Lenistwo i gąbka

Muszę powrócić do pobytu na Florydzie bo już wkradł się bałagan i za chwilę nie będzie wiadomo co, gdzie i kiedy.

 Gdy p. był zajęty ulepszaniem wnętrza naszego podróżnego domu ja po prostu spędzałam czas na lenistwie. Jest to bardzo męczące zajęcie bo pod koniec dnia byłam tak samo zmęczona jak on. Zupełnie nie do wiary, że nieróbstwo może tak wycieńczać organizm. Skoro robotnik i nierób są tak samo zmęczeni to już wolę być tym drugim. Do miasta nas nie ciągnie a cudownych widoków nad zatoką nie uświadczysz więc nigdzie nie podróżowaliśmy. Wystarczało nam to co było pod ręką czyli ciepło i spokojnie. Przedmieścia każdego większego miasta są leniwe i życie płynie tam zupełnie wolno. Ja również poddałam się tej atmosferze i pewnego dnia tak wolno się poruszałam, że nie przygotowałam nawet najprostszego obiadu. Ale od czego są knajpki które karmią głodnych? Gospodarz nie był zdziwiony moim karygodnym postępowaniem i zaproponował grecką obiadokolację. Z przyjemnością przyjęłam zaproszenie bo rano mogę nic nie jeść ale wieczorem po całym dniu lenistwa byłam wtedy głodna jak wilk. 
Wydałam zakaz robienia mi zdjęć bo przecież nie miałam kiedy upiększyć się na tyle aby jakikolwiek aparat nie zepsuł się przy pierwszej próbie uwiecznienia mej osoby. p. oczywiście wziął aparat ale obiecał kierować obiektyw z dala ode mnie. Robaki i krokodyle na pewno okażą się milszymi obiektami niż moja zmęczona twarz. Pojechaliśmy do Tarpon Springs które słynie z wydobycia naturalnej gąbki. Miasteczko zasiedlone przez greków aż tak bardzo nie różniło się od innych ale tradycja wydobycia gąbki z dna morza pozostała i jest kultywowana do dziś.
 Jak nigdy do tej pory nie interesowało mnie nic oprócz jedzenia. Czułam, że połknę największą porcję bez wybrzydzania, że ja gotuję lepiej. W porcie zacumowane kutry jednak zainteresowały mnie na tyle, że zapomniałam o głodzie.

Chciałam wleźć na jeden z nich ale gdy nikogo nie ma na pokładzie to taka samowola prawdopodobnie nie uszłaby uwadze przechodniów i wzbudziła zainteresowanie. Trudno jak nie wolno to nie.

Gdyby był jakiś majtek na pokładzie to pewnie pozwoliłby mi na postawienie stopy na pokładzie i zbliżenie się do atmosfery pracy nurków. Pozostało mi patrzenie i podziwianie, że takie łupinki wypływają z załogą narażać życie aby przywieźć tak prozaiczną rzecz jak naturalna gąbka. Nie jest to przedmiot luksusu i zarobek musi być marny. Mogłam się o tym przekonać bo trzy kroki od miejsca w którym stałam były sklepiki ze złowionymi trofeami.

Moje kolejne ostrzeżenie “tylko nie rób mi zdjęcia” ostudziło zapał p. do fotografowania i dziś żałuję, że mamy tak mało zdjęć z tej wycieczki. Postanowiłam wziąć się za siebie i nie rozsiewać degrengolady wokół bo mąż zbyt łatwo jej ulega.
Nie obyło się bez lekkiej utarczki słownej gdy przyszło do zakupu chociażby małej gąbki. Ja nie chciałam bo mam swoją myjkę z plastiku która mi w zupełności odpowiada a p. uparł się jak dzieciak, że powinniśmy mieć taką tutejszą a nie z Filipin czy Chin. To co było wystawione na zewnątrz sklepu to tylko namiastka okazów znajdujących się w środku sklepu. Tak wielkich okazów w życiu nie widziałam, nawet na filmach przyrodniczych w TV. Zdjęć oczywiście nie mamy bo za każdym razem gdy p. unosił aparat do góry ja syczałam jak jadowita i rozwścieczona kobra. “Tylko nie rób mi zdjęć” syczały usta a oczy wysyłały tuziny piorunów zdolne podpalić tą drewnianą konstrukcję pełną cudownych gąbek. Musicie uwierzyć na słowo bo zdjęć oczywiście nie ma! Niektóre były tak duże jak fotel a kształty zachwycały i zdumiały za razem. O cenach nie wspomnę bo te superowe były w okolicach setki albo nawet dwóch za sztukę. Czy ktoś wcześniej wspomniał o lichym zarobku poławiaczy? Gdybym nawet miała tyle kasy aby kupić coś podobnego to i tak nie wiedziałabym co zrobić z monstrualnie wielką gąbką. Ale w wielkim domu mogłabym ją gdzieś wyeksponować, tylko domu brakuje. Bystra sprzedawczyni uczepiła się p. bo od razu widać, że turysta. Blady jak nie tubylec, aparat wisi na brzuchu i rozgląda się wokół jakby nigdy nie był w sklepie z pamiątkami. W sekundzie znalazłam się przy nich aby usłyszeć “to ja chcę właśnie tę”. W zwykłej balii jaką mogły używać nasze prababki do prania bielizny moczyły się gąbki. Miało to być na ludowo i przypominać Grecję. Aż takimi turystami nie jesteśmy aby nabrać się na tanie tricki. O tym, że mokra gąbka jest miękka wiedzą wszyscy a balia wcale nie przypominała mi Grecji.
p. trzymał w dłoni średniej wielkości mokrą gąbkę która służyła jako okaz na pokaz. Cholera wie ile dni kisła w burej wodzie i ile dłoni ją dotykało. Już miałam syczeć, że nie chcę żadnej używanej gąbki ale było za późno. Mąż oznajmił, że kupuje to co trzyma w łapie i już. Kształt wręcz idealnego stożka wulkanicznego. Idealnie odcięta tak, że mogła stać na półce w łazience nie przeszkadzając nikomu. Sprzedają tam na wielkość a nie na kształty więc zapłaciliśmy dosłownie kilka dolarów ale pani zza lady nie miała uszczęśliwionej miny bo drugiego takiego “cycka” nie miała w kolekcji. Do zakupu została dołączona instrukcja obsługi w postaci ładnego karteluszka i żegnani życzeniami miłego wieczoru wyszliśmy ze sklepu aby je zrealizować w restauracji.