Zgubne skutki picia wódki.

Nie mam innego wyjścia jak przyznać się do głupoty męża. Po przylocie do Anchorage i rozpakowaniu się w hotelu ruszyliśmy na krótki zwiad aby zapoznać się z miastem. Dużo nie zwiedziliśmy bo była tam już 22:00 a dla nas według chicagowskiego czasu pierwsza w nocy. Wizytę na stacji benzynowej gdzie nabyliśmy alkohol w szczytnym celu oblania udanej podróży opiszę później bo warto nad tym tematem poklikać trochę bardziej szczegółowo.

Zmęczenie wzięło górę nad naszymi chęciami imprezowania i po jednym drinku udaliśmy się na zasłużony i wyczekiwany spoczynek.

Dnia następnego ruszyliśmy w drogę do Fairbanks gdzie już czekał na nas zamówiony pokój w hotelu. Tym razem p. okazał się przywódcą i zasiadł za kierownicą a ja obłożyłam się aparatami i zaczęłam sesję zdjęciową która trwała przez całą drogę. Pogoda była wspaniała a powietrze tak przeźroczyste, że można było patrzeć tak daleko jak nigdy dotąd mi się nie zdarzyło. Widoki zapierały dech w piersiach i jak zwykle byłam w rozterce czy patrzeć, patrzeć i podziwiać czy robić zdjęcia. Klikałam bez ustanku a wierzcie, że było co fotografować.

Fairbanks to małe miasto i zwiedzanie odłożyliśmy na następny dzień tym bardziej, że już tej nocy mieliśmy zamiar polować na zorze polarne i krótka drzemka po południu powinna nam zrekompensować zarwaną noc. Gdy ja odświeżałam się pod prysznicem p. wgrał zdjęcia z aparatów do komputera. Sformatował karty pamięci aby działały bez zarzutu w nocy. Potem poprzestawiał ustawienia aparatów na nocne ujęcia a ja w tym czasie przygotowałam się do pokazu moich wyczynów fotoreporterskich. Hotelowy stół nie był największych rozmiarów ale duży na tyle aby pomieścić laptopa dwie szklanki z drinkami i dwie filiżanki z kawą. Popielniczka trochę zagraciła skromny stół ale poradziliśmy sobie wspaniale z natłokiem rzeczy na lilipucim meblu.

Wpatrywaliśmy się w ekran komputera urzeczeni oglądanymi zdjęciami. Szczególnie dobrze wyszły te z punktu widokowego na Park Denali. Najwyższa góra Ameryki Północnej, Mt. Kinley, prezentowała się wspaniale i nie mogliśmy uwierzyć, że byliśmy od niej oddaleni o jakieś 100 kilometrów. Wskazywaliśmy szczegóły na zdjęciach celując w nie palcami. Kawa ostygła a drinki zrobiły się ciepłe bo zajęci widokami na monitorze zapomnieliśmy o tym aby hucznie uczcić nasz pobyt na Alasce. Świat wokół nas przestał istnieć bo musieliśmy obejrzeć wszystkie ujęcia z dnia dzisiejszego. Kolejne zdjęcie które pojawiło się wywołało zachwyt nieokiełznany i p. zamierzając upić wreszcie pierwszego łyka drinka potrącił szklankę, niezdara, i cała zawartość chlupnęła na klawiaturę laptopa. Ja zamarłam a p. podskoczył jakby zrywał się z krzesła elektrycznego i o mały włos nie wywrócił całego stołu. Szybko obróciliśmy laptop klawiaturą w dół aby zdradziecki płyn nie wlał się zbyt głęboko w trzewia magicznej maszyny.

Niestety komputer zdechł po godzinie i do dziś nie został naprawiony.

Zdjęcia jeszcze nie przepadły i siedzą sobie w pamięci ale problem z ich odzyskaniem okazał się większy niż nam to się wydawało na samym początku. Po powrocie z wyprawy skierowaliśmy się do sklepu Apple'a aby naprawili szkody. Uprzejma obsługa tej firmy zawsze nas zaskakiwała. Od wielu lat w naszym domu panoszy się Apple który zastąpił okienka z wielką ulgą dla nas. Skończyły się problemy z wirusami i niekończącymi się odnawianiami programów. Nie będę ukrywała, że kiedyś byłam zaskoczona cenami dwukrotnie wyższymi niż Windows ale za wygodę i prostotę trzeba zapłacić. Obsługujący nas technik zajrzał do środka i oznajmił, że naprawa wyniesie 750 dolarów. Nie zdążyłam nawet zająknąć się czy dostać nagłego zawału mojego i tak już słabego serca gdy p. zapytał ile kosztuje nowy MacBook Air. Różnica wynosiła 150-200 dolców więc wspaniałomyślny mąż chcąc naprawić szkody jak najmniejszym kosztem położył kartę bankową na ladzie i poprosił o nowy sprzęt. Musiałam mieć jakąś dziwną minę bo usłyszałam zapewnienie o tym, że p. sam odzyska dane z pamięci a komputer naprawi swoimi niezdarnymi łapskami.

Obecnie czekamy na nową klawiaturę zakupioną w internecie i jak wszystko pójdzie dobrze to Alaska pojawi się na moim blogu. Jeżeli nie to p. ma jeszcze inne wyjście ale to już jego sprawa jak odzyskać utracony materiał.

Dlatego opóźnienie które wprowadza w zdziwienie moich wiernych blogowiczów a mnie w zakłopotanie jest częściowo wyjaśnione i ode mnie niezależne. 

Ja już dopilnuję aby zdjęcia wylazły z martwej płytki pamięci i pojawiły się na blogu w najbliższej przyszłości.