Nietypowe gniazdo.

 Pożegnaniom motyli nie było końca i zrobiliśmy dwie rundy dookoła ich krainy. Mogłabym tam pozostać przez kilka kolejnych godzin bo ani chwili nie nudziłam się podpatrując swawole kolorowych owadów.
Po drugiej stronie mostu przywitały nas papugi jak zwykle strojne w kolorowe piórka. W dbałości o ich wygląd i zdrowie chroniono je brezentowym daszkiem przed słońcem i deszczem a przed zdradliwymi przeciągami miała ich osłonić plastikowa folia. Widocznie stworzone dla nich warunki były przez nie akceptowane bo ptaki nie odfrunęły w siną dal i spokojnie przyglądały się kolejnym zwiedzającym.

Trudno mi wyobrazić sobie bardziej kolorowego ptaka niż papuga i nie przypuszczałam, że zostanę wprawiona w osłupienie przez zupełnie niepozornego ptaszka wielkości wróbla. Kilka przepiórek przemykających pod krzewami nie zrobiło na mnie odpowiedniego wrażenia i już skazałam to miejsce na zapomnienie. Zgromadzone tutaj ptaki żyły sobie niezależnym życiem i trudno było je wypatrzeć pośród gałęzi i liści. Kierując się wskazówkami wprawnych fotografów natury i wykorzystując ich doświadczenia przestałam gonić obiektywiem fruwające stworzenia i przycupnęłam przy karmiku. Po chwili zastosowany podstęp przyniósł pozytywny rezultat. Udało mi się upolować niebieskiego ptaka i to ponownie. Pierwszy raz było to bardzo dawno temu w Polsce gdy “niebieski p. ptak” fruwał sobie to tu to tam i ani myślał zagrzać gdzieś miejsca na dłużej. To drugie upolowanie nie było tak znaczące w moim życiu jak pierwsze ale widoczny na zdjęciu Bluebird jest o wiele … ładniejszy. Ten ostatni pochodzi z rodziny drozdowatych i co ważne jego populacja zmniejsza się raptownie. Obecnie jest ich o 70% mniej niż w roku 1970 a spotkać go można w Ameryce Północnej i Środkowej.

Taką samą pułapkę zastosowałam w innym miejscu i wpadła w nią sikora rodem z Australii a później jakiś mało atrakcyjny szaro czarny ptak. Będąc pod ciągłym urokiem motyli ptakami nie byłam w stanie się zachwycić. p. również takim drobiazgiem nie fascynował się zbytnio.

Za to jeden osobnik po prostu zakochał się w niewyczerpanych pokładach budulca na gniazdo. Usiadł na włosach p. i zaczął malutkimi pazurkami układać je na swoją modłę. Po chwili zaczął pomagać sobie dziobem i wyglądało na to, że albo zacznie wyrywać mu włosy i zaniesie gdzieś pomiędzy gałęzie albo złoży jajka tu i teraz. Biedne stworzenie nie mogło wyrwać włosów więc zawiedzione i jajek nie złożyło.

Jednak nie doceniłam zdolności adaptacyjnych zamkniętych tutaj ptaków. Przyzwyczaiły się do ludzi i nie okazywały nadmiernego lęku. Idealne warunki do rozwoju w tych szklarniowych warunkach lekko uśpiły instynkt samozachowawczy zamieszkujących tam zwierząt. Uśmiech zniknął mi z twarzy gdy tuż obok mojej nogi przebiegła jaszczurka. Jeżeli i ona lubi towarzystwo ludzi i z wielką przyjemnością zacznie wspinać się po nodze aby spojrzeć mi prosto w oczy … Tupnęłam nogą pozbawiając ją szansy na ziszczenie swych podłych zamiarów i gadzina uciekła w krzaki.

Zadowolony z powodzenia wśród pierzastych figlarzy p. już śmielej podszedł do papug umieszczonych w oddzielnym pomieszczeniu. Od razu znalazł sobie ofiarę i zbliżył się do niej wyciągając rękę w geście przyjaźni. O dziwo papuga nie uciekła od niego gubiąc pióra w szalonym popłochu. Dziobnęła p. jeden raz i drugi. Potem jeszcze kilka razy jakby sprawdzając czy zamiast ziaren słonecznika kolejny zwiedzający oferuje swe ciało. Podejrzewam, że czerwony, zielony i niebieski kolor ptaka instynktownie przyciągnął p. do papugi. To trzy podstawowe kolory natury na podstawie których można stworzyć dowolny kolor w paśmie widzialnego światła. W podzięce za delikatny manicure p. wytarmosił ją za dziób. Ptak chyba był bardziej zdziwiony niż wystraszony bo zatańczył na poręczy i przyglądał się nieznajomemu przekrzywiając głowę na bok.

Poznana fauna przyniosła wiele niespodzianek, miłych i zaskakujących. Trudne do przewidzenia reakcje zwierząt mogą okazać się niebezpieczne dla zdrowia a nawet i życia. Są przecież trujące motyle, drapieżne ptaki więc może lepiej skupić się na florze która jest jeszcze bardziej kolorowa i o kształtach kwiatów tak wymyślnych, że trudno sobie wyobrazić. Wsadziłam nosa w żółte kwiaty jakiegoś drzewa aby sprawdzić czy ładnie pachną. Gdy delikatny zapach zaczął mnie mamić swą kompozycją uzmysłowiłam sobie, że i rośliny są niebezpieczne dla ludzi. Zdrowy rozsądek szybko mi podpowiedział, że w oranżerii zamieszkałej przez ptaki i licznie odwiedzanej przez turystów tak zdradliwych gatunków nie ma.

*****
Duże zdjęcia tutaj.