Grand Canyon

 Czternaście lat minęło jak jedna chwila i znów jesteśmy w Grand Canyon. Od momentu powstania bloga czułam obawę, że opisanie pobytu w Wielkim Kanionie przerasta moje możliwości. Do tej chwili mam takie samo wrażenie, że polegnę opisując potęgę kanionu wyrzeźbionego przez rzekę Colorado. Ani opis ani zdjęcia nie oddadzą siły przyrody więc potraktujmy tekst tego posta jako pogaduszki staruszki i popatrzcie sami na nieskończoną przestrzeń i potęgę przyrody, chwila zamyślenia da więcej niż setka słów.

 Grudniowa, lekko pochmurna pogoda nie obiecywała kąpieli słonecznych jak lipiec przed laty i z wielką obawą ruszyliśmy na spotkanie największej dziury w ziemi na świecie.

Zderzenie z rzeczywistością nie było zaskakujące bo kanion wydaje się taki sam ale osoby przyczyniające się do powstania tego posta trudno rozpoznać po latach. Może dlatego, że czternaście lat to kupa czasu a może dlatego, że grudzień znacznie różni się od lipca i kurtki którymi byliśmy okryci nie należą do najbardziej twarzowych wdzianek.

 Nawyk włażenia w niebezpieczne miejsca pozostał mi do dziś i wiem, że jeszcze nie raz usłyszę naganę, ostre słowa przepełnione troską.

 Turystów tu zawsze dużo i z każdego zakątka świata. Spotkać można mnichów z klasztoru Shaolin, gorące azjatki i ich partnerów oraz szczelnie ukrytych w zimowych ciuchach ludzi którym po prostu jest chłodno.

Ktoś powie, że obecnie żyję z innym facetem ale to ta sama niespokojna dusza która wkurza mnie prawie codziennie i dopinguje do działania gdy życie wylewa na mnie pomyje. Razem przetrwaliśmy eony emocji i teraz tworzymy mur którego nie sforsują byle jakie przeciwności.

 Lata minęły, Grand Canyon pozostał prawie niezmieniony tak jak nasze postanowienie aby z upływem lat być tak samo zwariowanym jak kiedyś  przed laty. 

Przesyłam Wam wszystkim gorące pocałunki i obiecuję, że ciekawych miejsc nie zabraknie na tym blogu przez jeszcze przynajmniej naście lat.

Ataner zawsze znajdzie coś ciekawego.