Czasami w złym humorze.

 Słyszałam od pewnego czasu ponaglenia abym wreszcie wstała z łóżka. Co minutę p. którego teraz nazwałabym wrednym dziadem darł się na cały głos, że powinnam wstać bo za chwilę będzie wschód słońca. Mamy idealną okazję aby to uwiecznić robiąc kilka zdjęć. Na wakacjach wstawać przed wschodem? Czysty absurd. Leżałam i udawałam trupa ignorując jego radosne pokrzykiwania. Ciemno wszędzie i jeszcze nikt nie wstał tylko mąż lata tam i z powrotem wskakując do Ślimaka aby mnie dobudzić. Po chwili wyskakiwał a pojazd aż kołysał się od tych nagłych zmian obciążenia. Musiałabym postradać zmysły aby o tej porze wyjść na zewnątrz i czekać aż zrobi się widno. Nic z tego wolę poduchy i kołdrę puchową niż piasek i wiatr. Ogłuchłam na jego prośby i groźby ale spać się nie dało. Chyba nie wytrzymam nerwowo i wstanę. Wstanę bo oszaleję.
- Gdzie jest ten piekielny aparat. - Warknęłam siadając na łóżku. Obrzydliwie zimny przedmiot został silnie wciśnięty mi w dłonie a wilgotny pasek aparatu dotknął ciepłej szyi. Wariat i sadysta. Po tylu latach wspólnego życia wyszło szydło z worka i okazało się iż dawno temu popełniłam wielki błąd przyjmując zaloty obecnego męża. Zostawił mnie samą gdy uszliśmy cztery kroki od auta w stronę plaży.

Naprawdę byłam śpiąca a otaczająca mnie ciemność pogłębiała to uczucie. Minęliśmy ławkę na której mogłam sobie posiedzieć. Zrobienie fałszywego ruchu nie uszłoby mi płazem i p. zmusił by mnie do podejścia do tafli jeziora. Szkoda fatygi usiądę tu gdzie jestem. Już miałam paść na glebę jak nieżywa gdy dostrzegłam lekkie wzniesienie po lewej stronie. Rosło tam drzewo, jakaś potargana wiatrem choinka i stwierdziłam, że moja fryzura pasuje do wyglądu tego  biednego drzewa więc sobie razem ponarzekamy na niedogodności żywota. Mój umysł chyba się wybudzał bo zaskoczyłam, że tam będzie sucho bo trochę wyżej niż okolica. Tam się położę i dośpię do wschodu. Dwa kroki w lewo i już siedzę sobie na igłach leżących wokół. Jakiś suchy badyl kłuł niemiłosiernie więc położyłam się na lewym boku. Teraz było mi wygodniej ale tyle wysiłku fizycznego wybudziło mnie z odrętwienia umysłowego. Ciało ciągle spało. Leżę zatem i widzę, że jaśniej coś się robi na horyzoncie. Jeszcze kilka mrugnięć powiek i już koniec ze spaniem. Prosto w twarz zostałam staranowana światłem o przerażającej jasności.
- I jak ci idzie? - Czemu ja taka uprzejma i miła nie miałam pojęcia.
- Nie jest to takie proste. - Coś jeszcze zagadnął o moje zdjęcia ale zignorowałam to zupełnie. Aparat wisiał na szyi jak sznur szubienicy i nie miałam zamiaru go używać. Fotograf niech robi zdjęcia. Zabraliśmy siedem aparatów to niech robi zdjęcia a ja tym czasem jeszcze poleżę. Popatrzyłam na p. i jakoś żal mi się go zrobiło. Chłopina wstał rano, obudził żonę za co nie jestem mu wdzięczna, przywlekł mnie tutaj za co go szczerze nienawidzę, chce zrobić dobre ujęcie ale mu nie wychodzi więc może powinnam go wspomóc. Nie z miłości tylko z litości, przecież mam dobre serce. Jęknęłam z zawodu, gdy już uporałam się z uruchomieniem aparatu i wycelowałam obiektyw w stronę źródła znienawidzonego światła to zobaczyłam zielsko na pierwszym planie.
- Rób dużo zdjęć kochanie to może któreś będzie super. - p. najwidoczniej moje nieporadne ruchy wziął za usiłowania przyjęcia odpowiedniej pozycji do dobrego ujęcia. Nic bardziej mylnego bo ja jeszcze nie zrobiłam ani jednego zdjęcia.

Co przystawię aparat do oka to widzę zielsko. Widzę je albo z lewej strony kadru albo z prawej. Zielsko i czerwoną kulę palącą moje ciągle zaspane oczy. No przecież nie wstanę i nie zajmę się pieleniem okolicy aby zdjęcie zrobić. Przegrałam pojedynek z zielskiem i postanowiłam słońce wpleść w kwiat zielska. Nawet to całkiem fajnie wyglądało. A jak zdjęcie wyszło okaże się później.
- Mam, zrobiłam. - Oświadczyłam całemu światu wykonanie zadania ale tak cicho, że i nietoperz siedzący na ramieniu nie dosłyszałby moich słów zadowolenia. Zaczęłam się podnosić aby dojść do Ślimaka i natychmiast położyć się, odpocząć po wysiłku.

- Fotki many więc pora zbierać się do drogi. Zapalimy, popijemy i jedziemy. - Pomyślał o wszystkim tylko nie o spaniu. Może nie powinnam utyskiwać tylko wziąć się do roboty bo czy wakacje czy nie żyć trzeba i wykonywać stojące przed nami zadania. Po wypaleniu i po wypiciu zakrzątnęłam się w kuchni sporządzając śniadanie.

Ładnie tutaj ale trzeba jechać bo siłą woli nie przeniesiemy się w inne miejsce. Nawet nie zauważyliśmy kiedy wjechaliśmy do Michigan bo granica pomiędzy stanami przebiegała w mieście. Krystalicznie czyste powietrze to jedna z wielu zalet przebywania daleko od cywilizacji. Jedziemy nad jezioro Superior za którym już tylko Kanada i biegun północny. Rzadko trafialiśmy na osady ludzkie i gdyby nie świadomość, że jesteśmy w USA to taki krajobraz można przypisać wielu zakątkom na ziemi.

Wolno zmysły usadowiły się w swym normalnym miejscu i zapomniałam o wielkim niezadowoleni z samego rana. Teraz już jedziemy dalej i dalej i dalej. Na mapie widać, że lasy dookoła nas i za kilka mil pośród lasu jest wodospad. Nie musieliśmy się naradzać czy jechać tam czy nie. Zgodnym chórem zabrzmiały nasze głosy obwieszczając, że za kilka chwil padniemy na kolana przytłoczeni pięknem wodospadu. Do cuda przyrody prowadziła dziurawa piaszczysta droga. Podskakiwaliśmy na niej jak piłka a w środku gary i widelce wraz z szklankami głośno oznajmiały każdy wybój. Oj trzeba będzie popracować nad zabezpieczeniem luźnych przedmiotów. Na końcu dojazdu był parking i okazało się, że pomimo tego iż w Ameryce Północnej jest wszystko duże to na dużym parkingu brakło dla nas miejsca dzięki niechlujności kierowców.  Każdy stawał tak aby było mu wygodnie nie dbając o to, że raptem zajmuje dwa razy więcej miejsca niż powinien. Zatrzymaliśmy się poza parkingiem na poboczu bo innego miejsca nie mogliśmy znaleźć. Spacerkiem ruszyliśmy w stronę wodospadów bo z ulotki dowiedzieliśmy się, że drugi jest troszkę w dole i oddalony od pierwszego o zaledwie kilkaset metrów. Na drewnianym pomoście akurat tłoczyło się ponad dwadzieścia osób. Skąd tyle gawiedzi na pustkowiu nie mogliśmy wykombinować. Ani to pora ku temu jak w lipcu i sierpniu ani weekend aby ruszyć się z domu. Odczekaliśmy aż tłum rozproszy się i zostaliśmy sami. Wszyscy pobiegli do drugiego wodospadu. Ludzie to stadne stwory i jak gęsi lub krowy lubią swoje towarzystwo. Teraz zapewne jest ich całe mnóstwo w jakimś innym miejscu. Zaczęłam pozowanie do zdjęcia. Nie cierpię tego i staram się umykać przed obiektywem. Usłyszałam “troszkę w lewo bo zasłaniasz wodospad” i humor mnie opuścił. Co ja taka olbrzymia, że wodospad zasłaniam, gruba taka, że nic w kadrze się nie zmieści tylko zwały mojego tłuszczu. p. lubi ręczne ustawienia aparatów ale nie zawsze jest ku temu czas. Nadchodziła kolejna fala ludzi którzy zatrzymali się aby nie wtargnąć na plan zdjęciowy. p. coś popieprzył i ze zdjęć nici. Lawina chciwych zdjęć turystów wypełniła pomost i na powtórkę musielibyśmy czekać nie wiadomo jak długo. Małżonek mamrotał pod nosem, że pozbędzie się całego sprzętu bo na chu chu mu to wszystko jak nie potrafi zrobić zdjęcia. O tym, że nie potrafi zrobić ładnego zdjęcia żonie sam nie wspomniał więc uświadomiłam mu to z wielką ochotą. Zazgrzytało jakby styropianem po mokrej szybie. Zrobiło się nerwowo gdy dodałam kilka szczegółów i wspomniałam o jedynej szansie jaką miał przed chwilą.
- Po co te cyrki z ustawieniami zostaw na “auto” tak jak ja mam ustawione to będziesz miał poprawne zdjęcie za każdym razem. - Czułam, że podniosłam ciśnienie w żyłach p. o 50% bo aż poczerwieniał na twarzy. - Ciekawe czy przy kolejnym też zawalisz?
- Nigdzie nie pójdę zaczekam tutaj. - Wskazał ławkę przed schodami do kolejnego wodospadu. Poszłam sama wściekła na samą siebie i na p.. 

Wodospad sfotografowałam ale emocji jakoś nie miałam. Żadnego uniesienia w obcowaniu z cudem przyrody. Nastrój prysł i chyba dzisiaj nie wróci. Za to ja wróciłam zasapana.

- Ale dziwne drzewo. - Kończyłam butelkę wody i miałam zamiar podziwiać drzewo przypominające namorzyn wyrwany z brzegu morza i wsadzony w samym środku lasu.
- Mam zdjęć pod dostatkiem, nie musisz się fatygować.
- Jemu też kazałeś się ustawiać. Lewy korzonek lekko do przodu. - Ruszyłam w stronę powrotną do auta.

- Czy ja powinnam się zmieniać jak kameleon? Czy jestem tak pokraczna, że nie mogę być sobą. O tak mnie powykręcało. Tak a może tak. - Wygłupiałam się bo miałam dość czterech smutnych oczu bo nie było powodu aby się dąsać. Ja przybierałam przedziwne figury a p. robił fotki, jedna za drugą. Nie wiedziałam o tym aż do wieczora kiedy przeglądaliśmy zdjęcia.  

Miałam nie zamieszczać tego "najlepszego" na blogu ale postanowiłam przeciwstawić się poprawności politycznej i nie pisać tylko o tym jak pięknie jest na świecie i jaka jestem idealna.

Nasz plan na drugą połowę dnia to jedno miejsce widokowe i znalezienie noclegu. Z pierwszym zadaniem poszło nam całkiem łatwo. Jedynym utrudnieniem był godzinny objazd ze względu na przebudowę drogi. Pogoda była cudowna i nic nie zapowiadało deszczu tak jak wczorajsze wieczorne chmury. Widoczność idealna a woda wydawała się zapraszać do kąpieli. Ta część jeziora Superior słynie z widokowego brzegu i należy do stanowego parku pod nazwą Pictured Rocks.

Z miasta Munising organizowane są wycieczki statkiem aby napatrzeć się do syta na urokliwe miejsce. Jest nawet wodospad wpadający do jeziora co stanowi główną atrakcję parku. Postanowiliśmy wybrać się któregoś dnia na jedną z tras oferowanych przez organizatora wycieczek. Od razu uprzedzę bieg wydarzeń i zdradzę tajemnicę, że nie popłynęliśmy na wycieczkę. Sami odkryjecie tajemnicę dlaczego tak się stało.

Z lądu widać niewiele ładnych skał ale to co można dostrzec to doprawdy zachwyca. Przez okno lub drzwi w jednej skale można przepłynąć łódką lub motorówką.

Bardziej zahartowani turyści pływali kajakami docierając w tajemnicze zakamarki wybrzeża. Na pierwszy rzut oka nie widać, że uczestnicy tej wycieczki pozostawili kajak na brzegu i popłynęli wpław do jaskini.

Lornetka lub dobry teleobiektyw pomagają w oglądaniu dalekich szczegółów ale i tak zazdroszczę im odwagi i tego, że widzieli coś czego nie jestem w stanie zobaczyć.
Po chwili zachwytu nadszedł czas na realia bo usłyszałam burczenie w brzuchu. Poczułam głód bo od śniadania nic nie jadłam a już czwarta po południu.

Na mapie znaleźliśmy miejsce na spanie. Półtorej godziny jazdy i już parkujemy Ślimaka na kempingu. Czas na kiełbasę z ogniska i pomidory z cebulą. Drewno zakupiliśmy po drodze więc będzie kolacja przed “telewizorem jaskiniowców”.