Hilton Head Island

   Wygospodarowaliśmy trochę wolnego czasu podczas przemierzania kolejnych setek mil i postanowiliśmy zapełnić go zwiedzaniem paskudnie bogatej wyspy Hilton Head w Południowej Karolinie. Dzięki temu pomysłowi zostałam zwleczona z łóżka dużo wcześniej niż powinnam co bardzo dokładnie widać na zdjęciu. Poprzedniego dnia z chęcią zgodziłam się na dodatkowe parę godzin jazdy ale nie sądziłam, że o poranku przeklnę swą wcześniejszą decyzję. Nawet słabe hotelowe światło raziło mnie ale i tak było na tyle dobre aby uwidocznić wszystkie mankamenty porannej urody. Już dawno dowiedziałam się, że nie wyśpię się w tym wcieleniu a urlop na pewno nie okaże się tym okresem w którym mogłabym spełnić moje marzenie o spokojnym i długim przebudzeniu.

Hilton Head jest znane i chcieliśmy nacieszyć oko sławnymi plażami wyspy jeżeli to prawda co wypisują wczasowicze. Hymny pochwalne o cudownym miejscu na wakacje wydawały się nam lekko przesadzone więc nic prostszego jak wsiąść do auta i sprawdzić wiarygodność opisów. Tego ranka bliskość opuszczonej przed chwilą pościeli była tak kusząca, że o mało co zamiar oglądania plaż zamieniłabym na kolejna godzinę snu. Perspektywa złocistych plaż i połyskujących piaskow wydm jednak wzięły górę nad ma chęcią spania przez cały dzień i po długotrwałym procesie polegającym na przysposobieniu kobiety do kolejnego dnia wreszcie opuściliśmy hotel. 

Ameryka dolarem stoi i takich krótkotrwałych turystów jak my nikt nie lubi. Za pobyt w pensjonacie nie zapłacą, na obiad nie pójdą, pamiątek żadnych nie kupią a co najwyżej pozostawią po sobie kolejną puszkę coca-coli w koszu na śmieci. Skoro takie podstępne typy chcą pójść na plażę to i tak będą musieli za to zapłacić. Nie to, że trzeba płacić za wstęp na plażę, aż tak źle nie jest. Wstęp jest oczywiście bezpłatny i nie ma zagrodzonych plaż wokół hoteli i każdy może używać dobrodziejstw natury bez jakichkolwiek ograniczeń. 

Podstęp polegał na płatnych miejscach parkingowych przy wejściach na plażę. Bez wydania grosza nie było dla nas możliwości dojścia na plażę. Cóż było robić. Wybraliśmy jeden z kilku dostępnych parkingów i po wrzuceniu kilku dwudziestopieciocentowek do parkometru ruszyliśmy w stronę plaży. 

Wolności nigdy za wiele w zwariowanym świecie XXI wieku o czym przypominały nam kamery śledzące aktywność obywateli. Poczułam się jak podejrzana o przestępstwo a moje postępowanie na pewno warto nagrać tak na wszelki przypadek. Kto wie kiedy się przyda ale archiwa poczekają i pomieszczą również nagranie gdy ziewam i jestem na wpół przytomna. 
Dosłownie przeszliśmy tylko kilka metrów dróżką pośród zarośli gdy przed nami rozpostarł się widok o jakim marzy każdy gdy grudniowe mrozy dają mu się we znaki.

Jak milo spędzić kilka chwil nad oceanem. Ciepły wiatr nic a nic nie przypominał o panującej dookoła zimie a wręcz przeciwnie obiecywał, że gdy słońce wzejdzie jeszcze wyżej to będzie prawdziwe lato w grudniu. Jeszcze nie mogłam przestawić się na krótkie spodnie więc pomimo tego, że było ciepło to i tak okrywałam się swetrem a'la nietoperz. Hotele stały tuż obok plaży i aż pozazdrościć tym którzy zdecydowali się spędzić zimowa kanikule właśnie tutaj gdzie dwadzieścia kilometrów złocistej plaży zapowiada nie lada atrakcje. Krotki spacer okazał się za krotki dla mojej zziębniętej duszy ale samo wspomnienie, że za chwile pojedziemy jeszcze dalej na południe osłodziło mi gorycz pożegnania z przecudownym miejscem. Czasami internet nie kłamie i zapewniam was, ze Hilton Head Island warta jest dłuższych odwiedzin niż nasze.

 Takie miejsca jak to mają swą atmosferę którą wyczuwają wszyscy wjeżdżający do miejsc gdzie zasobny portfel jest największą cnotą mieszkańców. Dużo przestrzeni, eleganckie kwietniki oraz bujna roślinność która chroni obywateli przed wzrokiem przejeżdżających lub spacerujących ciekawskich. Ciekawostką jest zakaz budowania domów wyższych niż otaczające ja drzewa więc ukrycie się za zasłoną zieleni jest jakby przypisane literą prawa i sprawdza się wyśmienicie.