Helikopterotaxi

Do kempingowej noclegowni dotarliśmy otoczeni ciemnością absolutną i tylko w świetle reflektorów mignął nam napis Grand Isle ale na tyle późno, ze musieliśmy zawrócić aby wjechać w wąską drogę. W nocy wszystko wydaje się inne niż za dnia i dziwiliśmy się nazajutrz, ze można minąć tak dobrze widoczny znak. Podczas płacenia za kemping padło kilka sakramentalnych pytań aby uspokoić moje obawy. Pierwszym i najważniejszym było; czy są tutaj krokodyle. Panienka wręczając nam świstki, ulotki i dowód opłaty na dwa dni uśmiechnęła się z pobłażaniem i oświadczyła, ze krokodyle są w Afryce Południowej a tutaj tylko można spotkać aligatory. Dodała z wyższością znawcy i mieszkanca tych okolic, ze jest za zimno aby nas nawiedzały. I tu byliśmy o milimetr od słownego konfliktu bo przygotowując się do wyjazdu wyczytaliśmy w mądrych opisach bagien Florydy, ze już i w Ameryce są krokodyle. Tak więc nie dajcie się wypuścić w maliny i pamiętajcie, na południu Florydy są te dwa rodzaje potworów. Czy są w Luizjanie nie wiemy i chyba tylko dlatego p. nie wdał się w słowną potyczkę z pracownikiem kempingu. Odpowiedz na drugie pytanie przynajmniej mnie wmurowała w fotel kiedy p. udawał bohatera. Z uśmiechem na twarzy i lekkim niedowierzaniem p. zapytał czy jeśli nie ma aligatorów to czy są przynajmniej węże. Okazało się, ze tak, są wszędzie i należy uważać ale jest za zimno i raczej ich nie spotkamy. Uśmiech na twarzy informującej nas o tym młodej dziewczyny wydawał mi się zupełnie nie na miejscu. Ja skurczyłam się o dwa numery i zbladłam czego nie dało się zauważyć w marnym świetle przy wjeździe na kemping. 
- Jakoś tu pusto, prawie nikogo nie ma. - Oprócz dwóch pojazdów kempingowych nie było ani jednego namiotu. Usiadłam na ławce i nogi same uniosły się w gorę. Stopy oparłam na siedzeniu, rekami oplotłam kolana i w takiej bezpiecznej pozycji czekałam na ciąg dalszy. Nie dane mi było jednak tak spędzić nocy.
- To ja szybko przygotuje spanie a ty zrób coś do picia bo z emocji w gardle mi zaschło. Węży nie ma bo jest zimno. Słyszałaś, ze węży nie ma? - p. wydawał sie zupełnie niewzruszony.
- Słyszałam zupełnie coś innego i nie uważam aby +25C było nieodpowiednia temperatura dla węży. W dzień było +32C i musza gdzies czaic się ...
- Daj spokój bo zaczynasz wpadać w obłęd. Nie ma tutaj węży! - Do namiotu przefrunęłam prawie nie dotykając stopami ziemi i zawinęłam się szczelnie w śpiwór. Sen przyszedł niebawem. 
Jeszcze zanim słońce wstało p. wytaszczył swoje ciało z naszego mikroskopijnego domu i zaczął stukać pojemnikami i garami co dobrze wróżyło, ze wkrótce będzie kawa. Zamknęłam oczy zaciskając powieki ale już nie mogłam dospać swoich porannych pieciu minut przed wstaniem. Przeszkadzał mi w tym odgłos nisko przelatującego co jakiś czas helikoptera. 

Skąd to cholerstwo na takim odludziu nie miałam pojęcia ale dzielnie czekałam na kojące moją duszę słowa "kawa gotowa". Dokładnie obejrzałam wnętrze butów abym nie została zaskoczona przez śpiące w nich skorpiony, żaby albo inne stworzenia którym zachcialo się spędzić noc w moim bucie. Niczego nie znalazłam i w zdecydowanie lepszym humorze zasiadłam do porannej kawy. Postanowiliśmy po kąpieli zwiedzić plażę i dopiero około południa zjemy pierwszy posiłek. Żołądki mieliśmy pełne jeszcze od wczoraj bo siedzenie w bezruchu w aucie przez cały dzień nie sprzyjało trawieniu.  
Wyspa na której znajdowaliśmy się nie może pochwalić się ładnymi plażami czego można było się spodziewać bo to przecież zatoka a nie otwarty ocean. Piasek lekko brązowy i małoprzejzysta woda w Zatoce Meksykańskiej nie kusiły nas do kąpieli. Plaża szeroka, że aż pozazdrościć, słońce już od szóstej trzydzieści praży niemiłosiernie i wydawać by się mogło, ze to lato a nie jesień. 
Zupełnie bezludna plaża aż prosiła aby rozłożyć koc i wylegiwać się w promieniach słońca. Jednakże taka forma lenistwa jest wprost niemożliwa w tych okolicach ze względu na to ze piasek plaż zamieszkiwany jest w głównej mierze przez kraby. 

Sprytne i zwinne stworzenia spotkać można również na wydmach jak i po za nimi od strony lądu. 
Ulgę zmęczonym nogom zapewniają zatem krzesełka a nie koce czy ręczniki rozłożone bezpośrednio na piasku.

Spotykaliśmy małe, średnie i duże kraby ale nasze próby złapania chociażby jednego okazu nie powiodły się. Ścigane przez nas dziesięcionogi miały tyle rożnych dziur do których uciekały przed nami, że w końcu z myśliwych zmieniliśmy się w obserwatorów bo nie mieliśmy szans na upolowanie chociażby najmniejszego okazu. W dzień odpływ jest tak znaczny, że plaża poszerza się o jakieś dwadzieścia metrów. Cofająca się woda pozostawia na dnie zaspane i chore jednostki morskiego życia. Spacerując z ciekawością przyglądaliśmy się obecnie plaży i niedostępnym wcześniej okazom.  

Kiedy my byliśmy zajęci tym co zostawił ocean inni mieszkańcy przypatrywali się nam z niebywałą ostrożnością. 
Już dawno po sezonie i zapewne ten ptak już odzwyczaił się od zwiedzających te okolice tłumów turystów. Patrzył na nas tak jakby zdziwiony co o tej porze roku ludziska tu porabiają. Trochę znudzeni polowaniem na małe rybki i ciągle niedostępne kraby odsunęliśmy się w stronę wydm aby tam znaleźć coś czego nie mogliśmy znaleźć w bliskości wody. Wydawało mi się, ze powinnam znaleźć coś co zapamiętałabym na długo. Taki właśnie rodzynek trafił się bardzo szybko i powiem wam, ze spotkanie z nim trochę ostudziło mój zapał aby spotkać coś niesamowitego. Natknęłam się na kraba jak męska dłoń podążającego w stronę wody. Stanowiłam dla niego przeszkodę i to mądre zwierze starało się ominąć mnie w bezpiecznej odległości. Ja starałam się zastąpić mu drogę i tu można polemizować które stworzenie miało więcej oleju w głowie. Poczułam się jakbym walczyła z wygłodniałą lwicą, zastępowałam mu drogę i wreszcie zbliżyłam się do niego na wyciągniecie nogi. Byłam na tyle przezorna, ze nie chciałam go dotknąć ręką. Wyciągnęłam więc swą prawą nogę i starałam się sprowokować kraba giganta do jakiejś dramatycznej reakcji. Krab poczuł się zagrożony i zaatakował mą stopę zbrojoną jedynie w cienkie paski sandała. Swymi wielkimi nożycami w które wyposażona była jego prawa "ręka" ciął w odległości zaledwie kilku centymetrów od mojego palucha. Odgłos chybionego ciecia był tak głośny, ze odskoczyłam jak śmiertelnie przestraszony kot. Znalazłam się od niego dwa metry dalej w ciągu ułamka sekundy. Krab podążył w stronę wody a ja jeszcze długo dochodziłam do siebie. Po chwili dotarł do mnie p. i z politowaniem w oczach pogładził mnie delikatnie po dłoni, którą ciągle przyciskałam do piersi w okolicach serca. Pominę jednak jego słowa bo nie zmienią one całości posta a mogłyby źle wpłynąć na osąd mej skromnej osoby. 
- Kuchnia obciął by mi palca przez moja głu... nierozwagę. - Dlaczego nie słucham mądrzejszych ode mnie. Pamiętam jak p. opowiadał mi o swoim pierwszym spotkaniu sprzed lat z krabem w oceanie i jak został uszczypnięty przez jakiegoś malucha. O bolesnym i nieoczekiwanym odczuciu gdy został zaatakowany przez nieznane gdy zanurzył nogi do kolan. Teraz wszystko sobie przypomniałam ale za późno, jednak szczęśliwie. - Chyba umarłabym ze strachu jakby mnie ciachnął. - p. coś pogadał, coś pomruczał ale uznał z zadowoleniem, ze takiego morderczego odgłosu jeszcze nie słyszał. Mam nadzieje, ze myślał o odgłosie szczypiec kraba a nie o biciu mego wystraszonego serca. Zapał do spotkania z nieznaną mi fauną obniżył się do zera i oddałam się tylko i wyłącznie oglądaniu jej z daleka. Wydawało mi się, ze oglądanie świata przez obiektyw aparatu nie przyniesie żadnych niespodzianek. 

Podziwiałam wędrujące muszle których mieszkańcami były kolejne nieznane mi oceaniczne stworzenia aż na dłoni usiadł mi motyl. Tak ni stąd ni zowąd na dłoni miałam motyla. Ładnego ale czy przypadkiem nie jadowitego? Motyle przylatują do USA z Ameryki Południowej, przelatują tak jak kolibry całą Zatokę Meksykańską i skąd mam wiedzieć, ze ten akurat jest tylko ładny.
Trochę się rozpisałam i zapomniałam o helikopterotaxi. Już nadrabiam zaległości. Do południa, gdzieś znad wody pojawiały się żółte powietrzne taksówki. Była to sobota i wywnioskowaliśmy, ze szefostwo jedzie, przepraszam frunie z platform wiertniczych na weekend do domu. Trochę to niecodzienne zjawisko ale przebywając w niecodziennym miejscu trzeba szybko dostosować się do jego warunków. W kolejnym poście poświęcę trochę czasu na warunki w jakich żyją ludzie bagien.