Santa Fe

- Mam zwidy, mam haluny i odloty. - Taki mniej więcej tekst dosłyszałam gdy p. podśpiewywał sobie pod nosem w rytm piosenki z radia. To że jest on zdolnym fałszerzem melodii jest mi dobrze znane bo biedak nie jest w stanie poprawnie zaśpiewać nawet "sto lat" nie mówiac już o "kotku na płotku". Owszem zna się trochę na muzyce jak każdy z nas ale śpiewacze beztalencie z niego na skalę światową. W jaki sposób skonczył liceum o profilu muzycznym pozostanie zagadką wiekszą niż Yeti. Nasze długie przejazdy pomiędzy jednym a drugim przystankiem wielokrotnie urozmaica mi swym ryko-śpiewem z własnym tekstem czasami bardzo zabawnym więc pomyślałam sobie, że to wprawki do kolejnego, nadchodzącego w niedalekiej przyszłości recitalu.

- Widziałem coś czego nie ma. 
- To gdzie się gapisz. - Od razu wygarnęłam bo nie zaskoczyłam o co chodzi w tym skrócie myślowym. Tak przynajmniej mi się wydawało, że to skrót myślowy. 
- Zobaczyłem gatunek zwierza który nie występuje na ziemi. Nie ma takiego. Nie ma. Ale mam zdjęcie na dowód mego odkrycia nowego, nieznanego ludzkości potwora.   
 - Co ty bredzisz chłopie. Zbliżamy się do Santa Fe i tam kupisz sobie wreszcie okulary. Znów będziesz widział poprawnie. 
- Przekonasz się sama gdy obejrzysz zdjęcie, to jakby skrzyżowanie żyrafy z nosorożcem. - Przemilczałam sekretne wyznanie odkrywcy i podjechałam w stronę sklepu giganta w którym można kupić wszystko albo jeszcze więcej. Stoisko z okularami bez recepty było dobrze zaopatrzone i p. zaczął wybierać taką ilość dioptrii aby mógł widzieć w dal i czytać. Te które wybrał jako pierwsze były nawet znośne wizualnie ale gdy wziął w rękę fioletową oprawkę ciśnienie lekko mi skoczyło. 
- No co? Nośmy się na kolorowo. Prawda kochanie? - O nie! Kiedy to p. do mnie przemówił ''kochanie''.   
- Jak ty będziesz w tym wyglądał! - Reką wskazałam fioletowe, zjadliwe okulary. 
- Oj to tylko chwilowo bo muszę zakładać te na te abym mógł coś przeczytać. - Faktycznie ślepota jest dokuczliwa i już słowem się nie odezwałam bo dlaczego niby fioletowe oprawki mają być złe. Po powrocie do domu i tak trzeba będzie zamówić nowe okulary z podwójnymi soczewkami. Niech sobie ma w jakim chce kolorze a to, że będzie wyglądał idiotycznie nawet nie przyszło mi do głowy bo w dwóch parach na nosie bez względu na ich kolor i tak wyglądał niepoważnie i tragicznie.

Pojechaliśmy do centrum aby tam zostawić auto na parkingu. To co chcieliśmy zobaczyć znajdowało się w niedalekim od niego dystansie więc spokojnie załatwimy zwiedzanie piechotą. Przy wjeździe na parking stoi budka z panią w środku. Rzecz niby normalna bo pani przecież pobiera opłatę za parking. Guzik prawda, w dobie komputeryzacji, kart kredytowych i ogólnego, panicznego strachu przed posiadaniem gotówki pani jest tylko i wyłącznie do informowania i mieszania w głowie turyście. 
- Mogę tu zaparkować? - Zapytałam panią informację. 
- Nie, tu dla pracowników parkingu. 
- To gdzie? 
- A tam za płotem. 
- Chcemy zostawić auto na dwie godziny. - Już wyciągam złożone dolary w stronę pani niby kasjerki a ona odskakuje z obrzydzeniem i tłumaczy debilom ze wsi, że za płotem w rogu jest automat do płacenia.   
- Po co to babsko tutaj siedzi. - Wrzasnął w naszym narzeczu pasażer. 
- Nie denerwuj mnie kochanie bo makijaz mi spłynie i lepiej mów gdzie teraz mam jechać. - Siedmioosobowy SUV do tej pory zasłynął z wygody a teraz przedstawiał mi się jako autobus wokół którego są same Maluchy na odległość farby. Rzeczywiście było gęsto a miejsca na manewry niewiele. 
- Poradzisz sobie to przecież zwyczajne auto. 
- Tylko dwa razy większe niż nasze. - Gdy usłyszałam ''tu'' skręciłam w wolne miejsce i bez kolizji zaparkowałam. Cudownie błękitne i bezchmurne niebo pozwalało słońcu palić powierzchnię ziemi od wczesnych godzin rannych ale wcale nie dlatego plecy miałam zupełnie mokre. 
- To ja polecę zapłacić. - Ochoczo i rycersko zaoferował p.. Przez chwilę go nie było a gdy się pokazał ponownie twarz miał jak po nieudanym face liftingu. - Komputer się zawiesił. - Były tez inne słowa. Poszłam z niedoszłym hackerem do automatu a tu napis ''Proszę czekać” więc czekamy. W kolejce za nami ustawił się facet w średnim wieku i wybałuszał gały na ekran automatu. 
- To może ja. - Jeżeli to było uprzejme to powinien dostać w gębę. 
- Wziął dane z karty i czekamy na wynik więc co ty? - p. wcale nie ukrywał swego zdenerwowania. 
- Trzeba pójść do pani. - No tak teraz już wiadomo po co „to babsko” siedzi w swej budce, tubylcy o tym wiedzą. 
- Pilnuj go aby nic nie dotykał bo nie wiadomo co będzie się działo z naszym kontem. - I poleciał za płot do pani. Poleciał i zostawił mnie z antypatycznym typem samą bezbronną kobietę. Zostawił mnie na pastwę losu. Jak mam bronic naszego konta bo o sobie nawet nie pomyslałam. Pistoletu nie mam i gdybym go miała to nie sądze abym była szybsza niż ewentualny złoczyńca a kuchenny nóż jest w bagażniku. Wyśmienity do krajania mięsa i chleba. Co mam powiedzieć podejrzliwie spoglądającemu na mnie i na ekran zawieszonego komputera facetowi. Może coś w stylu „niech pan łaskawie nic nie dotyka bo muszę skoczyć do auta po 20 calowy nóż”. Nie to absurd ale jak przeciwstawić się agresji w biały dzień?
Czy w razie czego mam mu paznokciem wybić oko? Czy pokazać mu cycki aby go obezwładnić do końca życia? Zanim zostałam zaatakowana lub nasze konto wyczyszczone do zera powrócił p. a za nim dziarsko człapała pani z budki. 
- Ano nie działa. - Stwierdziła po pięciu minutach obstukiwania i tłuczenia w ekran automatu. - Ty chodź zapłać u mnie. - Skierowała te słowa do typka a nas pozostawiła w spokoju. 
- A co z nami? - p. rozdarł się tak głośno, że aż drgnęłam. 
- Możecie iść. - Poszła dalej. 
- A mandat? - p. już piał jak kur o poranku. 
- Nie będzie żadnego mandatu. - I poszła w cholerę. Staliśmy jak dwie marionetki którym odcięto sznurki. Kretyńska sytuacja ale i takie zdarzają się życiu. Pokręciłam przecząco głową i wróciliśmy do auta aby zabrać aparaty i moją torebkę. Czas na zwiedzanie dwóch kościołów bo to główna atrakcja najstarszej w USA stolicy.

W czasie krótkiego spaceru w stronę katedry pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu łypałam chciwie swym okiem na wystawione atrakcje przed sklepikami. Teraz skupmy się na zwiedzaniu a zakupy pozostawmy na deser.
Kościół jest tak usytuowany, że nie sposób go ominąć. Po prostu stoi w samym pępku miasta. Okazały i wypielęgnowany jak drogocenny klejnot. Kilka schodów pokonałam bez zadyszki i prawie biegiem wpadłam do środka aby zachwycić się nagromadzonym bogactwem w szczerym złocie.
Zdumienie zatrzymało mnie na długą chwilę. Odmienność rzeczywistości od wyobrażenia była wręcz szokująca. Wnętrze tak mi nie pasowało do elewacji, że do dziś nie mogę się nadziwić takiemu kontrastowi bo nic tu nie ma wspólnego mianownika a ołtarz wręcz … dziwny.

Jedynie organy zasługują na uwagę bo ich głównym punktem jest okrągły witraż. Ale przewrotny i pomysłowy był architekt. Brawo. Nie czułam tutaj atmosfery pojednania ze stwórcą a jedynie brak możliwości skupienia. To święte miejsce bardziej przypominało mi tanie muzeum niż kaplicę. Może wymagam zbyt wiele ale nic nie poradzę na to, że tutaj nie mogłabym długo pozostać. Za to witraże to przepych kolorów gdy słoneczne światło kładło się barwnymi smugami na ścianach. Zaskakujące to miejsce tak jak cały Nowy Meksyk.

Jestem jednak tradycjonalistką ze starego świata bo nawet św. Kateri Tekakwitha szokuje mnie swą urodą. To co innym jest bliskie sercu może okazać się odległe i niezrozumiałe komuś innemu.

W bezpośrednim sąsiedztwie kosciola jest mały park z rzeźbami drogi krzyżowej. I tutaj artysta wytężył swój geniusz aby zaskoczyć oglądających. Powstrzymam się od komentarzy bo mogłabym kogoś urazić i napiszę tylko tyle, że wyobraźnia artysty minęła się z moją bardzo daleko. Czułam się wyżęta z energii i dobrej woli. Jakaś wyssana z samej siebie i osłabiona. p. również chodził obok mnie jakiś zgęziały i tak skwitował wizytę; czuje się zbity i zmęczony, chodźmy stąd bo padnę jak ten gość obok.

O cudownych i przepięknych schodach w kaplicy Loretto naczytałam się sporo. Dziś to turystyczny biznes, pamiątki wszelkiego rodzaju od wejścia atakują przybysza i nawet wotywne drzewo wydaje mi się trochę na pokaz. (Obym się myliła.) Jednak tutaj poczułam atmosferę pomimo dużej ilości turystów koreańskich i aparatów japońskich.

Tak, tak tu już było bardziej swojsko. Przysiadłam na chwilę w trzeciej ławce i znalazłam się w kościele.