Motyle kontra krokodyle.

 Wreszcie udało mi się uprosić p. abyśmy zjedli coś w innej knajpie niż amerykańskiej. Po wizycie w kubańskiej restauracji przez długi czas mieliśmy dość komedii pod tytułem etniczna kuchnia. Mnie już minęło dawno ale uraz do wygłupów kuchennych głęboko zapadł w duszy p.. Z drugiej strony to mu się nie dziwię bo uwarunkowania klimatyczne powodują coś bardzo oczywistego; jedz to co rośnie wokół ciebie. Inaczej mówiąc w Chinach chińskie żarcie jest na miejscu ale w USA bufety azjatyckie tracą na popularności i przynajmniej w mojej okolicy zamykane są nagminnie.
Lubię eksperymentować w swojej kuchni i używam przepisów kulinarnych zaczerpniętych ze stron internetowych różnych narodowości. Pojawiły się w mojej kuchni przedziwne przyprawy a zakupy przynoszone do domu przyprawiają p. o dreszcze przerażenia lub wręcz obrzydzenia. Przyznaję, że nie wszystko nam smakowało z mojej eksperymentalnej kuchni i niektóre przyprawy nie zadomowiły się w naszym domu ale część wzbogaca smak naszego menu.
Nadszedł czas na poznanie kuchni peruwiańskiej i dlatego zaciągnęłam p. do La Granja (po polsku Farma). To taki makdonald czyli nie zaskoczy i nie otruje bo istnieje od dwudziestu lat.

Przyjechaliśmy jeszcze przed otwarciem i ku naszemu zaskoczeniu zobaczyliśmy kilka osób oczekujących na otwarcie. To był dobry znak bo jak klienci przychodzą do jadłodajni to oznacza, że dobrze gotują.
 Nie ruszyliśmy od razu do kasy aby zamówić dwa dania ze względu na to, że nie mieliśmy najmniejszego pojęcia co serwują zamerykanizowani Peruwiańczycy. Za ladą na ścianie wisiało duże i kolorowe menu czyli standard, kto nie umie czytać zobaczy na obrazku. Drugim aspektem takiej wystawy jedzenia jest to, że zwykle obrazki reklamowe odbiegają od dań serwowanych w danym miejscu. Ładne zdjęcia zaostrzają apetyt i ponaglają do zakupu. Bardzo nam przypadło do gustu takie zachęcanie klienta bo i my kierowaliśmy się właśnie przede wszystkim zobrazowanym daniem a nie jego opisem. Ze względu na to, że Argentyna i USA są najlepszymi krajami na zjedzenie dobrego steka skoncentrowaliśmy się na rybach, krabach i żabach. Skoro takie potrawy są w peruwiańskiej kuchni to dlaczego nie mielibyśmy poznać peruwiańskich smaków. Jak na takie szybkie żarcie to menu było dość bogate. Ja wybrałam owoce morza a p. krewetki z ryżem. Obsługujący nas pan był chyba rodowitym Peruwiańczykiem bo jego głowa ledwo wystawała ponad ladę, mały, pomarszczony prawdziwy Indianin. Przyjął zamówienie i ostrzegł nas, że musimy chwilkę poczekać na przygotowanie posiłku.
p. usiadł sobie i potulnie czekał na zamówioną niespodziankę a ja tymczasem poszłam zobaczyć jakie sosy przygotowane na specjalnym bufecie mogą dobrze współgrać z zamówionym daniem. 

Wybrałam dwa i po powrocie do stolika nasze talerze były już gotowe. Przed p. stał kopiaty talerz ryżu o kolorze łososiowym z jedną krewetką średnich rozmiarów na samym szczycie misternie ułożonej piramidy. Mąż jakoś nie rzucił się na późne śniadanie i zaczął obracać talerz aby dokładnie przyjrzeć się konstrukcji wysokiej na piętnaście centymetrów.
 Świdrujące oczy badały każdy milimetr i każde ziarenko ryżu o podejrzanym kolorze. Czułam, że albo wyrzuci wszystko do kosza na śmieci jeszcze przed spróbowaniem albo zje odrobinkę aby nie robić mi przykrości. Gdyby nie zjadł śniadania w tym miejscu to musielibyśmy pójść gdzieś indziej. Moje zapewnienie, że jego danie wygląda interesująco nie zrobiło na nim wrażenia i chyba rozsądek zmusił go do innego działania niż wprawianie talerza w ruch obrotowy. Trochę skóra mi ścierpła gdy chwycił widelec i po nabraniu dziesięciu ziarenek ryżu z kopca termitów, jak określił swoje danie, jego usta zamknęły się aby spróbować pokarmu. Żuł długo i namiętnie. Skoro nie wypowiedział się na temat smaku wiedziałam, że nasze poznawanie świata nieznanych nam smaków okazało się olbrzymią porażką. Aby nie pognębiać nieszczęśnika spróbowałam to co znajdowało się tuż przede mną. Moje danie wyglądało inaczej ale obawiałam się, że smak będzie podobny. Trudno mi ocenić czy ostrygi były gotowane czy smażone bo neutralny smak nie wskazywał jednoznacznie na którąkolwiek formę użytą do ich przygotowania.
Omółki były o wiele lepsze a krewetki znów byle jakie i twarde co oznaczało, że zostały przygotowane dużo wcześniej i trzymane w garze aby były ciepłe. No coż, pomimo tego, że mój ryż był innego koloru to smakował tak samo jak ryż na talerzu p. z tą różnicą, że był bardziej sypki. Ile było uciechy gdy p. znalazł drugą i ostatnią krewetkę trudno po prostu opisać. Zupełnie zrezygnowany do tej pory, nieoczekiwanie wpadł w rozkoszny stan ducha. Jego dobry humor świadczył o zdrowym podejściu do zaistniałej sytuacji i pogodzeniu się z faktem, że spożywa takie danie jakie prawdopodobnie smakiem i proporcjami składników odpowiada przeciętnemu Peruwiańczykowi zamieszkującemu wysokie Andy albo takiemu który mieszka w USA. Gdy ofiarowałam mężowi jedną ostrygę zaczął nawet żartować. Dzielny p. bardziej bawił się jedzeniem niż jadł ale postanowił zjeść tyle zemsty Majów aby wytrzymał bez narzekania do późnego obiadu. Jeszcze nie wiedzieliśmy czy pojedziemy na bagna czy do wielkiej klatki aby oglądać cudowne owady ale jedno było pewne; drugi posiłek w dniu dzisiejszym będzie obiado-kolacją. Spóźnionym posiłkiem po całodniowej wycieczce a na talerzach nie będzie etnicznych wygłupów!