory tylko raz jechałam automatem ale było to tak dawno, że już zapomniałam jak to cholerstwo działa.
- Zapomnij, że masz lewą nogę i już po kłopocie. - p. wyrażał się zupełnie spokojnie więc ja również nie widziałam powodu do histerii pomimo tego, że stan moich  nerwów już od dłuższego czasu tak właśnie należałoby nazwać. Zrobiłam jak usłyszałam odnalazłam "R" i ta olbrzymia kupa żelastwa wolno, prawie niewyczuwalnie poruszyła swe cielsko unosząc również i nasze.
- Hamuj. - Prawa noga bezbłędnie odnalazła odpowiedni pedał i w tym samym momencie moja głowa zderzyła się z zagłówkiem. Auto, bardzo posłuszne, zatrzymało się w miejscu. Nie usłyszałam zgrzytu zębów p. bo nic nie słyszałam i nic nie widziałam, byłam w szoku.

- Teraz jak trzymasz nogę na hamulcu wrzuć „D” i jedziemy na ulicę. Jak ci się podoba? - "Jest wspaniale" bełkotałam bez sensu bo nic nie było wspaniale. Udało mi się wyjechać na ulicę i dopiero wtedy zaczął się koszmar.

Nigdy w życiu nie miałam tak oddalonego horyzontu. Przed sobą widziałam kilometr maski a dopiero gdzieś w dali ulicę. Jeździłam od lewej linii do prawej do momentu gdy kolejna porada wyzwoliła mnie ze stresu. 

- Widzisz ten celownik po środku maski? 

- Boże jedyny ja nic nie widzę. - Krzyczały serce i usta. 

- Trzymaj go na prawym krawężniku to będziesz jechała po środku. - Minęły cztery dni i już wiedziałam, że to auto zostało skonstruowane specjalnie dla mnie.

Znalazłam idealną pozycję za kierownicą i okazało się, że tak wybaczającego pojazdu nie mogłam sobie wyobrazić. Kierownica pracowała tak lekko, że wciskając się na miejsca parkingowe w Chicago kręciłam nią jednym palcem. Wielkość auta nie stanowiła problemu po zaznajomieniu się z możliwościami tego wspaniałego auta. p. zawsze lubił małe auta, ale tak na boku miał stara Warszawę, o wyglądzie wzbudzającym uśmiech na ustach. W Polsce jeździł maluchem pomimo tego, że nie było żadnego ku temu powodu. Niejako zmuszony przez środowisko zamienił brzdąca na poważniejsze auto ale oczywiście nie mógł to być normalny pojazd. Była to już stateczna i okazała jednostka do przewożenia przynajmniej pięciu osób ale za to kombi. Piękne, granatowe, duże kombi. Zawsze jednak żałował swego rozstania z maluchem. Którym z kolei to nikt nie wie bo cwany p. zawsze jeździł żółtym maluchem i mało kto zauważał, że zmieniał je jak rękawiczki. Mówił, że dla jednej osoby większego auta nie potrzeba. Jeżdżenie nowym autem weszło mu w krew i pozostało do dnia dzisiejszego. Powróćmy jednak do moich amerykańskich wyczynów. 

Pontiac LeMans 

Zawładnęłam Lincolnem do tego stopnia, że p. pozostał bez środka lokomocji a, że były to chude czasy w naszym życiu to o nowym kolejnym aucie nie było mowy. Co można złego powiedzieć o Polakach to na pewno nie to, ze są niezaradni. Za pół litra wódki p. zdobył wrak pojazdu samochodowego pod nazwą Pontiac LeMans.

W tym aucie nic nie działało oprócz silnika i skrzyni biegów więc teoretycznie nadawał się do jeżdżenia. Biedny i dzielny za razem małżonek jeździł nim do roboty przez rok. Z synem pomalowali go sprejami w hippisowskie wzory i nie raz zdarzało się, że na skrzyżowaniach ludzie podnosili kciuki do góry na widok tego poobijanego z każdej strony i zardzewiałego okazu.

Hyundai Accent

Jak to w życiu bywa odbiliśmy się od dna i pewnego dnia dostałam w prezencie najtańszy na rynku nowy samochód. Reakcja naszych znajomych była jednoznaczna w stylu „nie kupuj takiego gówna”, „Koreańczyk rozleci się po roku i będziesz miała problemy”, „Hyundai? Chyba cie porąbało”. Było takich zachęt bez liku bo Polak w Ameryce musi jeździć Mercedesem albo BMW, zastaw się a pokaż się.

Z salonu samochodowego wyjechałam swym nowym autem Hyundai Accent GL rocznik 2000 w kwietniu tegoż roku. To auto przeżyło z nami siedem wspaniałych lat i nigdy nas nie zawiodło podróżując trzykrotnie na najdalsze rubieże Dalekiego Zachodu o czym wiedzą wierni czytelnicy mojego bloga.

Teraz mając trzy auta awansowalismy w kontrowersyjnym polonijnym społeczeństwie. Dwóch kierowcow i trzy auta to jakby nobilitacja albo samobojstwo bo przecież trzeba opłacać ubezpieczenie i rejestracje. Dzięki nieziemskim zdolnościom brzydkiej i mądrej części płci naszej rodziny pozbyliśmy się Pontiac'a z 1000% zyskiem. 
No i przyszedł czas na spełnianie marzeń. Jadąc kiedyś nieznaną ulicą w niedalekim od miejsca zamieszkania mieście p. zapiszczał hamulcami zjeżdżając prawie do rowu. 
Mazda Miata
Ja nigdy nie umrę na zawał serca bo połowica prawie codziennie dba abym doznawała stresów stawiając mnie w zupełnie nieprzewidywalnych sytuacjach. 
- Taką Mazdę Miatę wymarzyłem sobie w najskrytszych snach. - Spojrzałam na niego i zdałam sobie sprawę, że każdemu coś należy się od życia. Dlaczego akurat nie ten wyśniony i wymarzony pojazd.

- To jest mój ideał auta! - Wyszeptał p. Jego oczy lekko zalśniły mgiełką nadpływających łez. Wtedy poczułam więź pomiędzy małżonkami i jedna słona łza spłynęła po lewym policzku.

- Kupmy ją. - Stwierdziłam świadoma obciążenia finansowego. Wiedziałam, że możemy nie tylko takie przeszkody pokonać.
Po dwóch godzinach pobytu w salonie sprzedaży ja jechałam swym autem a p. swoją wyśnioną Miatą.

Znów mamy trzy auta. Ktoś pomyśli, że my to jakieś milionery albo wariaci. Bliżej nam jednak do wariatów niż do tych pierwszych. Spełnianie marzeń to nasza wielka wada za którą kocham nasz związek. Ja ulegam kiedy mogę i nie ulegam gdy nie możemy spełniać swych zachcianek.

Któregoś roku z rzędu złożył nam wizytę brat p. i ten mój wspaniałomyślny mąż ofiarował bratu Lincolna. Nic mnie to nie bolało bo miał płacić za ubezpieczenie więc wyglądało to na dobry układ. Ja miałam swoje auto na gwarancji i ciągle niby nowe a p. szalał kabrioletem jesienią i zimą. Jakoś nie mogłam się zmusić do zaproponowania mu zamiany bo przecież blondynce bardziej pasuje kabriolet niż staremu chłopu udającemu playboya.

Przeczekałam zatem zimę i wszystkie problemy z jazdą sportowym autem na sportowych gumach. Wiosną gdy stopniały śniegi zaproponowałam zamianę na tydzień.

Gdy ujęłam w dłonie grubą skórzaną kierownice sportowego kabrioletu poczułam się jedyną właścicielką tego pojazdu. p. przez całe lato i jesień jeździł moim Accentem. To były lata gdy czułam szalejący wiatr w moich włosach. Gdy włosy zasłaniały mi oczy czułam, że żyję, że trzymam świat w swych dłoniach. Gdy spódnica unosiła się w podmuchach szalejącego w środku auta wiatru musiałam ją przytrzymywać jedną ręką. Po krótkim czasie nauczyłam się odpowiednio ją utykać pod uda aby nie rozpraszać innych kierowców. Chociaż stara baba jestem to wolę kabriolet niż limuzynę. Wiecie co? Nigdy nie myślałam, że marzenia mojego p. będą moim największym szczęściem. Miatę uznałam za moje auto do momentu gdy w pracy zaczęto na mnie krzywo patrzeć. Życie ma swoje zasady z którymi nie zawsze się zgadzamy. Miatę używałam kiedy mi to nie zagrażało zawodowo. Zaczęłam dostrzegać niebezpieczeństwo zazdrości.
Mercury Grand Marquiz  

Gdy dziecko dorosło do wieku legalnego kierowcy nadeszła chwila strachu i niepewności. Co kupić aby było bezpieczne bo o kraksach młodocianych kierowców nasłuchaliśmy się tyle, że rozważaliśmy wyprowadzkę na bezludną wyspę.

Wybór padł na duży pojazd aby ewentualne uderzenia odbywały się jak najdalej od kierującego pojazdem. Eleganckie auto w niedługim czasie było poobijane z każdej strony i nie przypominało tego ze zdjęcia. Ktoregoś dnia p. zdenerwował się i wyremontował auto przygotowując je do sprzedaży. Syn odziedziczył Hyundaia a mnie przypadł zaszczyt wyboru jakiegoś innego nowego auta.
Ciąg dalszy nastąpi już niebawem.