Ropa w zasięgu ręki.

  Powrót do hotelu zawsze pozostawał pod znakiem zapytania gdyż nie byliśmy przekonani do końca, że już nie będzie więcej zórz tej nocy ale zmęczenie dawało się we znaki i rozsądek zaganiał nas do łóżka na kolejną porcję snu. Dnie były krótkie i chciał nie chciał ale nie mogliśmy przespać choćby jednego bo również słoneczna część doby miała swoje atrakcje. Postanowiliśmy pobłądzić po okolicach miasta aby choć trochę liznąć ten odległy świat i poczuć jego smak.

Alaska ropą stoi i jest to jej główne bogactwo naturalne na które jest niekończące się zapotrzebowanie. Jej wydobycie odbywa się na Morzu Beauforta i przez cały stan transportowana jest taką rurą na jego południową stronę. Na długości 1287 kilometrów jest tylko jedenaście pomp które zapewniają przepływ ropy z Prudhoe Bay do Valdez.

Ciekawostką zapewne jest fakt, że amerykańskie firmy nie były w stanie wyprodukować rury o średnicy 122 cm ze stali o odpowiednich właściwościach. Z pomocą nadeszły trzy firmy japońskie które wspólnie podjęły się tego niełatwego przedsięwzięcia. W latach 1974-1977 powstało połączenie dwóch miast zupełnie nietypowym "środkiem transportu". Funkcjonuje do dziś i wydawałoby się, że na Alasce benzyna będzie najtańsza na świecie ale jest zupełnie odwrotnie. Ceny końcowe są wyższe niż w innych stanach bo surowej ropy nie wlejesz do auta a ponowny transport z rafinerii w okolice wydobycia podnosi jej cenę bardzo znacznie.

Nie wlazłam na rurę i nie wywierciłam dziury aby zdobyć trochę ropy na pamiątkę pomimo usilnych próśb p., który mnie do tego namawiał twierdząc, że Ataner siedząca okrakiem na strumieniu ropy byłaby widokiem zupełnie niecodziennym. Mnie wystarczyła jednak tylko świadomość, że przez tą rurę tłoczone są miliardy dolarów i z bólem serca tankowaliśmy na stacjach benzynowych już przetworzony wyrób.