Śmigło i zęby.

  Pogoda jak na zimę była zupełnie łaskawa. Lekki deszczyk nawet nie zmusił mnie do założenia kurtki przeciwdeszczowej która okazała się zupełnie zbytecznym zabezpieczeniem. 

 Było ciepło i kilka kropel nie mogło nam zaszkodzić czego nie można powiedzieć o pasażerach tylnej ławki. Chwilkę musieliśmy poczekać na jeszcze jedną parę łowców przygód więc przysunęłam się blisko p. i zanim jeszcze wypłynęliśmy zaplątałam swą rękę w jego prawe ramię aby nie wypaść podczas jazdy. 

Każdy uczestnik samobójczego przedsięwzięcia został wyposażony w nauszniki tłumiące hałas śmigła ale żądza prawdziwych doznań nie pozwoliła nam na ich użycie. Chcieliśmy odczuć wszystko w naturze więc niech będzie głośno i mokro bo dla nas to i tak atrakcja. Ławka była na tyle szeroka, że cztery osoby mieściły się wygodnie i mieliśmy swobodę ruchu. Ruszyliśmy  wolno nabierając prędkości. Według życzeń p. łódka okazała się wyśmienita i zwinna. Hałas silnika i śmigła sprawiał, że wydawało się iż płyniemy szybciej niż w rzeczywistości ale oceńcie sami klikając na film poniżej. 

Kilka kropel deszczu uderzyło mnie w twarz i wtedy dopiero uwierzyłam, że mkniemy z dużą prędkością. 

Nasz sprzęt fotograficzny nie należy do tych najdroższych ale jak dotąd sprawował się wyśmienicie. Dzisiaj jednak zostało rzucone wyzwanie gdyż tylko ja dzierżyłam wodoszczelny i wodoodporny aparat. p. przez chwilę zmarszczył czoło na myśl, że pęd powietrza wciśnie w jego sprzęt wodę i zamoczy wnętrze obiektywów. Wahał się tylko przez chwilę i podjął decyzję, że będzie robił zdjęcia bez względu na to czy aparaty będą się jeszcze kiedykolwiek nadawały do użytku. Jak się okazało jeden z nich chwycił lekką mgiełkę która zniknęła po krótkim czasie nie pozostawiając po sobie widocznych uszkodzeń. 

 Sternik, kierowca lub operator łodzi, nie wiem jak można poprawnie nazwać naszego kapitana i załoganta w jednej osobie, wyczyniał cuda aby nas przestraszyć wchodząc w  ostre zakręty i robiąc niespodziewane zwroty. Takie manewry zapierały dech w piersiach. Nie powiem, że siedziałam zrelaksowana z nogą na nodze podziwiając świat dookoła. Lewą ręką ściskałam ramię p. a prawa miażdżyła kolano pasażera po mojej prawej stronie. Nierozważna partnerka tegoż pasażera posadziła go obok mnie za co byłam jej wdzięczna bo bliskość dwóch mężczyzn dodawała mi otuchy i poczucia bezpieczeństwa. Gdy trasa była w miarę „normalna” robiłam zdjęcia i kręciłam filmy ale gdy łódź sunęła bokiem poprzez zarośla moje pazury bezlitośnie wbijały się w różne części gołego uda uczestnika tego zwariowanego popisu możliwości łodzi ze śmigłem. O tym, że tak spontanicznie i drastycznie dążyłam do zachowania swego marnego żywota, zorientowałam się dużo później gdy zasiadłam za kierownicą auta. Poczułam wtedy ból palców w prawej dłoni i od razu nie mogłam zrozumieć dlaczego palce mam tak obolałe a dłoń wydaje się jakby w ciągłym skurczu mięśni. Do dziś nie wiem czy mam dziękować pasażerowi za jego zimną krew, opanowanie i wyrozumiałość dla blondynki w panice chwytającej go za nogę, czy za brak reakcji na moje macanie bo był tak przestraszony jak ja i nie zwracał uwagi na moje poczynania. Jedno jest pewne, że siniaków będzie miał tysiące a jego żona czy narzeczona będzie domagała się wyjaśnień wieczorem. 

Po chwili straciłam rozeznanie gdzie północ bo słońce za chmurami skryło się całkowicie i zastanawiałam się jak prowadzący ten dziwny pojazd odnajduje drogę. Czy przez przypadek czy nie ale szczęśliwie dotarliśmy na wyspę gdzie mieliśmy chwilę oddechu i nieoczekiwane spotkanie z aligatorem. 

\

Moje igraszki z aligatorem zostały zauważone nie tylko przez turystów rządnych krwi i sensacji. Aby dać zadośćuczynienie oczekiwaniom podszedł do mnie inny kapitan łodzi, która dobiła do brzegu. Kucnął obok mnie i wydał z siebie gulgot połączony z gwizdem i aligator rozdziawił paszczę jakby oczekiwał smakowitego kąska. Zamiast tego otrzymał serię łaskotek w podgardle i wydawało się, że aligator rozkoszuje się kontaktem z człowiekiem. Czy miałby taką samą rozkosz z kontaktem ze mną nie odważyłam się sprawdzić.

 Powrót do bazy był tak samo ekscytujący i nawet upolowaliśmy dużego żółwia który szybkim kłusem skrył się pod powierzchnią wody. 

Gdy moje stopy znalazły się na lądzie odetchnęłam z ulgą. Teraz już nic mi nie grozi i od razu zapragnęłam popłynąć jeszcze raz. Gdy wyjawiłam swą chęć p. skrzywił się z grymasem rozcierając swą prawą rękę. Zapewnił mnie, że czekają nas jeszcze inne atrakcje i nie powinnam się ograniczać tylko do tych które przeżyłam. Kapitan szalonej łodzi zaprosił nas na pokaz fauny zamieszkującej bagna i z balii wydobył ogromnego żółwia znanego nam z posta „Gadam z gadem”. 

Trzymał go za ogon tłumacząc, że z łatwością odgryzie palec gdy znajdzie się wystarczająco blisko jego szczęk. 

Po chwili pokazał innego mieszkańca bagien, małego żółwia z miękkim pancerzem. Pan kapitan zapytał czy ktoś chciałby wziąć w rękę ten egzemplarz ale nikt nie rwał się ochoczo ani nie przepychał się łokciami aby być pierwszym. Za to mój mąż oświadczył głośno, że będę pierwszą bo zawsze marzyłam o dotykaniu żółwia. Kłamca i oszust wystawił mnie na pierwszy ogień. Zaklęłam nie wydając dźwięku i ujęłam paskudztwo bez wdzięku. Mały żółwik był rzeczywiście miękki i bardzo wygimnastykowany o czym miałam okazję przekonać się obserwując jego atak na mój palec. 

 Gad mały i podły tak samo jak p. wystrzelił głową w kierunku mojej dłoni i użarł mnie bez ostrzeżenia w serdeczny palec.

  Nikt poza mną nie wziął gada do ręki, oprócz p.. Prezentacja dwuletniego aligatora skupiła wszystkich ale ja trzymałam się lekko oddalona. Małe i gryzie, chodziło mi po głowie i nie mogłam odnależć w sobie odrobiny ochoty na kolejne ofiarowanie swego ciała żarłocznemu i dzikiemu stworzeniu. Myślałam, że rzucę torebką w kierunku p. gdy usłyszałam; ona pierwsza. p. stał rozpromieniony i wyciągniętą ręką wskazywał mnie. Zabiję cię jak przeżyję mówiły moje oczy. Teraz wszyscy odsunęli się na trzy kroki robiąc mi miejsce. Tak jak pokazywał kapitan wzięłam aligatorka w ręce i jakież było moje zdziwienie gdy poczułam delikatne i ciepłe ciało gada. 

Nauczona, że nie należy ufać niewinnemu zachowaniu trzymałam dwulatka z daleka od swego nosa i uszu zachowując je nienaruszone do dziś.