Sequoia 1

Teren zalesiony sekwojami (rożnych odmian) to; Sequoia National Forest, Kings Canyon National Forest i Sequoia National Park. Granice pomiędzy nimi są bardzo skomplikowane i bez znaczenia dla zwiedzającego. Rosną tutaj drzewa mające ponad dwa tysiące lat i są największymi na świecie biorąc pod uwagę ich masę. Teren jest ogromny bo ma ponad 4600 kilometrów kwadratowych. Gdy wyobrazimy sobie 4000 kilometrów dróg i 1300 kilometrów szlaków dla pieszych to już wiadomo, ze można tam spędzić pokaźny kawałek życia na zwiedzaniu. Dla zwykłych śmiertelników takich jak my są to przynajmniej dwa miesiące aby lekko zaznajomić się z okolica.

Od samego początku dręczyło mnie pytanie w jaki sposób las może przetrwać ponad dwa tysiąclecia. Planeta Ziemia nie należy do bardzo spokojnych planet. Ma atmosferę, która zsyła na powierzchnie ziemi rożne kataklizmy. Takim bardzo oczywistym i wprost zagrażającym lasom są pożary. Pytanie czy to możliwe aby właśnie tu nigdy nie płonął las nie dawało mi spokoju. Przy temperaturach 100F i suchym górskim klimacie nawet najdrobniejsza iskra przypadkowego pioruna zapala las, który plonie jak dynamit. Cos mi tu nie pasowało, ze akurat tutaj nie było pożarów lasu. Z nosem w ulotkach i informatorach spędziłam godzinę szukając wyjaśnienia. W każdym wydawnictwie było dużo informacji o samych parkach i ich historii powstania ale nie mogłam znaleźć, wydawałoby się prostej informacji dlaczego sekwoje mogły przetrwać dwadzieścia wieków. Na drewnianym stole, przede mną piętrzył się stos nieuporządkowanych papierzysk. Nasze poszukiwania rozwiązania zagadki utrudniał nam wiatr porywając co chwila jakąś informacyjna broszurę. Zdarzyło się kilka razy, ze do reki brałam przejrzany już wczesniej informator.

-->

Zawiedzeni naszym nieudanym poszukiwaniem prawdy złożyliśmy wszystko na nierówna kupę i schowaliśmy nasze podręczniki do bagażnika. Zapach rozgrzanej ściółki leśnej utwierdzał mnie w przekonaniu, ze paliło się tu nie raz. Wiec jak sekwoje oparły się temu żywiołowi? Nierozwiązana zagadka towarzyszyła nam aż do samej sekwoi nazwanej imieniem Generała Granta. Słońce stalo w zenicie a powietrze bylo tak czyste, ze aż krystaliczne. Zapach lasu sosnowego był nie do zniesienia dla takich mieszczuchów jak my. Jego intensywna won drażniła nasze zmysły powonienia do tego stopnia, ze czasami zdawała się zbyt intensywna.

Szukamy trzeciego największego drzewa na świecie. Oto one Drzewo Generała Granta. Zamieszczam kilka wymiarów aby można uzmysłowić sobie rozmiary tego giganta; wysokość 82m, średnica przy ziemi 12m, ma 1700 lat i wazy 1200 ton.

Zanim doszliśmy w pobliże sławnej sekwoi, która od 1926 roku jest Narodowa Choinka Świąteczną rozbolała mnie szyja od ciągłego podnoszenia głowy w gore i wpatrywania się w konary drzew.

Jest kilka tras dojścia do sekwoi Granta, długa, średnia i krotka (dla tych w podeszłym wieku). My wybraliśmy ta najkrótszą aby jak najszybciej stanąć oko w oko z niebywałym okazem przyrody. Mimo woli wydłużyliśmy krok i tempo marszu było na tyle duże, ze wyprzedzaliśmy innych użytkowników asfaltowej ścieżki. Mijane przez nas drzewa były wielkie i wysokie. Postanowiliśmy przyjrzeć się im w powrotnej drodze. Szliśmy tak szybko, ze o mały włos nie przegapiliśmy skrętu drogi prowadzącej do celu. Udało nam się dotrzeć na miejsce przed zorganizowana wycieczka i zrobić kilka zdjęć bez obcych. Zadzierając głowę do góry trudno mi było wyobrazić wysokość pomimo tablicy informacyjnej. Nie docierało do mnie, ze drzewo obok którego stoję ma 27 pieter i siega do polowy wysokosci Palacu Kultury i Nauki w Warszawie. Zrobienie zdjęcia tak wielkiemu drzewu okazało się niemożliwe. Nasze obiektywy mogły w najlepszym przypadku objąć tylko polowe wysokości. Ta dolna jest rekordzista wśród sekwoi bo jest najgrubsza, góra natomiast składa się zaledwie z kilku gałęzi. Pod naporem przybylej wycieczki odeszliśmy trochę na bok aby lepiej przyjrzeć się okolicy. Pośród olbrzymich drzew panował półcień i tylko w niewielu miejscach promienie słońca docierały do powierzchni ziemi. Było ciepło ale nie upalnie, suche powietrze pachnialo igliwiem. 

Dziwne to okazy gdyż jak na swoje rozmiary to mają małe korony i konary pojawiają się dopiero na samym wierzchołku. Gałęzie są krótkie i mało na nich igieł.

Zdjecie z Wikipedii

Oparta o drewniana barierkę zagubiłam się w rozmyślaniach.
- Wiem wszystko.- Powiedział p.

Ciag dalszy niebawem.