Senne poranki.

 O tym, że nawet najbardziej zwariowane pomysły można urzeczywistnić przekonał sie chyba każdy. Szybka decyzja wprowadzona w czyn zaowocowała pobytem w hotelu na plaży. Nasz relaks miał być wzmocniony porannymi emocjami. Oczami wyobraźni widziałam obiecane najładniejsze wschody słońca w moim życiu.
Pierwsza noc po podróży wydała mi się zdecydowanie za krótka gdy p. wybudzał mnie ze snu.
- Która to godzina?
- Wstań chociażby na chwilkę.
- Jest ciemno. - Całe moje ciało buntowało się przed rozkoszami kolejnego dnia.
- Wiem, wiem. Zwykle tak jest zanim wzejdzie słońce. - Nadludzkim wysiłkiem uniosłam się na łokciach aby spojrzeć na przemądrzałego geniusza oznajmiającego mi tak oczywiste prawdy. Odruchowo mrużyłam powieki przyzwyczajona do domowych warunków gdzie zwykle wstawaj idzie w parze z zapalaniem światła aby przyspieszyć proces pożegnania snu. Wąziutkie szparki powstałe przez uchylenie odrętwiałych powiek nie pozwalały moim oczom dostrzec czy p. ma zadowoloną minę z budzenia żony czy nie. Czy w ogóle zwraca na mnie uwagę. W każdym razie ktoś chodził po pokoju. Brak p. w łóżku wskazywał, że to on przemierza przestrzenie gdzieś w ciemności. Upewniłam się gdy usłyszałam twój aparat już gotowy. Czy ten piekielny stwór nie daruje mi ani jednego poranka? Czy po to przemierzyłam dwa i pół tysiąca kilometrów aby być zrywaną z łóżka przed wschodem słońca!? Czy nasze wakacje zawsze będą harówką ponad ludzkie siły? Nie czekając na podpowiedź sama odpowiedziałam TAK i opadłam odsuwając łokcie na boki. Głowa walnęła w poduszkę z impetem którego nie powstydziłby się meteor tunguski i cichutko jęknęłam ze zrezygnowaniem.

- No szybciej. - Ktoś poganiał kogoś. Ten drugi ktoś postawił bose stopy na podłodze i skierował się w stronę drugiego łóżka na którym leżała moja walizka. Zamierzałam wydobyć z niej jakieś stosowne okrycie. Wyciągnęłam rękę i zrezygnowałam. Kto z plaży będzie wpatrywał się w jeden z balkonów hotelowych na ósmym piętrze.  Nikt nie zwróci uwagi na postacie na balkonie i nikomu nie przyjdzie do głowy analizowanie mojego stroju lub jego braku w niektórych miejscach. Musiałam wyglądać koszmarnie bo zatroskana gęba męża wypowiedziała najpiękniejsze słowa w tym miesiącu.
- To tylko pięć minut a potem możesz spać jak długo zechcesz. Przyjechaliśmy abyś wypoczęła. - Litości czemu mi to mówisz o piątej rano! Dlaczego nie usłyszałam tego nigdy o piątej po południu. Może p. nie wpadnie na pomysł budzenia mnie o czwartej rano aby dowiedzieć się czy śpię. Za obiecany relaks nawet chciałam go ucałowac ale na przeszkodzie tkwił mój aparat fotograficzny oczekujący rąk właścicielki. Zważywszy na to, że to dopiero drugi dzień miesiąca słowa p. potraktowałam jako nagrodę za wieloletnie męki z jego trudnym charakterem. Może nadchodzi zmiana?

Wprost wyśnione miejsce na poranki ze wschodem słońca. Idealne do robienia zdjęć. Siedząc w fotelu na wysokości moich oczu była barierka chroniąca zaspanych przed upadkiem w okolice basenu. Niestety musiałam wstać aby podziwiać pierwsze sekundy nowego dnia. Prawie czarne chmury na horyzoncie nie zapowiadały spektakularnego pojawienia się ognistej kuli nad oceanem.

Czerwone promienie wdzierały się pomiędzy chmury ciągnące się od lewej ku prawej studząc nasze zapały i oczekiwania na bezchmurne niebo. Pierwszy poranek przywitał nas ładnym, nie powiem oszałamiającym, wschodem. Pocieszaliśmy się, że kolejne będą bardziej kolorowe a któryś z nich zapamiętam do końca życia.
Innych poranków nie było. Nie, nie. Były ale ten pierwszy był najładniejszy o czym wiem dziś. Wtedy z nadzieją budziliśmy się rano i pijąc szampana klęliśmy na głos, że chmury które magicznie ginęły po wschodzie słońca całkowicie przesłaniały jego wschód. 
Codzienne pobudki już mi nie przeszkadzały bo po kolejnym nieudanym polowaniu na cudowne widoki wskakiwałam do jeszcze ciepłego łóżka aby rozkoszować się sennymi porankami.