Żebro

 Cztery godziny snu i pobudka o 21:00. p. wstał pomarszczony jak ściera do podłogi i takąż miał cerę. Żal mi się go zrobiło i ja zasiadłam za kierownicą. Pracował wczoraj cały dzień więc godzinkę w nocy ja pojadę. Z banku danych czyli mózgu męża wydobyliśmy informacje gdzie najlepiej skierować się aby polować na zorze polarne. Z reguły pojawiają się pomiędzy 22:00 a drugą nad ranem. Tak naprawdę to nie ma żadnej reguły bo nie wiadomo kiedy to zjawisko rozbłyśnie na niebie i jak długo będzie trwało. To taka loteria na świeżym powietrzu, zdrowo ale zimno. Minęliśmy miasteczko Fox i po trzydziestu minutach znaleźliśmy drogę na tyle szeroką, że mieściło się nasze auto. Była ona jakby wycięta w śniegu i po chwili zorientowaliśmy się, że nie mamy szans na zawrócenie i musimy jechać tam gdzie ona prowadzi. Reflektory oświetlały koleiny wygniecione w śniegu i gdyby ktoś jechał z przeciwka to nawet nie było miejsca aby się minąć. 
- Co robimy? - Zupełnie beznadziejna sytuacja i w dodatku bez możliwości wyboru rozwiązania. Zostaliśmy uwięzieni i nie wiadomo na jak długo. 
- Dawaj gazu bo zorze nam uciekną. - p. był wściekły a ja zrozpaczona. Możemy tak jechać godzinę, dwie albo trzy albo tak długo aż nam zabraknie paliwa. Czułam, że pocę się cała w każdym zakątku ciała. p. już dawno uchylił okno po swojej stronie z czego wnioskowałam, że poty napadły go wcześniej niż mnie. - No szybciej! - Trzasnę drzwiami i pójdę do domu. Jak mam jechać szybciej gdy i tak jadąc w miarę szybko albo wolno dla poniektórych podskakujemy jak piłka na schodach wiodących w lochy starego zamczyska. Będziemy tak jechać aż wjedziemy na polankę z ziemianką Alaskańczyka w złym humorze. Nawet nie mogę się obrazić bo gdzie pójdę? W końcu okazało się, że owa mrożąca krew w żyłach dróżka i rosząca potem czoło wyprowadziła nas na drogę którą wcześniej jechaliśmy ale kilka kilometrów dalej. Nie zdążyłam zapytać gdzie mamy jechać gdy wpatrzony w niebo p. powiedział „ w prawo”. Lubię zdecydowanych mężczyzn, życie z nimi wydaje się takie proste i oczywiste. Po chwili zaparkowaliśmy na bocznej drodze ale uprzednio ją zbadaliśmy na piechotę czy można zawrócić i po oględzinach zaparkowaliśmy bardziej na środku niż w zmarzniętym ale sypkim śniegu pobocza. p. usiadł na miejscu kierowcy bo według jego obliczeń zorza powinna pojawić się z jego strony. Zaczynałam przysypiać około północy. Pomimo tego, że w samochodzie było ciepło to zabrana z hotelu kawa dawno już wystygła i jedynym ratunkiem przed spaniem była czekolada i koniak z piersiówki. Chłodna kawa traci zdolności otwierania oczu ale na pewno nie moczopędnych. 
- Te emocje mnie wykończą. - Kwaśno zakomunikował p.. Mnie już dawno wykończyły i gdzie nie spojrzałam to widziałam łóżko a nie domniemane zorze polarne. - Muszę się wysikać. - p. otworzył drzwi i wysiadając omal nie runął na ziemię. - Co do diabła!!! - Spoglądał na swoje buty z niedowierzaniem. - Zupełnie jakbym był na wrotkach albo na łyżwach. - Zatrzasnął drzwi i zaczął rozpinać kurtkę. 
- Proszę cię idź gdzieś na bok. 
- Tu nikogo nie ma. - p. wydawał się zdziwiony moim zachowaniem. 
- Ale zawsze ktoś może pojawić się bez zapowiedzi wtedy gdy ty... 
- No dobra znikam. - I zniknął. Wolno na sztywnych nogach udał się w stronę bagażnika auta tam gdzie mieliśmy przygotowane miejsce do robienia zdjęć. Rozbudzona postanowiłam sprawdzić stan urody na dzisiejszą noc. Nie należę do kobiet które idą spać z lusterkiem i szminką w dłoni ale od czasu do czasu poprawiam naturę przeważnie z miernym powodzeniem. W klapce przeciwsłonecznej było lusterko ze światełkiem więc wykorzystałam to udogodnienie i postanowiłam swym odbiciem w lusterku wybudzić się do przynajmniej trzeciej nad ranem. Popatrzyłam w zewnętrzne lusterko auta i zobaczyłam wolno idącego męża. Mrugnęłam i p. już nie było. Dziwne. Pomyślałam, że coś nie tak z moim wzrokiem ale chłopa nie było. Był jeszcze przed ułamkiem sekundy a już go nie ma. Hmmm. Przyjrzałam się nocnej urodzie i zrezygnowałam z jakichkolwiek modernizacji swego wyglądu o jedenastej trzydzieści w środku nocy. Zaczęłam wpatrywać się w boczne i wsteczne lusterko ale p. wyparował bez śladu. Popatrzyłam na rozgwieżdzone niebo ale żadnego UFO co porywa ludzi nie było w zasięgu wzroku. Nie było go przy statywach na aparaty ani nigdzie wokół auta. Pomyślałam, że ukrywa się w krzakach aby mnie przestraszyć jak wysiądę aby go poszukać. Znam szelmę jak własne grzechy i wiedziałam, że coś kombinuje aby mnie wybudzić. Postanowiłam nie wychodzić i spokojnie zaczekać. Zapaliłam papierosa. Wdychałam krystalicznie czyste powietrze wdzierające się przez do połowy otwarte okno z dymem palącego się tytoniu. Kurcze takie czyste powietrze może wywołać zawroty w głowie, zaciągnęłam się zupełnie niezdrowym dymem i raptem opanował mnie lęk. Siódmym zmysłem który posiadają tylko kobiety czułam zagrożenie. Nie pomyślałam o niedźwiedziu rozszarpującym ciało męża na drobne strzępy ale o czymś niesprecyzowanym ale groźnym. To, że niedźwiedzie idą spać na całą zimę wcale nie zaświtało w głowie blondynki. Otworzyłam drzwi i postanowiłam odnaleźć zgubę bez względu na to czy stanę się obiektem do straszenia czy nie. Drzwi otworzyłam z impetem i zdecydowanie chciałam opuścić auto. Gdy drugą nogę postawiłam na ziemi pierwsza odjechała w bok. Lewą ręką złapałam się otwartych drzwi ratując się przed olimpijskim szpagatem. Paznokcie wbiłam w lakier wypożyczonego auta i tak trwałam przez kilka chwil. Ciepłe buty rozpuściły lód i utraciły jakąkolwiek przyczepność. Długo tak nie wytrzymam bo guzik ze mnie a nie atletka. Nigdy w życiu nie zrobiłam szpagatu i ten pierwszy raz właśnie mi groził w każdej chwili. Drobny ruch powodował, że nogi boleśnie oddalały się od siebie. W dwóch palcach prawej dłoni ciągle miałam papierosa. Chciało mi się płakać ale sytuacyjnie bylam bliżej śmiechu. Skazanym na śmierć należy się ostatni papieros więc czemu nie mnie w sytuacji zupełnie paradoksalnej i jakże dramatycznej. Szkoda, że mnie w tej pozie nie widzi p., miałby ubaw. Ale nie mógł bo zniknął tajemniczo. Buty tymczasem oziębły i gdy wyrzuciłam niedopałek o dziwo mogłam wolno odzyskać normalną postawę stawiając but przy bucie. Pierwsze spotkanie ze śniegiem po lecie mam zaliczone i to od razu dramatycznie. Malutkimi, ostrożnymi kroczkami poczłapałam w stronę gdzie ostatnio widziany był mój mąż. Ślad po nim zaginął. Gdy stanęłam przy rozstawionych statywach rozejrzałam się już zupełnie wystraszona.  Gdzie on może być. Wtedy usłyszałam jakieś dźwięki albo jęki dochodzące zza moich pleców.
Tak jasno świecących gwiazd na niebie wcześniej nie widziałam i nie przypuszczałam, że kosmos jest tak zatłoczony. Specjalnie wybraliśmy nasz wyjazd na bezksiężycowe noce aby „łysy” nie rozświetlał nieba i zorze były lepiej widoczne. Bezchmurne niebo ukazywało miliardy gwiazd świecących jak maleńkie latarki. Była już północ ale nie potrzebowałam dodatkowego oświetlenia aby zobaczyć p. w rowie głębokim na dwa metry tuż za mną. Na dwóch kolanach i jednej łapie starał się wdrapać tam skąd spadł. 
- Nie możesz wyjść? - Było to jedyne zdanie które nie wprowadzało zamętu w tej sytuacji a miałam ich w zanadrzu wiele. Kilka z nich mogę pominąć bo są obraźliwe a reszta nie nadaje się do publicznego użytku. 
- Właśnie usiłuję od dłuższego czasu. - Nie pytałam więcej bo coś było nie w porządku. Wolno, p. pokonywał kolejne centymetry. Wreszcie wygramolił się na powierzchnię i stanął zgięty w pół. 
- Co się stało? - Zapytałam bo już zupełnie zwariowałam od nadmiaru przeżyć w ciągu zaledwie kilku sekund czy minut.
 - Poślizgnąłem się i padłem paszczą w dół. Nadziałem się na jakiś kołek i mam złamane żebro. - Ręce mi opadły. Nie wiedziałam co się robi ze złamanym czy pękniętym żebrem ale p. uspokoił mnie opowiadając mi, że już miał podobną kontuzję ale przytrafiła mu się w zupełnie odmiennych okolicznościach. Dwa tygodnie na bezdechu i zero śmiechu. Potem wszystko wraca do normy. Gdy zaczęłam sobie wyobrażać sytuację w jakiej znalazł się mój p. to usta zaczęły się uśmiechać i nie mogłam powstrzymać się od zadania pytania. 
- I co? Zlałeś się w portki? - Wtedy ja zaniosłam się od śmiechu a p. jęczał trzymając się za prawą stronę klatki piersiowej. 
- Jeszcze nie ale zrobię to za chwilę jak nie przestaniesz mnie rozśmieszać. Nie było zorzy? 
- Jeszcze nie. 
- To chodźmy do auta i poczekajmy. - Podpierałam kalekę w drodze do auta i utwierdziłam się w przekonaniu, że chłopa nie wolno zostawić samego nawet na mrugnięcie okiem.