Ah-shi-sle-pah

   Kilka kroków przed nami widoczny był uskok płaskiego terenu. Rozciągała się przed nami rozległa dolina której przeciwległy brzeg oddalony był o jakieś dziesięć kilometrów. Serce aż jęknęło mi i zaraz na chwilę zamarło gdy wyobraziłam sobie naszą pieszą wędrówkę w skwierczącym upale. 
- Ciut daleko. - Wymsknęło mi się w zjadliwym tonie. Oczy mrużyłam aby dostrzec co czeka nas za przynajmniej dwie godziny marszu. Widok zapowiadał się ciekawie lub tak mi się wydawało bo na taką odległość to i jastrząb może  jedynie domyślić się szczegółów. 
- No chodź, zobacz. - Nawet nie spostrzegłam się, że stoję i zamartwiam się na zapas. p. stał odwrócony w moim kierunku a twarz jego płonęła zadowoleniem i zdziwieniem zarazem. 
- Trochę daleko. - Teraz już zdecydowanie ze zrezygnowaniem powiedziałam na tyle głośno żeby p. dosłyszał. 
- Jesteśmy na miejscu. - Wskazał ręką na dół urwiska od którego stał nie dalej niż metr. Otrząsnęłam się z zadumy nad czekającą nas wędrówką i podeszłam do niego.

Przysłowia nie kłamią a to, że najciemniej jest pod latarnią jest prawdziwe jak żadne inne. Zupełnie zaślepiona widokiem w oddali nie zwracałam uwagi na to co jest obok mnie. Wędrując z p. spodziewam się długich dojazdów i jeszcze dłuższych i mozolnych pieszych wędrówek. Nie ma się więc czemu dziwić, że spodziewałam się kolejnej katorżniczej drogi do celu. Świadomość czekających mnie zmagań z upałem i niewygodnym terenem odebrała mi trzeźwość osądu.

W którym miejscu na mapie wylądowaliśmy? Sadzę, ze w połowie zdjęcia po lewej stronie. Ze zdjęcia satelitarnego wynika, ze przed nami było około dwunastu kilometrów aby dotrzeć do przeciwległego końca dolinki o szerokości zaledwie czterech.

 Po lekko osypującym się zboczu zsunęliśmy się w objęcia krajobrazu dziwnie uformowanych przez naturę skal. Wiatr, słońce i rzadkie ale ulewne deszcze zamieniły ten kawałek pustyni w ciekawy zakątek. Trudno mi było wyobrazić sobie co zobaczę gdy wreszcie dotrzemy na miejsce ale widok otaczających mnie z dwóch stron skal trochę mnie rozczarował.

Nie był to codzienny widok znany z trasy „do” i „z” pracy więc rozdziawiona paszcza p. była na miejscu. Nie wiem czy to co zobaczyliśmy można nazwać rewelacją ale na pewno widok ten zasługiwał na miano ciekawostki. Osiągniętego celu nie można nazwać porażką bo wiadomo, że najciekawsza jest droga którą trzeba pokonać aby go osiągnąć. Wszystkie utrudnienia i przeszkody wydały się znikome gdy cel ukazał się naszym oczom.

Ocena może być różna bo różnorodność doznań jest nieograniczona ale oglądając początek Ah-shi-sle-pah na własne oczy uznałam, że warto było postawić swą stopę na mało znanym kawałku ziemi oddalonym o 2300 kilometrów od domu.

Po zapoznaniu się z okolicą rozpoczęliśmy penetrowanie terenu przeciwległego zbocza. Dziesięć czy dwanaście kilometrów to zbyt duża odległość dla ludzkiego oka aby można dostrzec czy warto końcówkę dnia poświecić na wędrówkę. Posługując się teleobiektywem o 200 krotnym przybliżeniu również nie byliśmy w stanie stwierdzić, że spacer da nam kolejne niezapomniane przeżycie. Znów zostaliśmy pokonani przez zupełnie nieoczekiwane odległości. Nasze ambitne zamiary przerosły nasze możliwości bo tylko tutaj w jednym miejscu powinniśmy spędzić tydzień a ze względu na napięty harmonogram wakacji nie mogliśmy tego zrobić.

Z żalem w sercu pomachaliśmy odległym skałom na pożegnanie i ruszyliśmy do zrujnowanych osiedli Indian Chaco.