Chaco - zaginiona cywilizacja.

 Jedna piaskowa droga przechodziła w drugą i tak na dobrą sprawę to nie wiedziałam gdzie jesteśmy. Fakt, że p. jako pilot sprawował się przyzwoicie i o dziwo wiedział gdzie skręcić, pozwalał mi na skoncentrowanie się na prowadzeniu auta i podziwianiu roztaczających się wokół nas widoków. Być może nadłożyliśmy trochę drogi czego nie mogę i nie chcę udowodnić ale w końcu szczątkowe ślady cywilizacji sprawiły, że odetchnęłam z ulgą. Zbliżaliśmy się do ruin indiańskich osiedli z przełomu XI i XII wieku.

  Plemię Chaco pojawiło się niespodzianie w XI wieku i zamieszkiwało teren płytkiego kanionu przez sto lat budując okazałe jak na tamte lata osiedla. Po wieku rozkwitu zniknęli z powierzchni ziemi nie pozostawiając po sobie innych śladów bytności niż właśnie to jako jedyne. Dopiero w XVII wieku przybyli tu Indianie Navajo. Mieszkanie Indianina na pierwszą myśl przywodzi kilka patyków okrytych skórą bizona czyli wigwam lub te-pee. Drugą myślą są piramidy z Ameryki południowej i środkowej. Na obecnej ziemi USA indiańskich budowli z kamienia jest bardzo mało co dowodzi, że plemiona które umiały zaplanować i wybudować pokaźnych rozmiarów osiedla były jakby z innego świata. Podobieństwo Chaco do kultury Tolteków wskazuje na najbardziej na północ wysynięty przyczułęk tego plemienia. Być może opuszczając okolice obecnego Mexico City schronili się właśnie tutaj(?). Spójrzmy sami na misternie ułożone „cegły” w idealnie pionowych ścianach. Na otwory drzwiowe i okienne zabezpieczone belkami z drewna. Zupełnie jak dziś a dzieli nas ponad tysiąc lat. Zupełnie niewiarygodne ale dzięki temu, że mogliśmy sami zobaczyć to na własne oczy  zastanowiliśmy się nad "szybkim" rozwojem ludzkości.

Teoretyczna rekonstrukcja osiedla (czyli puebla) sprzed tysiąca lat.

 Jako mieszkanka planety zwanej ziemią nikt mnie nie zaklasyfikuje jako olbrzyma. Mam 158 krótkich centymetrów wzrostu i w tłumie nikt mnie z reguły nie zauważa. Czasami nawet moje prośby są zupełnie pomijane nawet przez męża. Myślę, że to jednak nie ze względu na mój znikomy rozmiar ale... ale to już inna historia. Tutaj jednak byłam olbrzymem z muskułami mogącymi rozwalać ściany bo nawet w kucki ledwo mieściłam się w otworach drzwiowych.

  Żegnając pozostałości po zaginionej cywilizacji plemienia Chaco. Raptownie jak i oni opuściliśmy miejsce ich krótkiej egzystencji na naszej planecie i rozpoczęliśmy wędrówkę ku równie ciekawemu miejscu. Widokowo miało nas zachwycić i powalić na kolana. Już sam początek zapowiadał się ciekawie gdy na wprost nas znak oznajmiał, że gdy przez drogę płynie woda lepiej zaczekać na suszę. Nasz kolejny krok był łatwy do przewidzenia przez stałych podróżników na doczepkę czyli wiernych blogowi czytelników. Pojechaliśmy dnem rzeki. Nie lada to okazja aby podróżować autem pomiędzy brzegami rzeki. Spotkanie z krową wędrującą w tym samym kierunku co my zatrzymało naszą ekipę i zawróciliśmy na bity trakt który miał nas zaprowadzić w krainę z krajobrazami z innej galaktyki, na planetę De-Na-Zin. Do zobaczenia?