Małe i cieszą – cz 2

Malutkie ptaki wiły się jak w ukropie pijąc nektar z poidełka. Napatrzeć się nie mogłam na malutkie zwinne helikoptery z napędem atomowym. Kolibry mogły zatrzymać się w miejscu ze swojej prawie maksymalnej prędkości. Potrafiły latać do tylu, na boki oraz w gore i w dol.

- Rob zdjęcia! - powtarzałam, co chwilkę chociaż widziałam, ze do bezkrwawego polowania p. dołączył ochoczo. Nie mogłam oczu oderwać od tych rajskich ptaków, skąd one się tu wzięły nie byłam pewna i nie chciałam o tym rozmyślać akurat teraz.

- Z nad Amazonki. - usłyszałam, po chwili zdałam sobie sprawę, ze obok mnie jest geniusz czytający w myślach, telepatia jednak istnieje. Hmm? Powinnam być ostrożniejsza. Gdy po posiłku oglądaliśmy zdjęcia i mój film to prawda wyszła na jaw. Gadałam jak najęta do kolibrów i zasypywałam p. pytaniami jak na teleturnieju, przyznaje, ze trzeba być geniuszem aby zrozumieć co paplałam i po co. Czytanie w myślach nie było potrzebne aby rzucić jedna trafna odpowiedz. Gdy przychodzi wiosna to samce dwa tygodnie wcześniej przed ich przyszłymi partnerkami rozpoczynają wędrówkę na północ Ameryki. Najbardziej lubią kolor czerwony i dlatego wszystkie poidełka są w tym kolorze. 

Oczywiście nie pogardza nektarem z innych kwiatów ale najpierw sprawdza czy nie da się przekąsić z czerwonego. Aby utrzymać się nieruchomo w powietrzu ich skrzydła poruszają się tak szybko, ze są niewidoczne dla oka ludzkiego. 

Male grubasy (przed migracja najadają się na zapas i tyją nawet dwukrotnie, niektóre nigdzie nie odlatują bo są za grube i nie mogą latać) latają nisko nad ziemia i są wytrwałymi podróżnikami. Niektóre gatunki dolatują poprzez Oregon nawet na Alaskę. Az trudno uwierzyć, ze inne przez Zatokę Meksykańską urządzają podróż non stop na Florydę i dalej na północ. Latają z zawrotna jak na takie maleństwa szybkością nawet do 80km/godz.

 Pamiętam mój pierwszy pobyt w Santa Fe, prześliczne stare miasto zatrzymało nas trochę dłużej niż zamierzaliśmy. To miasto to miejsce gdzie chciałabym spędzić resztę mojego życia ze skromnym milionem dolarów na moim osobistym koncie, mogłam tylko pomarzyć i cieszyć się chwila. Spacerowaliśmy wtedy po zakamarkach miasta gubiąc się pomiędzy niezliczonymi krużgankami pachnącymi suszona papryka. Dawno temu gdy nie było jeszcze klimatyzacji mądrzy ludzie używali naturalnego ochładzania. Nie wiem czy będę w stanie opisać jak to wygląda i jak to działa, ale się postaram. Zacznę od obcesowego „otóż”. Otóż na zewnątrz domu rozpylano mgle wodna aby chroniła dom przed zabójczymi promieniami słońca i koszmarnie cudownym upałem. Przyznam, ze daje to niesamowity efekt w tych prawie pustynnych warunkach. Nie dość, ze jest ułudnie chłodniej to jeszcze wilgoć daje życie roślinom. W miejscach gdzie działa naturalna klimatyzacja rośliny kwitną na okrągło. Tam właśnie zobaczyłam pierwszego w życiu kolibra. Przyleciał (jak zwykle koliber) siedem razy do jednego kwiatka i starał się wypić z niego nektar. Cale zdarzenie trwało krócej niż nasze możliwości upamiętnienia tego w kadrze zdjęcia. Odleciał tak szybko jak się pojawił. Na kolejne  spotkanie przyszło mi czekać trzy lata z okładem jednorocznym, doczekałam się w takiej niespodziewanej sytuacji i dość surowym klimacie. 

 Wszystkie kolibry są czarne a niesamowite odbłyski to załamanie światła jak w tęczy. Ich pióra przedziwnej konstrukcji są ciągle wilgotne, ponoć muszą być i stad ten wielobarwny efekt. Przedziwne to stworzenia ich serce bije z prędkością nawet do 1250 uderzeń na minute.

- Szkoda, ze Twoje tak szybko dla mnie nie bije – p. starał się być romantyczny. Biło, biło ale się zmęczyło. Nawet bez tysiąca uderzeń na minute moje serce nadaje się do wymiany. Po tylu latach z nim nie tylko ten organ jest zużyty, niech wspomnę tylko o nerwach, tego jeszcze nie przeszczepiają ale gdyby to ja jestem pierwsza w kolejce i zamawiam dwa egzemplarze o wytrzymałości lin marynarskich.