Pierwsze grzyby.

  Gdy prosta i spokojna droga zaczęła się zmieniać w ciekawą a po chwili zniknął asfalt wcale się nie zdziwiłam bo po wczorajszej zaprawie traktowałam brak nawierzchni jako rzecz naturalną. Po wypytaniu p. czy już zawsze będziemy jeździć takimi drogami usłyszałam zapewnienie, ze „nie, nie zawsze” i odetchnęłam z ulgą. Zakołysało całym autem gdy raptownie odwróciłam się na słowa; „w większości nie będzie drogi tylko step czy jak to zwą tutaj”. 
- Zatrzymaj się, o tam po prawej. - Od pewnego czasu towarzyszyły nam urocze skały z piaskowca przybierające niespotykane kształty.

Do miejsca docelowego o którym wiedziałam mieliśmy jeszcze ponad godzinę jazdy więc zaskoczenie było tym większe, że to już. Okazało się, że to niespodzianka na trasie. Ja wzięłam tylko mój podręczny aparat a p. uzbroił się w resztę sprzętu. Odległość do grzybów, bo tak ochrzciliśmy widoczne z daleka skałki, nie była duża ale za to zaczęliśmy wspinać się po stromym zboczu. Drobne kamienie i odłamki skał usuwały się spod stóp i aby ułatwić sobie wspinaczkę skierowałam się w stronę dwóch skałek wspartych na kawałku płaskiej platformy.

- Nie przejdziesz. Zaklinujesz się na amen. - p. jako pierwszy wszedł do połowy stoku tam gdzie dziwolągów było najwięcej i robiąc dokumentację mojej domniemanej porażki komentował mało uprzejmie. Gdyby nie zdjęcia to wybaczyłabym wszystko ale żeby od razu cały świat dowiedział się jak jestem nieporadna to zniewaga która nie ujdzie na sucho. - Nie wchodź pomiędzy skały bo utkniesz, ich erozja trwa bardzo długo a musimy zaraz jechać dalej. Zobacz jak tu pięknie. - Gada i gada a mnie nerwy zaczynają denerwować. Jednak przeszłam pomiędzy nimi i nie potrzeba było czekać eonów aby skały zwietrzały. Nigdy nie zachwycałam się kamorami oprócz szlachetnych ale tutaj było na prawdę ciekawie.

Wolno leżąca kula poddała mi pomysł na zadośćuczynienie wyrządzonej mi krzywdzie. Rodził się pomysł. Kolorowe skały w zależności od miejsca oglądania przypominały bajkowe stwory albo fantazja tworzyła postacie których jeszcze nie było.

Pięłam się mozolnie w górę na sam szczyt gdzie upatrzyłam sobie odpowiednie miejsce. Tam miałam dokonać wyboru. p. jakoś nie kwapił się aby włazić za mną więc swoim „ach jak tu cudownie, chodź sam zobacz” przyciągałam podłego gada do siebie.

- Kurczę ale tu kamieni. Zobacz jakie okrągłe, przez nieuwagę można rozpocząć lawinę.
- Nie, nie tam, pójdź w moją lewą zobaczysz jak jest rozkosznie kolorowo. - Plotłam trzy po trzy aby jakoś zachęcić paskudnika który śmiał zwątpić w mą gibkość.

Jeszcze chwila a znajdzie się w idealnym miejscu. Lekkie pchnięcie poruszy kamień który poruszy dwa albo trzy, wtedy cztery kamienie poruszą następne i coraz więcej kamieni potoczy się w dół - lawina.
Moja ręka naciskała coraz silniej, silniej i silniej.

Gdy będzie po wszystkim będę mogła wylegiwać się w słońcu nie dbając czy przybędzie mi pół funta czy ćwierć kilo.