Piromania

  To był bardzo interesujący wieczorny spektakl z udziałem dwojga, ognia i gwiazd na niebie. Na tyle interesujący, że siedzieliśmy długo w noc. Rano nie tylko p. nie huczał swego tradycyjnego "wstawaj" ale długo wylegiwał się ze mną w pościeli. Po szybkim i skromnym śniadaniu postanowiliśmy ruszyć tuż przed południem aby dotrzeć do celu naszej podróży.

Droga pośród lasu na dłuższą metę jest monotonna bo nic nie widać tylko zielone ściany drzew po bokach i czarny asfalt na wprost. O mały włos minęliśmy drogę dojazdową do kempingu. Gdy tak jedziesz i jedziesz przez godzinę lub dwie i nic się nie dzieje to popadasz w odrętwienie i refleks usypia chociaż nie powinien. Wtedy doceniłam zdobycze techniki i uznałam GPS za wspaniały wynalazek. p. już nie raz przekonał się, że pilot ze mnie żaden i gdy on kieruje to ekran ze wskazaniem drogi ma na wprost oczu a gdy ja prowadzę też go ma na wprost siebie. Nie wierzy mi za grosz i woli nie rozczarować się kolejny raz. Leśna droga na kemping była wąska i dziurawa. Nikt nie zadbał o wyrównanie piaszczystej nawierzchni pługiem. Kemping wydawał się pusty bo przejeżdżaliśmy obok miejsc przeznaczonych na samochody i nie zauważyliśmy ani jednego auta.

Zadowolenie z pustki panującej na kempingu nie trwało długo. Nasze marzenia o tym aby być sam na sam z przyrodą brutalnie zostały zniszczone przez państwową instytucję. Zwykle po znalezieniu odpowiedniego miejsca brało się kopertę, wypełniało rubryczki wydrukowane na niej i do środka wkładało się gotówkę lub czek. Proste rozwiązanie i działające przez lata. Wszystko uległo zmianie na gorsze dla turystów ale na lepsze dla systemu, czego innego można się spodziewać.

Po koperty z kasą trzeba przyjeżdżać co jakiś czas i uzupełniać ich zapas, o drukowaniu już nie wspomnę. Pracownikowi należy się nawet licha zapłata więc komu potrzebne tyle zachodu? Nikomu. Wymyślono zatem kolejne narzędzie ucisku i łatwy dopływ pieniędzy. Jak widać na zdjęciu na dzikim kempingu bez bieżącej wody trzeba mieć zarezerwowane miejsca przez internet. Można też zaklepać sobie miejsce telefonicznie z wyprzedzeniem bo rezerwacja jest wymagana. Z kempingu nie zadzwonisz bo zasięgu nie ma. Brawo, tego nawet w Rosji nie wymyślili. Pomimo tego, że miejsc pod dostatkiem my nie możemy skorzystać pomimo tego, że nie ma tutaj żywej duszy.

Kopert nie trzeba drukować, pracownik odsługujący jest niepotrzebny a kasa sama wpływa na konto poprzez www.recreation.gov albo przez telefon 1-877-444-6777. Jak nie ma zasięgu telefonicznego to i nie ma internetu. Pojechaliśmy zatem dwadzieścia kilometrów do miasta aby zarezerwować miejsce na kempingu który świecił pustkami. “Na dziś wszystkie miejsca są zarezerwowane” usłyszeliśmy po połączeniu się Parkiem Narodowym. Długo dogadywaliśmy się z panią o stalowych nerwach albo olewającą rozmówców i nie pomogło stwierdzenie, że nikogo na kempingu nie ma a miejsc do urzygu. Nie ma rezerwacji nie ma spania i już. Kogo to obchodzi, że ten co zarezerwował obecnie leży w szpitalu albo dzieci mają grypę a zarezerwowane miejsce nie zostanie wykorzystane. Liczą się pieniądze a nie udostępnienie Parku Narodowego. Kasa i jeszcze raz kasa. Plan wykonany a, że ze szkodą dla obywateli to zupełnie nieważne.

Pominę szczegóły bo krew mnie zaleje więc zapomnijmy o wspaniałym kraju i przenieśmy się do realu bo bajki nie dla nas. Jak nie na państwowych terenach to na prywatnym kempingu znalazło się miejsce. Trochę ciasno i o dzikich wrzaskach o północy musieliśmy zapomnieć ale za to nad samym jeziorem.

Miejsce było na tyle duże, że mogliśmy rozłożyć nasz letni domek czyli olbrzymi namiot w którego wnętrzu zmieściliśmy stół i dwa krzesła. Wolnej przestrzeni zostało na dwa łóżka ale wykorzystaliśmy je na pojemniki z żywnością i inne pierdoły jak buty, kuchnia polowa itp. Ochoczo zabraliśmy się do roboty zagospodarując nasze miejsce bo jeszcze trzeba lecieć na plażę. Liczba mnoga została użyta niesłusznie bo ja zajęłam się zrobieniem dobrych drinków na uspokojenie nerwów a p. całą resztą.

Gdy chatka była już gotowa do użytku przyszedł czas na przygotowanie ogniska. Zgrabny stosik cienkich szczap miał posłużyć jako baza dla większych kawałków drewna. Ktoś zupełnie niedawno opuścił to miejsce bo w popiele znajdował się żar po ognisku poprzednich mieszkańców. Bardzo dobrze bo gdy będziemy na plaży drewno podeschnie i jak wrócimy to łatwo nam pójdzie z podpaleniem ogniska. Kilka większych kawałków postanowiliśmy również wysuszyć. Aby wszystko poszło ładnie i składnie p. upchnął jeszcze takie specjalne bobki do podpalania ogniska. Kupiliśmy je chyba dziesięć lat temu i służyły jako wyjście awaryjne gdyby kora brzozowa zawiodła. Na pewno już zwietrzały i nie miały w sobie mocy podtrzymywania ognia więc postanowiliśmy pozbyć się ich i w przyszłości kupić nowe.

Na plażę prowadziły schody bo teren kempingu był na górce a od schodów dzieliło nas jakieś sto metrów. Jeszcze jedno spojrzenie na miejsce gdzie porzuciliśmy Ślimaka i pokonaliśmy dwadzieścia siedem stopni w dół. Na plaży wiał tak silny wiatr, że postanowiliśmy wrócić tu wieczorem ubrani w kurtki i długie spodnie bo teraz było po prostu zimno. Znów schody ale tym razem pod górkę. Człapałam i wlekłam się za p. bo moja forma jeżeli kiedyś istniała to zabiły ją fajory. Byłam w połowie przeszkody gdy usłyszałam, że pali się Ślimak albo keping w pobliżu naszego tymczasowego obejścia. Raptem okazało się, że z moją formą nie jest aż tak źle bo w sekundzie znalazłam się na samej górze.

Przybyło nowych mieszkańców ale też i dymu. Wyraźnie wydobywał się naszego miejsca. Kłęby białego dymu towarzyszą płomieniom które smagają nasz dobytek. Myślałam, że zemdleję z wrażenia i żalu za tym co mieliśmy ze sobą i już nigdy mieć nie będziemy. Trzymałam się poręczy a p. gnał ratować co się da. Krzykami ognia nie ugaszę ale może podpowiem p., że mamy gaśnicę zanim on wpadnie w panikę. Może się na coś przydam choć do tej pory to pożytku ze mnie nie było. Dopędziłam męża gdy on wykonywał ostry skręt w lewo. Płomieni nie widać ale za to tłum ludzi na tyłach Ślimaka przygląda się ognisku. Nasza obecność uspokoiła rządnych sensacji gapiów i odeszli dogadując coś pod nosami. Nawet nie wsłuchiwałam się rozmowy ale byłam pewna, że klęli na nas, że zostawiliśmy ognisko bez opieki.
- Do cholery co tak kopci? Przecież nie drewno! Co tam wsadziłeś? - Ognisk mamy poza sobą bez liku i wiem jak płonie drewno i wiem jak płoną liście gdy trzeba jakoś wspomóc rozpalanie ale takiego czegoś jeszcze nie widziałam i byłam pewna, że to plastik. Spojrzałam groźnie na męża i jeszcze raz spytałam dodając rozumiane przez niego słowo. - Co tam wsadziłeś. K….
Okazało się, że praktyczny małżonek na samo dno wsadził plastik którym związane były kawałki drewna. Przeźroczysta folia. To ja dbam o ekologię, segreguję w domu śmieci i nie pozwalam palić niczego co zatruwa powietrze a tu proszę pod moim okiem granda na całego.
Widać żar po poprzednikach musiał być większy niż się spodziewaliśmy bo za chwilę doszłoby do samoistnego zapłonu. Pięknie przywitaliśmy się z sąsiadami nie ma co. Na dodatek wystawiliśmy sobie wstydliwą wizytówkę. Jak coś będzie źle w okolicy to łatwo będzie znaleźć winowajcę, wszyscy wskażą palcami mnie. Jak już mamy tyle dymu bez ognia (a ponoć nie ma dymu bez ognia) to niech i ogień się pojawi. Rozpoczniemy kolację dużo wcześniej niż zamierzaliśmy. p. podszedł do ogniska i zapalił zapalniczkę. W porównaniu z plażą na kempingu wiatr nie był taki porywczy ale dopiero za trzecim razem płomyk trzymał się zapalniczki. Osłaniany otwartą dłonią miał szansę na dotarcie w pobliże prawie gotowego ogniska. Jeszcze dwadzieścia centymetrów i może będzie ognisko. Właśnie wtedy nastąpił wybuch oparów nasyconych rozgrzaną podpałką która nie była aż taka przeterminowana jak nam się wydawało i olbrzymi płomień zakrył pole widzenia. Było przytłumione buuum i pochylony nad ogniskiem p. zniknął poza olbrzymim ogniem. Chwilę później ognisko pochłonęło cały płomień a p. pozostał z bardzo głupią miną.