Sequoia 2

Nawet nie zwocilam uwagi, ze zostalam sama z otaczajaca mnie surowa przyroda najstarszego lasu. P. wlasnie podszedl do mnie.  

- Sekwoje sa niepalne i dlatego mogly przezyc tyle lat. Przewodnik opowiadal a ja akurat krecilem sie w poblizu. Malo tego sekwojom do zycia potrzebny jest ogien, bez niego nie moglyby istniec. - Takiego polaczenia nikt by nie wymyslil. O zbawiennym dzialaniu ognia na las jeszcze nie slyszalam. Przysunelismy sie blizej aby posluchac o niespotykanych wlasciwosciach sekwoi.

Ani okresowe pożary, ani żadne choroby nie stanowią zagrożenia dla tych olbrzymich drzew. Nawet najstarsze cieszą się doskonałym zdrowiem. Ich żywe tkanki chronione są warstwą blisko półtorametrowej grubości kory zupelnie pozbawionej zywicy.

Żywa sekwoja potrafi tlić się tygodniami dopóki deszcz lub ludzie jej nie zagaszą. Zresztą ogień jest konieczny do rozwoju tych wielkich drzew. Ich szyszki są niewielkie, maja zaledwie kilka centymetrow, których łuski pozostają zamknięte przez kilkanaście lat a nasiona zupełnie maciupeńkie. Dopiero po przejściu „próby ognia” szyszki wysychają tak bardzo, że uwalniają nasiona i po wypaleniu leśnego podszycia potrafią się zakorzenić. Nasiona potrzebują użyźnionej pożarem gleby, słonecznej przestrzeni wokół i eliminacji konkurencyjnych, szybciej rosnących, ewolucyjnie młodszych gatunków (świerki, jodły).

Rolę ognia w rozwoju sekwoi odkryto nie tak dawno i trochę trwało, aby zmienić myślenie ludzi o pożarach. Jak dotąd głównym zadaniem pracowników parku było ich gaszenie i zapobieganie im. Teraz prowadzone są kontrolowane wypalania (zupełnie nieduże) aby być bardziej w zgodzie z przyrodą.

Czas rozejrzeć się za noclegiem bo spędzimy noc w tym pniu. Powalone drzewo spokojnie zaspokoiłoby nasze skromne wymagania a miejsca było w nim na następne dwadzieścia osób. Szkoda, ze takie drzewo nie upadło przed wejściem do naszego domu, taka brama wejściowa to wyjątkowy element zdobniczy.

Ostrzeżenia o Czarnych Niedźwiedziach (Black Bear) towarzyszyły nam na każdym kroku. Jeżeli zobaczysz niedźwiedzia w innym kolorze to tez jest czarny. Czarne Niedźwiedzie są w kolorze od jasno szarego po ciemno brązowy, czarnych w Kalifornii nie ma. Przy opłacie za kemping jest wielka tablica z rysunkiem drapieżników i przypomnienie o schowaniu jedzenia do specjalnie w tym celu przygotowanych pojemników. Ich sprytny sposób otwierania nie pozwala miśkom na częstowanie się smakołykami.
Wybraliśmy miejsce z numerem 13 aby żaden niepowołany gość nie zawitał w nocy. Teraz patrząc na zdjęcie to nasz namiot ustawiliśmy zupełnie blisko spożywczego sejfu. Sadze, że za blisko.

Niedźwiedzi nie było, tylko sarny przechadzały się stadami w pobliżu i wcale nie marzyłam o spotkaniu z innym gatunkiem fauny.

- Zaraz się przekonamy czy sekwoja jest odporna na ogień. - p. skierował się do najbliższego okazu.

- Tylko nie próbuj bo jeszcze ci się uda i spalimy cały Park Narodowy. Najlepiej będzie jak ... - Zaniemówiłam bo albo za głośno myślę, albo mogę kontrolować inne osoby. Robił dokładnie co ja uważałam za wystarczające do eksperymentu. p. nazbierał kilka małych kawałków kory i ułożył je na stole, który po kolacji został starannie sprzątnięty i umyty a okruchy jedzenia powędrowały do palącego się ogniska.
- Czy mamy jakiś kawałek papieru do podpalenia tych okazów? - P. zapytał abym to ja ruszyła się z miejsca w poszukiwaniu niepotrzebnej ulotki. Wtedy przypomniałam sobie, ze w mej zaczarowanej torebce mam gazetę informacyjną z parku. Rozpostarłam ją na stole i już chciałam poświecić ją do przeprowadzenia eksperymentu gdy zauważyłam tytuł artykułu: Sekwoje i Ogień.
- Patrz! Tutaj wszystko jest opisane. - Z zadowoleniem podsunęłam gazetę pod sam nos p.
- Wiedziałem, ze można na ciebie liczyć. Dobrze, ze nie jesteś ratownikiem na plaży. Z twoim refleksem. - Parsknął z przekąsem. W poszukiwaniu informacji o sekwojach ta gazeta towarzyszyła nam przez cały czas i była pierwszą, którą wzięliśmy przy wjeździe do Parku Narodowego. Tkwiła w kieszonce torebki i nikt z nas nie zwrócił na nią uwagi.
Zebrane próbki kory z rożnych pni drzew położyliśmy na patelni i płonącym, skręconym kawałkiem gazety próbowaliśmy je zapalić. Nic z naszych dobrych chęci obalenia teorii o niepalności drewna, papier wypalił się doszczętnie a kora została. Teraz jako doświadczony podpalacz mogę potwierdzić, ze to prawda co napisałam wcześniej.
Niektórzy jak widać na zdjęciu posunęli się dalej niż my i podpalali korę na rosnącym drzewie.
Największe zainteresowanie wzbudziła w nas kora (sosny?), która łuszczyła się na malutkie kawałki. Łatwo można było je odłupać co p. czynił z mina naukowca. Zapadał zmierzch i przed nami długa noc podczas której może coś się wydarzyć.