Diabelska gimnastyka

- Chyba zmieniam się w wampira. - Zakomunikowała mi Petronela na samym początku kolejnej naszej rozmowy.
- Co takiego?
- Nie widzę się w lustrze. - Nie odpowiedziałam rozmyślnie aby nie wytrącić jej z toku myślenia bo o przerwaniu rozmowy na ten temat mogłam sobie tylko pomarzyć. Petronela przeglądając się w swym pionowym lustrze obok sypialni wyszła poza jego ramy. Tak właśnie było, Petronela nie mieściła się w lustrze i jej boki nie miały swojego lustrzanego odbicia.
- Utyłam jak krowa i nie widzę się cała w lustrze. Zaniedbałam się i efekt widać gołym okiem. Nie mogę na siebie patrzeć.
- Trochę ci przybyło nie powiem ale … - Już chciałam powiedzieć coś bardzo delikatnego ale w nieszczerych komplementach jestem słaba jak wejherowskie nici. Nie mogłam tego ująć inaczej niż zrobiła to sama Petronela. Rzeczywiście gęba jak księżyc w pełni a cztery litery wciśnięte w spodnie wyglądały jak baleron przygotowany do wędzenia.
- Zapisałam się do klubu. - Stwierdziła rozsiadając się wygodnie na kanapie zakładając przy tym nogę na nogę. Ze też dżinsy wytrzymują takie tortury, przemknęło mi przez myśl uznanie dla producentów odzieży. O mały włos a zapytałabym czy do klubu grubasków ale powstrzymałam się bo i mnie przybyło trzy kilo przez jesień. Mniej ruchu i efekt gotowy. Ze mną to normalka; zwiększam swa objętość na zimę a chudnę na lato. Cyklicznie i bez jakiegokolwiek wysiłku.
- Kupiłam sobie trenera za tysiąc dolarów i będę chodzić codziennie. - Teraz już mogę przerwać cytowanie wypowiedzi Petroneli bo nikt by się w tym nie połapał więc streszczę rozmowę trwającą trzy godziny. Przepraszam za zamaszyście napisane „rozmowę” gdyż w 90% był to monolog w wykonaniu mojej koleżanki.
Aby nie wdawać się w szczegóły okazało się, ze zrozpaczona swym wyglądem Petronela zdecydowała się na wykupienie za tysiąc dolarów zestawu ćwiczeń pod okiem osobistego specjalisty od zrzucania zbędnych kilogramów i tkanki tłuszczowej. Nic nie jest w stanie odwieść od decyzji zdesperowanej kobiety więc i Petronela nie poddała się chwilowym słabościom i bólom mięśni. Do klubu fitness chodziła codziennie gdzie spędzała sześć godzin na katowaniu się fizycznie podnosząc ciężary, biegając z ciężarkami i nie pomne czym jeszcze.
- Ale jestem silna. - Oświadczyła mi Petronela po miesiącu jednoczesnie zdając wyczerpującą relacje z tego co robi, jak i kiedy. Brzmiało to jeszcze gorzej niż łamanie kołem albo wielodniowe dręczenie czarownic w sredniowieczu. Z jej opowieści wynikało, ze złapała formę i już nie może doczekać się kolejnej porcji katowania ciała. - Jak zobaczysz moje muskuły to ci oko zbieleje. - Ciągnęła zachwycona swymi sukcesami.
- Jak rozbudujesz mięśnie to i w trzydrzwiowej szafie się nie obejrzysz. - Palnęłam od serca i w obawie, ze przyjedzie i swymi silnymi łapskami urwie mi głowę za chwile szczerości dodałam. - Mam nadzieję, ze nie bierzesz anabolików albo syntetycznych prochów na wzrost masy mięśniowej. - Starałam się zatrzeć moje głupie faux pas.
- No co ty, przecież to niezdrowe. - Odparowała natychmiast z oburzeniem w głosie.
- A to co robisz to wydaje ci się zdrowe? - Nie mogło pomieścić mi się w głowie jak można sześć godzin spędzać na katuszach w pocie i duchowej udręce, ze jak nie zrobię serii ćwiczeń to nie schudnę. Minęły dwa miesiące podczas których temat siłowni i tłuszczu jakby zniknął z agendy rozmów koleżeńskich. Mnie to nie interesowało a Petronela jak zwykle miała zbyt dużo tematów do omówienia aby wspomnieć o swych osiągach osiągnięcia sylwetki osy po czterdziestce. 
Traf chciał, ze zaparkowałam trzy auta obok Petroneli pod sklepem. Rozmawiałyśmy przez telefon siedząc w samochodach nie widząc siebie. Gdy stwierdziłyśmy, ze każda z nas idzie na zakupy przerwałyśmy rozmowę aby dokończyć ją później. Zdziwienia nie było końca gdy spojrzałyśmy na siebie jak na nocną zjawę. Trajkotanie Petroneli zupełnie uniemożliwiło mi zakupy. Nie mogłam się skoncentrować co wkładam do koszyka i czy to co już tam się znalazło powinnam kupić. Pomijając dwa kilogramy marchewki i cztery kalafiory które kupiłam nie wiadomo dlaczego to rozmowa, przyznam okazała się zajmująca.
Petronela już nie chodziła na sześciogodzinny wycisk bo okazało się, ze serce jej wysiadło. Lekarz rodzinny skierował ją na dokładne badania do specjalisty który zawyrokował szlaban na intensywne i forsujące ćwiczenia. Lekko sfrustrowana takim obrotem spraw postanowiła szukać innej formy zadośćuczynienia swym zachciankom aby stać się powabną szesnastką.
- Zapisałam się na jogę, mówili, ze dzięki różnym ułożeniom ciała można przyspieszyć metabolizm organizmu. - Zrobiła znaczącą pauzę tak niepodobną do jej normalnego zachowania, ze odniosłam wrażenie, ze chce zrobić na mnie wrażenie. Przełknęłam ślinę wzięłam głęboki oddech oczekując czegoś nieoczekiwanego.
- I co? Pomaga? - Taksującym wzrokiem zmierzyłam Petronelę od czubka głowy po same buty i przyznać muszę, ze ubyło jej krowiego wyglądu na tyle, ze rozpoznałam w niej Petronelę sprzed roku. - Teraz to będziesz laska!
- Coś ty, już nie chodzę. - Z wielką pogardą skwitowała mój przedwczesny zachwyt nad starohinduską filozofią. - Czy ty wiesz jak oni składają dłonie? - Gapiłam się na nią bez reakcji, ona z kolei na mnie jak na ociemniałego bezmózgowca który ani przeczytać nie może ani zrozumieć ludzkiej mowy. - Oni modlą się do Diabła!