Cyce jak donice.

Petronela spada na słuchacza jak lawina śnieżna w Alpach. Zasypuje słowami i nie daje wytchnienia, dusi i tłamsi rozum. Słuchałam już od dziesięciu minut o Sylwii i jej systemie oszczędzania ale nic nie wchodziło do mojego zakutego łba. Jak można oszczedzac na wszystkim i kupować nie to co potrzeba tylko to co jest w danym dniu na przecenie. Powolutku traciłam kontakt z moja rozmówczynią gdy raptem włączył się alarm ostrzegawczy.
- Będę za chwile bo już skręciłam w lewo. - Aby do mnie dojechać zapewne powinna wykonać przynajmniej dziesięć skrętów w lewo i tyle samo w prawo jak nie więcej. Więc przy którym skręcie w lewo znajdowała się w danej chwili nie wiedziałam ale mogłam się spodziewać, ze przy ostatnim.
- Gotowa jesteś? Zabieram cie na zakupy.

- Ale ja nigdzie nie jadę, nie mam potrzeby włóczenia się po sklepach. - Starałam się wykręcić się od wspólnego wypadu. Znam Petronele na tyle, ze wiem, ze nie wiem kiedy wrócę. Woodfield Mall ma 295 sklepów pod jednym dachem i spędzić tam można więcej czasu niż planowałam.
- Nie martw się wpadniemy tylko do kilku sklepów. Potrzebuje zmiany pościeli w kwiatki i kieckę. - Wszystko zabrzmiało złowrogo. Wybór pościeli nie należy do łatwego gdy jest w czym wybierać a i sukienek nie brakuje w tym kraju. Parkowanie auta w wykonaniu Petroneli nie należy do czynności bezpiecznej, koniecznie chciała zostawić auto przed samym wejściem i wykonała kilka okrążeń tego kawałka parkingu bez oczekiwanych efektów. Jak zwykle najbliższe miejsca parkingowe są zajęte i Petronela z okazywanym głośno niezadowoleniem zaparkowała dwadzieścia metrów dalej niż zamierzała. Kilka wtrąceń o kierowcach pozbawionych mózgownicy nie przerwało opowiadania o Sylwii, które wałkowała obecnie od innej strony. Dobrze, ze widujemy się niezbyt często bo w innym przypadku doszłabym do wniosku, ze mogę poddać się dobrowolnemu usunięcia języka. Nie powiedziałam jak do tej pory więcej niż dwa zdania.
- Czy pamiętasz gdzie zostawiłaś auto? - To było moje pierwsze zdanie. Drugim było mruczane zapewnienie Petroneli, ze słucham jej uważnie. Kolejny sklep nie uwolnił nas od obsesyjnego wyszukiwanie sukienki na imprezę u Krzyska. Już czułam zmęczenie i postanowiłam poszukać czegoś dla siebie zamiast dla Petroneli. Co ja uważałam za stosowne, spotykało się z dezaprobata potencjalnej właścicielki. Odeszłam od  wieszaka z kolorowymi cienkimi bluzkami i przystanęłam obok stolika ze sweterkami. Wzięłam do reki jeden z nich i poczułam, łamiący zebra i zatykający oddech w piersiach, ból pod pacha. Sweter wyleciał mi z rak, otworzyłam usta aby chwycić choć odrobinę powietrza i usłyszałam jak Petronela drze się na pół sklepu.
- Ataner zobacz jakie ta baba ma cyce! - Po otrzymanej sojce w bok aby zwrocic moja uwage, moje ciągle wytrzeszczone oczy spotkały inne wpatrujące się we mnie. Duże szare oczy, nad którymi unosiły się w zdziwieniu ładnie ukształtowane brwi, wyrażały zniesmaczenie ta sytuacja. Olbrzymi i ładny biust zafalował i zza drugiego stolika podążyła za nim jego właścicielka. Młoda i ładna kobieta zgrabnie skierowała się w moja stronę. Jeżeli seryjny morderca może okazać skruchę na swojej twarzy to wyraz mojej wręcz krzyczał o ułaskawienie. Jaki wspaniały stanik ma ta babka, jak świetnie trzyma jej obfity biust, nic nie wylewa się ponad niego ani z boku. Wyższe o głowę ode mnie i świetnie umięśnione ciało nieubłaganie zmniejszało dzielący nas dystans. Widać od razu, ze zniosło wiele godzin zmagań z maszynami na siłowni. Jeszcze tylko dwa metry i zginę od kolejnego ciosu. Moje osłabione ciało po tym pierwszym zadanym przez Petronele nie zniesie następnego. Przynajmniej zginę z reki ładnego osobnika a nie byle jakiego dresiarza. 

- Czy zdaje sobie pani sprawę z tego, ze oprócz pań jeszcze ktoś rozumie po polsku. - Bystra dziewczyna skierowała swe słowa bezpośrednio do Petroneli. Teraz iskry w oczach, właścicielki unoszących się miarowo monstrualnych piersi, nie wróżyły niczego dobrego. W krytycznych sytuacjach organizm ludzki jest w stanie uruchomić skryte pokłady energii. Wiedziałam, ze muszę się odezwać zanim Petronela walnie coś na odlew. Wrócił mi oddech i jasność umysłu.
- Przepraszam panią bardzo ale koleżanka w tak niecodzienny sposób wyraziła podziw pani wspaniałego biustu. Nie miała nic złego na myśli. Na prawdę bardzo mi przykro. - Mimo woli stanęłam między nimi. Nieznajoma westchnęła głęboko i z politowaniem spojrzała na nas. Może trochę połechtałam jej próżność ale na pewno nie uspokoiłam jej buntowniczego nastroju. Odwróciła się na piecie i odeszła jak burza gradowa. Teraz ja gadałam jak najęta, ostre słowa krytyki pod adresem Petroneli wypowiadałam jeszcze długo po oschlym pożegnaniu się z nią.