Płomienie

Idealnie widoczna Wielka Niedźwiedzica która widnieje na fladze stanowej. Gwiazda Północy nie zmieściła się w kadrze.

  Chwila spokoju powinna zrelaksować mnie przed mającą nastąpić spektakularną grą barw na niebie. Już grubo po północy a tu nic się nie dzieje pomijając fakt, że męża mam w kawałkach a przynajmniej jego żebra. Gwiazdy na niebie zdawały się ukrywać tajemnicę zorzy polarnej bardzo skrzętnie i wydawało się, że już nic nie wydarzy się dzisiaj. Silnik auta pracował prawie bezgłośnie nie zagłuszając majestatycznej ciszy panującej dookoła. W pozycji pół leżącej obserwowałam niebo na którym skrzyło się tyle gwiazd, że żaden atlas nieba nie był w stanie ich pomieścić. Zupełnie niewiarygodne ale brakowało czerni nieba, same gwiazdy i planety. Tysiące tysięcy, miliony milionów. Było ciepło i miło w samochodzie a lekko uchylona szyba pozwalała mroźnemu powietrzu owiewać mą twarz utrzymując mnie w stanie tylko lekkiego uśpienia. Co jakiś czas powieki zamykały się na minutę dając mi możliwość odpłynięcia na jedną z tych miliarda gwiazd gdzie jakaś inna bliźniacza Ataner śpi sobie spokojnie w wygodnym łóżku. 
- Obudź mnie gdybym zasnęła. - Czułam, że muszę zasnąć na przynajmniej dziesięć minut bo coraz trudniej było podnosić powieki. 
- Oczywiście. Z największą przyjemnością. - p. jak zwykle uśmiechnął się diabelsko co oznaczało, że nie pośpię sobie długo. O to, że on uśnie nie musiałam się obawiać bo ból pękniętego żebra nie pozwalał mu usiedzieć w jednej pozycji więc co chwila z cichutkim jękiem wyrzutu nad swą niezdarnością zmieniał pozycję ciała. Rozejrzałam się dookoła aby sprawdzić czy jakaś podstępna zorza nie wylazła na niebo niezauważona przez nas. Nic takiego nie stwierdziwszy z czystym sumieniem miałam zapaść w króciutką drzemkę. Już zamykałam oczy gdy raptem stało się coś tak nieoczekiwanego, że serce mi zamarło a okrzyk przerażenia zamarł mi w gardle. Czegoś podobnego nawet gdybym bardzo się starała nie wymyśliłabym do końca życia. Było to zjawisko tak szokujące i zaskakujące do tego stopnia, że pozbawiło mnie zdolności reagowania i logicznego myślenia. Trwało to tylko chwilę ale wryło się w mą pamięć na zawsze. p. siedział za kierownicą i jego sylwetka rysowała się czarnym cieniem na tle rozgwieżdżonego nieba. Z mojej pozycji widziałam jego prawe ucho i kark, nie widziałam twarzy tylko jego policzek i ręce które w tym momencie płonęły żywym ogniem. Trzymał je blisko twarzy a płomienie rozświetliły półmrok wnętrza pojazdu. Pierwszą myślą która zaatakowała me szare komórki (złośliwi twierdzą, że blondynka ma tylko jedną i tu powinnam się z nimi zgodzić) była ta, że postradałam zmysły, że mam zwidy, halucynacje i, że to co widzę nie dzieje się w rzeczywistości. Po prostu gapiłam się na płomyki z lekko niebieskawym odcieniem. Płomienie owe po chwili zgasły i do mych nozdrzy doleciał zapach spalonych włosków na dłoniach p.. To działo  się w rzeczywistości i rzeczywisty był ogień. Tak rzeczywisty, że palił przeszkody na swojej drodze, że karmił się włosami spalając je doszczętnie. Trwałam w bezruchu w zupełnym szoku gdy twarz p. odwróciła się z tak głupim zdziwieniem jakiego nigdy nie widziałam. 
- Feniks! - p. wyszeptał jakby zaklęcie. I wtedy odrętwienie minęło. Nie dochodziłam skąd wziął się ogień ale przeraziłam się, że gdyby zajęły się płonieniem włosy p. to tragedia była blisko o przysłowiowy włos. Przyjechaliśmy tutaj aby oglądać płonące niebo a nie płonące dłonie. Chciałam krzyczeć, wrzeszczeć aby odreagować stres po niebywałym zdarzeniu ale brakło mi sił na eksplozję uczuć. Pytanie o przyczynę niespodziewanego ognia nie wyszło poza strefę myśli bo gdy patrzyłam na twarz „feniksa” to widziałam na niej to samo pytanie skierowane do mnie. Czekałam. 
- Wiem. - Pierwsze słowo wyjaśnienia zawisło w próżni a ciąg dalszy nie następował. 
- Jak to zrobiłeś? - Wreszcie odzyskałam zdolność mówienia.  
- Zapalałem papierosa. 
- Tylko mi nie mów, że jak zapalasz papierosa to od razu płoną ci dłonie, mnie nie płoną. - Nie widziałam związku pomiędzy jedną czynnością a drugą. 
- Już ci wyjaśniam. - Czekałam cierpliwie na jakieś sensowne wytłumaczenie. - To czary. - p. otrząsnął się z szoku i już nie był Feniksem o głupim wyrazie twarzy tylko myślącym logicznie profesorem. - Higiena może zabić jak widziałaś. - Po powolutku zaczynałam składać kawałki w jedną całość ale nie byłam pewna swej drogi myślowej. 
- Mów! Mów natychmiast. 
- Posmarowałem ręce spirytusem w galarecie aby odkazić się po nurkowaniu w rowie, jeszcze nie wysechł i zacząłem podpalać papierosa. Dłońmi osłoniłem płomyk zapalniczki przed podmuchami powietrza przez uchyloną szybę i opary spirytusu zaczęły płonąć a potem resztki na dłoniach. Ale efekt! - p. był najwidoczniej oczarowany nieoczekiwanym zjawiskiem. - Nie masz pojęcia jak się zdziwiłem bo najpierw pomyślałem, że mam jakieś nadludzkie zdolności.
 - Masz, oczywiście, że masz i to nie masz pojęcia jak bardzo są nadludzkie. Po prostu nie wiem czy uda mi się usnąć przed tobą przez następne pół roku.

Emocje dzisiejszej nocy nadszarpnęły moje nerwy na tyle, że gdy chwyciłam zapalniczkę to odruchowo spojrzałam podejrzliwie na jeszcze nie płonące ręce. Ponownie zaplanowałam przymknąć oczy na chwilkę ale o spaniu nie było mowy. Najwidoczniej ucięłam komara bo kolejne „wstawaj wstawaj, zorza się rodzi” nie od razu wyrwała mnie z sennego koszmaru. O idyllicznym śnie mogłam zapomnieć po przejściach zafundowanych przez męża. p. już stał na zewnątrz i chyba zapomniał o jęczeniu bo wpatrywał się w niebo zupełnie bez ruchu i chyba nawet nie oddychał. „No wreszcie coś zacznie się dziać” pomyślałam i naciągając kaptur na głowę przed wiatrem opuściłam ciepłe pomieszczenie auta. Stanęłam obok niego i świat jakby ucichł. Zrobiło się przerażająco cicho, ciszej niż przed sekundą jeżeli to było możliwe. Niebo jakby poszarzało i przeszedł nas lodowaty dreszcz. Gdzieś na wysokości osiemdziesięciu kilometrów ponad powierzchnią Ziemi rozpoczynał się kosmiczny spektakl.