Podręczny kalendarzyk.

  Petronela wpada do mnie znienacka jak czołg nieprzyjaciela. Również i tym razem prawie bez uprzedzenia bo zakomunikowała, że jedzie do mnie z jagodami bo ma pełną zamrażarkę i musi je gdzieś przechować a ja okazałam się idealną osobą do przechowywania nadmiarów spożywczych bliźnich.
Stanęła w drzwiach jak chmura gradowa zasłaniając promienie zachodzącego słońca, z dwoma reklamówkami wypchanymi po same uchwyty. 
- Witaj najdroższa przyjaciółko! - Rozległo się donośne powitanie pana domu i za swoimi słowami p. podbiegł do drzwi aby powitać gościa. 
- To dla was, sama zbierałam. Tak mi dobrze szło, że mam nadmiar i nie mam co z nimi zrobić. - No tak zamiast wyrzucić na śmieci przywiozła nam. Postawiła foliowe torby na podłodze aby objąć p. w powitalnym uścisku. Ich obłapianie się doprowadza mnie do szewskiej pasji bo ani to ładne, ani na miejscu ani... ani miłe memu oku. Zrobili „miśka” tak czułego i silnego, że piłą łańcuchową byś ich nie rozdzielił. Trwało to długo i zbyt długo za razem. Gdy wreszcie opadli z sił p. wziął przyniesione prezenty i oddalił się w stronę kuchni. Teraz przyszła kolej na nasze powitanie które było zwyczajowym dotknięciem policzków z głośnymi cmokami mającymi udowodnić przyjaźń i oddanie każdej ze stron.
  p. zaczął przygotowywać lekkie przekąski aby nam się nie nudziło lub łatwiej rozmawiało nawilżając usta i wyschnięte gardła od plotkowania. Z zadziwieniem spoglądałam na niecodzienne ilości ustawionego na ławie żarcia. Petronela trajkotała bez przerwy więc wzrokiem spytałam „po co tyle?”. p. ze stoickim spokojem odpowiedział na głos nie przejmując się, że w pokoju aż dudni od rozentuzjazmowanego głosu Petroneli. 
- Posiedzicie przecież do pierwszej w nocy albo dłużej. - I uśmiechnął się uwodzicielsko w stronę mojej koleżanki. Dalej nieprzerwanym truchtem podążał do kuchni a za chwilę, co z niej wygrzebał stawiał na ławie. Dostanę chyba szału jak jeszcze coś przyniesie bo to nie jest weselna uczta a jedynie pogaduszki wynikłe z uprzejmości z mojej strony i obowiązku ze strony Petroneli albo na odwrot. Gdy p. znosił skromny poczęstunek dowiedziałam się bardzo dokładnie gdzie była na jagodach w jakim kostiumie kąpielowym je zbierała i gdzie ma największe poparzenia od słońca bo przecież zapomniała wysmarować się kremem z filtrem UV. Na trzyosobowej kanapie Petronela zajmowała tyle miejsca, że ja siedząc obok niej zostałam zepchnięta w sam koniec kanapy przytulając się do podłokietnika na jej jednym końcu. Wcale nie dlatego, że gdy Petronela skończyła intensywne ćwiczenia z ciężarami to przybyło jej piec kilo na jednym boku, zajmowała tyle miejsca. Po prostu usiadła na samym środku i swoją torebkę położyła po lewej stronie zostawiając mi niewiele miejsca. Nie powinnam się dziwić bo po takim szczerym i czułym powitaniu nie powinno mnie tu być. Nikt z resztą mną się nie przejmował więc siedziałam naburmuszona i wpatrywałam się w telewizor z niemymi obrazkami bo głos został wyłączony. Gdy po raz kolejny usłyszałam „słuchaj p.” aby przyciągnąć jego uwagę swym trajkotaniem ja wyłączyłam swe uszy i zapadłam w letarg popijając wiśniową nalewkę, przysmak z zeszłego roku który oczywiście tez zjawił się na ławie. 
- Och ja nie będę piła! - Z odrazą prawie wykrzyknęła Petronela. 
- Nie myśl, że pozwolę ci wytrąbić całą butelkę, to jest przysmak i jest taki mocny, że po czterech kieliszkach zaczniesz bełkotać. - p. bez ogródek wysławia się bardzo często raniąc gości. 
- Ja nie o tym tylko mam auto bez świateł. Nie mam krótkich ale to żaden problem bo jeżdżę na długich. Nie mam też stopu i migaczy więc może mnie zatrzymać policja ale może się uda bo jeżdżę tak od dwóch miesięcy. - p. jednak polał pierwszą kolejkę i powiedział, że Petronela może przecież przenocować co ona przyjęła z zadowoleniem i uniosła do rozgadanych ust napój. 
- Mmmmm jakie dobre, nalej jeszcze. - p. natychmiast zareagował wypełniając jej kieliszek po brzegi. Mnie lekko zamroziło takie tempo bo wiem jak zdradliwe są nalewki w naszym wykonaniu. Upiłam trochę pozostawiając sobie resztę na później bo już czułam, że wizyta Petroneli będzie długa. 
- To co zrobicie z jagodami? - Petronela zadała pytanie i nie oczekując odpowiedzi do której żadne ze słuchaczy się nie garnelo zaczęła opowiadać co najlepiej z nimi zrobić. Gdy po mieszaniu z cukrem i śmietaną przyszły inne wariacje z greckim jogurtem i otrębami oraz dziesięć innych sposobów wymienionych ze szczegółami godnymi Kuchni Polskiej p. odpowiedział. 
- Zasypię cukrem i utopię je w spirytusie. Będzie jagodzianka, że kieliszek lizać. - Dziś gdy minęło kilka miesięcy od tej wizyty mogę z czystym sumieniem napisać, że jagodzianka przeszła nasze oczekiwania. Tak sobie gadali a ja gapiłam się w ekran niemego telewizora. 
- Chyba, że o piątej rano. - Zatkało mnie bo usłyszałam godzinę o której człowiek jeszcze nie funkcjonuje. Zaczęłam się przysłuchiwać rozmowie z zaciekawieniem. 
- Później już nie mogę bo jestem zajęta. - Petronela zupełnie poważnie zaczęła opowiadać o swych obowiązkach które nawet dziesięć Matek Polek nie udźwignęłoby na swych barkach. 
- Nie to za wcześnie. - Rzekł p. z niedowierzaniem i dezaprobatą. - W jakąś sobotę przed południem. 
- Weźmiecie rowery i przyjedziecie do mnie, zjemy śniadanie i pojedziemy na wycieczkę ale musimy być z powrotem o ósmej trzydzieści. 
- O piątej rano śniadanie! Porąbało was! Ja nie jadę. - Para wariatów umawiała się w mej obecności na rowery o tak wczesnej godzinie, że nie mogłam uwierzyć w to co słyszę. Petronela i p. wcale nie zareagowali na mój wybuch entuzjazmu i nawet nie zaszczycili mnie swym spojrzeniem nie mówiąc już o zdawkowym „daj spokój” po prostu mnie tu nie było. 
- To kiedy? W która sobotę bo nie wszystkie mam wolne. 
- Nam to obojętne ale jak ty wybierzesz to OK. - p. wydawał się jakiś rozbawiony i zaczęłam węszyć podstęp, że podpuszcza koleżankę aby wyznała co takiego ważnego ma w weekendy do zrobienia. W jego kącikach ust ledwo dostrzegalny grymas uśmiechu demaskował jego niecne zamiary. Kamiennie spokojna twarz wyrażała skupienie i zrozumienie niezliczonych zajęć i obowiązków rozmawiającej z nim kobiety. 
- Zaraz sprawdzę. - Petronela natychmiast  obróciła się aby wziąć torebkę na kolana. - Mam wszystkie spotkania zapisane w kalendarzu więc zobaczymy kiedy. - Zaczęła przenosić torebkę na swoje kolana i oczywiście walnęła mnie łokciem pod żebra. Stłumiłam w sobie okrzyk oburzenia bo nie chciałam usłyszeć słodkiego zdziwienia z jej ust w stylu „a co tak przytyłaś, że nie możemy zmieścić się na trzyosobowej kanapie, miejsca ci mało?”. Wypiłam pozostałość nalewki wiśniowej z mojego kieliszka i skoncentrowałam się na paskach informacyjnych bo akurat był dziennik telewizyjny. Na prawdę czułam się psychicznie stłamszona i poobijana fizycznie a na domiar wszystkiego ignorowana we własnym domu. Postanowiłam wyindywidualizowac się wkładając do ust kawałek sera brie z dżemem wiśniowym. p. siedział w polu widzenia na tle telewizora na dostawionej pufie aby mógł patrzeć na nas en face. Petronela tkwiła obok więc dzięki takiemu ustawieniu nie musiałam na nią spoglądać ku memu zadowoleniu i była mało widoczna. Raptem p. zrobił oczy tak wielkie, że pomyślałam iż do płuc wpadła mu krewetka lub udusił się w jakiś inny sposób. Zarżał jak wściekła kobyła i spadł z pufy na podłogę. W pierwszej chwili pomyślałam, że zejście śmiertelne nastąpiło w dość nietypowych warunkach ale jego śmiech zbił mnie z tropu. Nie wiedziałam co wprowadziło w taki stan mego niezrównoważonego małżonka, w stan zupełnego ogłupienia. Spodziewałam się, że jest to normalna reakcja na zbyt długą rozmowę z Petronelą. Wił się na podłodze aż łzy zaczęły kapać mu po policzkach a że zmieniał pozycje jak wąż to cała jego twarz była mokra. Ledwo chwytał powietrze i jęczał zaśmiewając się do bólu. Petronela natomiast zaczęła wyczytywać kiedy ma wolne i przedstawiała możliwości wspólnego spotkania aby wspólnie wybrać się na rowerową wycieczkę. 
- Zobacz co ta wariatka trzyma! - Pomiędzy spazmami śmiechu p. wydobył z siebie jedyne słowa które był w stanie wypowiedzieć. Znów rechotał jak po amputacji zdrowego rozsądku i płakał. Obróciłam głowę i widok skonsternowanej Petroneli wcale mnie nie zdziwił bo rzeczywiste zachowanie p. było godne politowania. Po sekundzie dojrzałam przedmiot w jej dłoniach. Petronela trzymała przed sobą ścienny kalendarz na dwanaście miesięcy. Taki podzielony na pół którego górna część jest widoczkiem a dolna podzielona na dni danego miesiąca. Poczułam, że tracę zmysły bo jak do jasnej cholery można nosić w torebce ścienny kalendarz! Czułam, że mięśnie brzucha zaczynają drgać w znanym rytmie zwykle towarzyszącym długiemu i szczeremu śmiechowi. Oczy napłynęły łzami i wiedziałam, że za chwilę moje zachowanie do złudzenia przypomni to które demonstrował ostentacyjnie osobnik na podłodze. 
- No co? Przecież muszę gdzieś zapisywać spotkania a w kalendarzu najwygodniej. - Petronela czuła się najwidoczniej dotknięta bo nie pojęła komizmu sytuacji gdy z damskiej torebki wyjmowany jest starannie złożony na cztery ścienny kalendarz. 
- To nie masz innego!? - p. nie dawał za wygraną i znów zaniósł się zaraźliwym śmiechem. Ja też już łkałam, ocierałam płynące z oczu łzy nie dbając czy rozetrę makijaż na całej twarzy w szare zacieki. 
- Mam jeszcze inne. - Petronela spokojnie odpowiedziała ciągle zagubiona. - Mam dwa podręczne ale są tak duże, że nie mieszczą mi się w torebce.