Finlandia - początek.

 Korzystam z uprzejmosci p. Krauze i zamieszczam tutaj jego zdjecia.

 ***

To było bardzo dawno temu. Zapakowane po dach tylne siedzenie w maluchu zawierało, naszym zdaniem wszystko co powinno przydać się nam w czasie dwóch miesięcy podróżowania po Finlandii. Nie mogłam się nadziwić dlaczego prom nie utonie skoro ma podniesiony dziob i ma poklad prawie na poziomie wody. Po ruszających się kawałkach blach stanowiących regularne połączenie z lądem wjechaliśmy do środka promu.

Kierujący ruchem marynarze nasze małe autko skierowali na półkę. Półkę tak wąską, że ledwo dało się uchylić drzwi aby wyjść. Tym razem jechaliśmy już po raz drugi i już wiedziałam, że muszę zaraz lecieć na górny pokład bo znów zarzygam się do nieprzytomności. Na samo wspomnienie o śmierdzącym promie chce mi się do baru aby chociaż troszkę ulżyć sobie zanim wszystko zwrócę sedesowi. Nawet upić się nie mogłam bo alkohol nie zdążył zawładnąć moim umysłem. Teraz promy maja stabilizatory i bujają o wiele mniej. Ja zamknęłam oczy gdy zjeżdżaliśmy z półki na główny pokład i przez dziurawą kładkę na stały ląd. Byłam tak wykończona, ze wolałam nie ryzykować i nie dręczyć się kolejnymi stresami. Helsinki to bardzo przyjazne miasto. Gdy zmieszaliśmy się z ruchem ulicznym.... Kłamię bo maluch nie mógł zmieszać się bez zgrzytów. Przyśpieszał za wolno i denerwował spokojnych kierowców. Swym wyglądem wzbudzał zainteresowanie i rozpraszał uwagę innych użytkowników dróg. Bez większych trudności wyjechaliśmy ze stolicy i pognaliśmy na północ tam gdzie królują jeziora a ląd zdawał się być intruzem.

 Dokładna mapa zawiodła nas w miejsce gdzie czekała na nas łódź wiosłowa. Zamiast jednej na brzegu spoczywały dwie łódki i jak to mawiaja, ze od przybytku głowa nie boli, to nas akurat rozbolała. Jedyny problem to, ze jutro rano ktoś zaklnie pod nosem i jeżeli będzie musiał to wsiądzie nie do swojej łodzi. Wszystko jakoś się wyjaśni bo przecież nie kradniemy a najwyżej weźmiemy nie tą łódź co trzeba. Na wszelki wypadek wybraliśmy najlepszą naszym zdaniem. Do tego ustronnego miejsca przyjechaliśmy na tydzień i będzie to siedem dni bez cywilizacji. Do domku jest tylko jedna droga, łodzią. Musieliśmy zostawić auto na plaży, małej plaży w lesie i zapakować co niezbędne na kilka dni. P. chwycił za wiosła i tak jak na filmie, bo nigdy wcześniej nie wiosłował, zaczął zanurzać i wynurzać wiosła. Ja miałam go kierować. Trasa była prosta, z plaży trzeba wypłynąć za cypel po lewej stronie, minąć wyspę po prawej  i kierować się w stronę lądu. Tam gdzie miniaturowe molo jest nasz dom. Przyglądałam się zmaganiom wioślarza z politowaniem. Takich zyg-zaków na wodach tego kraju już od stu lat nikt nie wykonywał. "Trochę w lewo a teraz w prawo" następowało po sobie cyklicznie i precyzyjnie jak w szwajcarskim zegarku. Płynęliśmy o wiele za wolno i dotarliśmy na miejsce bardzo późno. Dzięki ci słońce, ze tutaj tak tylko na chwile chowasz się za horyzontem dając dużo światła w nocy. Białe noce uratowały nam życie bo nie było kogo prosić o pomoc.