Denali z oddali.

  Rozparłam się wygodnie na siedzeniu pasażera bo przed nami dobre siedem godzin jazdy. Sprzęt fotograficzny rozłożyłam na kurtce pomiędzy fotelami bo może się przydać więc niech będzie pod ręką. Anchorage żegnało nas wspaniałą pogodą i pomimo krótkiego wypoczynku czuliśmy się gotowi na wszystko co przyniesie dzień. Po drodze do Fairbanks czeka nas jedno większe miasto Wasilla i... i to już wszystko!

- Zaraz, zaraz mamy do przejechania 580 kilometrów i tylko jedno miasto obok Anchorage? A co dalej?  - Wypadało zrobić jakieś zakupy aby nie umrzeć z głodu i pragnienia bo na trasie nie ma co liczyć na posiłek zdrowy i świeży.
- Dalej już tylko Alaska. - p. nie wydawał się zachwycony perspektywą siedmiu godzin za kierownicą ale nie widać było na jego licu paniki. 

- Jeden zbiornik paliwa nam nie wystarczy więc będziemy zmuszeni tankować po drodze ale odwiedzić sklep spożywczy powinniśmy teraz. - Mapa pokazywała wioski na naszej trasie ale nauczeni doświadczeniem wiedzieliśmy, że mapa sobie a życie sobie pisze dwa zupełnie różne scenariusze. 

- Musi być jakaś stacja po drodze bo inaczej nikt by nie dojechał do Fairbanks. - Optymista, „musi coś być”. Jak musi to musi i już. Alaska ropą słynie i mają jej tutaj pod dostatkiem więc nie powinno brakować piwa w browarze tak jak paliwa tam gdzie się je wydobywa. 

To jedyne duże, powiedzmy, że duże miasto miało kilka sklepów i stacji benzynowych ale było tak blisko naszego wyjazdu, że wskazówka od paliwa nawet nie drgnęła o milimetr i ciągle wskazywała max więc wskoczyliśmy do pierwszego supersamu. Jak to pod sklepami bywa na parkingu zawsze jest kilka samochodów ale wolnych miejsc było pod dostatkiem. Mieliśmy zaledwie kilkanaście metrów do przejścia ale nawet tak krótki dystans przypomniał nam o tym, że żyją tutaj twardzi ludzie.

 To nie może być prawda co widziałam. Ja w kurtce zimowej z kapturem a pod nią podkoszulka i bluza z polaru, wokół szyji szal od Biety a tubylcy najwidoczniej takiej temperatury jak -10C nie uważają za odpowiednią na taki strój jak mój. Popatrzcie sami jak oni są ubrani a jak ja.

Ciarki przebiegły mi po plecach i prawie biegiem ruszyłam do sklepu. W środku jak można się spodziewać było wszystkiego pod dostatkiem i upłynęło kilka chwil zanim zdecydowaliśmy się na wybór podróżnego jadła. Na szczęście znaleźliśmy nasze ukochane bułki z jalapeño i serem. Kilka opakowań wędlin i serków o różnych smakach stanowiło nasze skromne menu na kolejne kilka godzin jazdy. Postanowiliśmy, że wieczorem pójdziemy na ciepłą kolację zwaną tutaj obiadem.

Ładne widoki za oknem rozproszyły moje obawy o paliwo i z przyjemnością podziwiałam lekko ośnieżone góry. Trochę w górę później lekko w dół a po bokach wysokie choinki, tak wyglądała w skrócie nasza droga. Widoków zapierających dech w piersiach brak. Jedynie gdy droga osiągała szczyt to można było spojrzeć w dal a tam góry, góry i góry. Na drodze ani jednej żywej duszy nikt nas nie wyprzedza i nikt nie mija z przeciwnego kierunku. Jesteśmy sami. Zupełnie sami, od półtorej godziny nie widzieliśmy nic oprócz drzew po obydwu stronach drogi i ładnych panoram gdy drzew było chwilowo mniej. 
Przyszedł czas na piknik i rozprostowanie kości. 

Po jedzeniu i mnie zrobiło się ciepło więc pozbyłam się wierzchniego okrycia. Temperatura powietrza podniosła się na tyle, że +6C w południe wydawało się upałem. Ruszyliśmy zaraz po przełknięciu ostatniego kęsa bo drogi przed nami kawał.

Wreszcie zaczęło się coś dziać. Daleko, daleko na horyzoncie majaczyła biała, śniegiem przykryta skała. Podejrzewaliśmy, że to jest McKinley ale nie byliśmy pewni bo dzieliła nas od niego odległość około 200 kilometrów. 

 W miarę upływu czasu nabieraliśmy pewności, że tam daleko, ten kolos w oddali to najwyższa góra na kontynencie północnoamerykańskim. Jego 6200 metrów wzrostu klasyfikuje tą górę poza pierwszą setką ale jest w ścisłej czołówce ze swą pięciokilometrową deniwelacją albo jak kto woli przewyższeniem. Prosto mówiąc 5 kilometrów sciany w górę.
Nigdy nie podejrzewałam siebie o taki sokoli wzrok aby widzieć wyraźnie na 200 km. Wokół wprawdzie teren pofałdowany i gdzie nie gdzie górki ale masyw McKinley panoszył się jako niepodzielny król całego kontynentu. 

Jeszcze 200 kilometrów do Parku Denali a już widać szczyt najwyższej góry Północnej Ameryki.

Raz lepiej, raz gorzej widoczna, sprawiała wrażenie tak samo odległej pomimo tego, że zbliżaliśmy się do niej bez przerwy.

Nie mogliśmy doczekać się kiedy staniemy oko w oko z McKinley. Denali to indiańska nazwa tej góry i jest ona powszechnie używana w odróżnieniu od oficjalnej nazwy.

To jest prawdziwa Alaska. Widok zaparł nam dech w piersiach. Widoczne szczyty oddalone są od nas o siedemdziesiąt kilometrów. Nie mogłam uwierzyć, że widoczność jest tak dobra. Wielka plansza jednak nie kłamie i pomaga zlokalizować ważniejsze szczyty tego masywu i w dolnej jej części podana jest odległość od miejsca w którym staliśmy.

- No brachu abym nie musiał się wstydzić. Zobaczymy co potrafisz. - Czułe słowa p. do swego sprzętu trochę mnie zadziwiły bo on najzupełniej normalnie przemawiał do aparatu fotograficznego. Wkręcił teleobiektyw i pokonał odleglość 70 kilometrów pokazując nam szczyt z bliska. Sądzę, że eksperyment się udał i widać dokładnie jak ostre są krawędzie i jak niebezpieczna jest to góra dla poszukiwaczy przygod i śmiałków chcących postawić tam swą stopę.

Ostatnie spojrzenie na Denali od strony wschodniej i z ciężkim sercem pożegnaliśmy tą jakże wspaniałą górę, pełną grozy i majestatu.