Finlandia - prawie koniec.

   Takiego lata każdy może mi pozazdrościć. Do dziś wspominam je z lubością. Wtedy nie wiedziałam co to są upały i myślałam, ze już cieplej nie może być bo ludzkie ciało tego nie wytrzyma. Dziś, gdy sama doświadczyłam upiornych upałów na pustyni gdy nie tylko żar lał się z nieba ale i piasek parzył przez buty, już wiem, ze człowiek może więcej niż nam się wydaje. Umiejscowiony pośród wysokich i gęsto rosnących drzew camping wydawał nam się oazą dającą cień i wypoczynek. Namiotów było niewiele, rozbitych tam gdzie kto chciał bo nie było specjalnie wyznaczonych w tym celu miejsc. Nasz mikroskopijny, dwuosobowy namiot niknął pośród grubych pni drzew a można było go dostrzec jedynie dzięki ohydnemu pomarańczowemu kolorowi. Zaraz obok była podwójna ławka ze stołem po środku. Właśnie tutaj ustawiliśmy maszynkę do gotowania, pojemniki z woda i całą resztę kuchni. Stało to wszystko na zewnątrz przez kilka dni dostępne dla każdego przechodzącego obok głodomora. Jak to bywa w Finlandii jezioro było tuz obok i właśnie nad jego brzegiem spędzaliśmy większość dnia. Zobaczyć dziesięciu Finów w jednym miejscu to demonstracja na skalę dziennika telewizyjnego a tutaj chyba całe miasteczko postanowiło wykorzystać ładne dni. Od nastolatków przez młode pary z dziećmi po stare kobiety, wszyscy korzystali z dobrodziejstwa wody. Starych mężczyzn, tych po czterdziestce nie widzieliśmy i doszliśmy do wniosku, ze pracują w polu lub zajęci są zarabianiem pieniędzy w inny sposób. Zaraz obok piaszczystej plaży zebrało się kilka pań piorących dywaniki. Wzbudziło to w nas obawę, ze detergenty są mile widziane w pralce ale nie w bezpośrednim sąsiedztwie gołych ciał. Już wiedzieliśmy, ze używając niemieckiego dogadamy się ze starszymi a angielski jest znany wśród młodzieży. Zasięgnęliśmy języka u źródła i okazało się, ze używane mydło do prania chodników jest pochodzenia roślinnego i oparte na soku z jakiegoś drzewa. Rece duzo nam pomogły ale skromny zasób słow nie pozwolił nam na zidentyfikowanie nazwy tegoż gatunku. Jak ktoś wie niech podpowie. Uspokojeni wyjaśnieniem i beztrosko paplającymi się tuz obok dziećmi uznaliśmy, ze my tez wejdziemy do wody ale jak najdalej od zdrowego mydła. Woda przynosiła ulgę dla ciała bezlitośnie atakowanego promieniami ciągle niezachodzącego słońca. Wszyscy byli radośni i uśmiechnięci. Prawie wszyscy. Dwóch osobników płci męskiej wylegiwało się na kocu i bardzo rzadko zanurzali swe nogi aż po kolana. Obydwoje byli chudzi i przeźroczyści czym wyróżniali się z tłumu. Rozmawiali po angielsku i jak na dłoni malował się obraz ludzi zamieszkujących mgliste i dżdżyste wyspy. Tak jak Anglicy wpatrywali się uparcie w gole piersi kobiet i ledwo osłonięte pośladki tak ja nie mogłam nadziwić się co te chudzielce założyły do kąpieli. Plaża zawsze kojarzy się z ledwo osłoniętym ciałem bez względu na płeć czy wiek. Każdy ma takie ciało jakie dostał po rodzicach, dziadach i pradziadach. Nie da się ukraść go Lollobrigidzie czy Schwarzeneggerowi i o braku tu czy owdzie lub nadmiarze nikt za bardzo nie rozmyśla gdy słońce rozgrzewa a woda chłodzi. 

Anglicy jako jedyni mieli gacie po kolana. Choć to już od Adama niemożliwe to jednak marketingowej machinie udało się stworzyć aseksualnego mężczyznę, który zamiast slipków ma obszerne i długie gacie. Wiele czasu upłynęło od tego szoku-widoku ale ciągle nie mogę zaakceptować długich spodni do pływania bo ani to ładne ani zgrabne, wole te czerwone. 

Wspomnę tutaj, ze w Chicago naszego kolegę wyproszono z publicznego basenu bo miał właśnie takie sportowe majtki kąpielowe, żadne z sex szopu tylko zakupione w popularnym tutaj Sportmarcie, znanej firmy Speedo. 
 Wieczorem popijając ciepłe piwo i zajadając się konserwą i zupką z papierka zauwazylismy, ze naszymi sąsiadami są Anglicy. Mieli dwa namioty co oznaczało, ze nie są to chłopoluby. Jakież było nasze zdziwienie gdy wyjaśniło się iż w jednym z namiotów mają urządzoną kuchnię a śpią w drugim. Już wtedy przekonałam się, ze p. ma ciężki, bezkompromisowy charakter i albo kochaj albo zabij. Kolejne piwo dodało mu odwagi i pomimo moich usilnych próśb aby nie zostawiał mnie samej poszedł do sąsiadów bo coś go nurtowało. Wiedziałam, ze po pierwszym zdaniu albo go zabiją albo się polubią. Zabrał ze sobą trzy piwa mnie zostawiając gary do mycia po kolacji. Trochę pogadali nie rzucając się sobie w objęcia a ja podsłuchiwałam ile się dało. O mało nie złamałam sobie nogi potykając się o wystający korzeń gdy uslyszalam jak p. zagaduje o dwa namioty. Cos paplał o tym, ze czują się jak w domu bo jak prawdziwi Anglicy mają da namioty na wzór klubów do których się chadza albo nie. Nie spotkało to się z aprobatą rozmówców i p. powrócił niepyszny ale cały i żywy. Na następny dzień pomachaliśmy do siebie na plaży i „długie slipki” znów napawały się widokiem niczym nieosłoniętych biustów. My snuliśmy plany dalszego szlaku na północ przewidując wydatki i licząc bardzo skromne zasoby finansowe. Dużo łatwiej przyszło nam policzyć dolary niż kilometry do przejechania. Byliśmy gdzieś pomiędzy punktem „F” i „G” na mapie. Wyjeżdżając z Polski mieliśmy powłóczyć się gdzieś w okolicach Helsinek i ewentualnie wpaść na chwile do Pekki do Jyväskylä. Ciągle brakującej kasy jak zwykle było za mało jak to za studenckich czasów bywało. Proste wyliczenia wykazały niedomiar pieniędzy i wypiliśmy resztę piwa które już i tak smakowało jak gorycz poniesionej porażki. Okazało się, ze dojedziemy na koniec Europy ale stamtąd już nie wrócimy. W najlepszym przypadku zawrócimy z Koła Podbiegunowego bo tam musimy dojechać. 
 „Musimy znaleźć jakąś pracę nie ma wyjścia” usłyszałam słowa tak nierealne, ze opadła mi szczęka. Nazajutrz spakowaliśmy swój majdan do małego autka i ruszyliśmy do większego miasta na północ. Tam po wielu próbach znaleźliśmy jakiś urząd odpowiadający pośredniakowi pracy i po godzinnym chodzeniu w te i z powrotem przed wejściem, p. wreszcie był gotowy aby przekroczyć bramy piekieł. Ja czekając na niego obgryzłam dwa paznokcie tak dokładnie, ze nie potrzebowałam pilniczka na poprawienie kształtu paznokci. Udało się. Żmija tak się mizdrzyła i gadała, ze dostaliśmy pracę u rolnika przy zbieraniu kalafiorów. Okazało się, ze w okresie letnim bez względu na status pobytu można zatrudnić się okresowo bo jak zwykle na całym świecie do ciężkiej pracy w polu nikt się pali i każda para rąk jest mile widziana.
  Namiot znów poszedł w ruch gdy odnaleziony farmer wskazał nam miejsce, taki kawałek trawy trzy na trzy a dookoła jak okiem sięgnąć same kalafiory. Wielokrotnie z zakupionego kalafiora wyłaziły jakieś glisty i jak wyobraziłam sobie ile takich robali jest wokół nas to o mało nie zemdlałam. Spędziliśmy w takich warunkach tydzień, bez dostępu do wody do mycia w szczerym polu. Kres takiemu wyzyskowi położył wypadek jakiemu uległ p. posługując się maczetą. Praca była prosta ale męcząca. Za traktorem z przyczepą szła grupka ludzi. Każdy miał swoje trzy grządki do zbierania. Jednym ciachnięciem trzeba było odciąć głowę kalafiora oraz pozbawić ją czupryny z liści tak aby było widać biały mózg. Traktor jechał bardzo wolno ale i tak dla nas za szybko więc trzeba było uwijać się jak w ukropie. Jak wspomniałam lato było cudowne i jakbyśmy się nie spieszyli to upal i brak wprawy spowalniał nas, ze zostawaliśmy w tyle. Idący obok nas sąsiedzi pomagali nam zrywajac niektóre nasze kalafiory, po takim dniu ja leżałam nieżywa a obok mnie leżał trup. Pieniądze odkładały się na kupkę i szansa na Norwegię zwiększała się z dnia na dzień ale sił ubywało. Po pięciu dniach byliśmy tak odmóżdżeni, ze na nogach ledwo unosiły się dwa zwały mięsa wykonujące jeden typ ruchu do którego mózg nie był potrzebny a wręcz przeciwnie przeszkadzał swym ciężarem. No i stało się co nie powinno. Jeden nieuważny ruch maczetą i wraz z odciętym kalafiorem na taśmę powędrowała krew z rozciętego kciuka. Jeden zakrwawiony kalafior, drugi i trzeci. Segregujący rozmiarami zrobili raban a p. szedł krwawił i ciął kalafiory, czwarty, piąty i szósty. Farmer zatrzymał traktor i wtedy zatrzymał się i p. głupawo rozglądając się dookoła. Nie przyznał mi się nigdy czy był w takim stanie, ze nic nie czuł czy pieniądze tamowały ból. Skończyliśmy prace definitywnie tego samego dnia. Nazajutrz z obandażowanym paluchem, zapasem gotówki i dobrymi humorami ruszyliśmy na spotkanie z Laponią i reniferami.