Głupie cyfry.

 Petronela powinna dziękować wszystkim bóstwom, że jeszcze żyje. Prowadząc samochód zajmuje się wszystkim co akurat w prowadzeniu auta nie pomaga a wręcz przeszkadza. Przede wszystkim gada o byle czym częściej patrząc na mój wyraz twarzy aby przekonać się, że jej wywody zrobiły odpowiednie na jej słuchaczu wrażenie. Gdy skręcam się w nerwach na fotelu pasażera, napinając mięśnie nóg w panice przed zderzeniem lub wyciągam ręce do przodu aby złagodzić uderzenie mego ciała w deskę rozdzielczą to nie bardzo zwracam uwagę na paplanie, bezustanne i monotonne paplanie. Wielokrotnie zdawkowo głupawe „acha”, „pewnie, że tak” załatwia sprawę na kilka chwil a czasami dostaję burę, że siedzę, nic nie robię i jeszcze nie słucham na przykład o upijających majtkach.

Zanim wsiądę do jej auta usuwam z przedniego fotela to co tam się znajduje i bezpardonowo ciskam na tył gdzie podobnych jeżeli nie bliźniaczo takich samych przedmiotów jest bez liku. Uplamiony fotel nie zachęca do siadania ale co zrobić gdy świadomie zgodziłam się na przejażdżkę z Petronelą. Jej czteroletni Nissan Altima bardziej przypomina pojazd ukradziony o północy ze złomowiska niż auto nadające się do jazdy po cywilizowanych drogach. Mało co działa oprócz silnika bo o tym, że światła tylne swymi nieskoordynowanymi błyskami mogłyby zachwycić każdego uczestnika dyskoteki lat siedemdziesiątych a policjanta wprowadzić w długotrwałe osłupienie nie wątpię bo tak działają od trzech miesięcy. Nie wiem czy działają poduszki i pasy bezpieczeństwa ale wiem, że gdy działa oziębianie to nie mogę wyprostować nóg bo kapie tam woda. Wyglądu zewnętrznego nie da się opisać ze względu na krótką formę literacką tego posta. Wystarczy nadmienić, że wgniecenia i zadrapania karoserii są czymś o czym zapomnieli konstruktorzy tego auta. Petronela zatem na swój własny niewymuszony i bardzo awangardowy sposób uzupełnia niedorobki produkcyjne bo niby dlaczego błotnik miałby być prosty w tym miejscu a nie trzykrotnie powgniatany przy parkowaniu przy drzewie na jej własnym parkingu. 

- Zobacz! Ta małpa nie miała czasu pomalować sobie facjaty przed wyjściem z domu. Kretynka jeszcze kogoś uderzy malując sobie oczy. - Kończąc wywód przekręciła wsteczne lusterko i poprawiła swą fryzurę. Zadbane kobiety zawsze przecież muszą dbać o swój wygląd i bezustannie go kontrolować. Auto w tym krótkim czasie jechało już dwoma pasmami ruchu. Ryk klaksonu auta jadacego obok wyrwał Petronelę z podziwu nad swą urodą i obrzuciła spychanego na pobocze kierowcę lawiną inwektyw.  
- Takim wariatom powinno zabierać się prawo jazdy na dziesięć lat! - Facet drżącymi ze strachu rękami wyprowadził swe auto z koszenia trawy na poboczu i dociskając gaz do dechy uciekł przed nami. - Popatrz jaki kretyn przecież to morderca. Gdybym akurat wiozła dzieci.... ja mu pokażę. - Ryk silnika porwał złom Petroneli do pościgu za uciekającym przed zagrożeniem kierowcą. Na nic zdały się moje błagania o życie gdy Petronela dogoniła mordercę dzieci na światłach. Jeszcze było czerwone światło ale Petronela gnała jak oszalały ogar na tropie dzika. 

- Hamuj! - Krzyknęłam tracąc zimną krew i resztkę nadziei na miło spędzony wieczór. Pasy zadziałały usiłując przeciąć mnie na ukos. Poduszki nie wybuchły bo zderzaki dzieliło nie więcej jak kilka milimetrów. Widziałam dokładnie przerażone oczy kierowcy przed nami w jego wstecznym lusterku. Ja opadłam na oparcie a Petronela prawie wyrwała drzwi z zawiasów wyskakując z auta. Widziałam jak sunie do drzwi kierowcy i widziałam panikę na twarzy ofiary zemsty. Facet miał w perspektywie dwie możliwości nagłej śmierci, być uduszonym przez mocarne łapy Petroneli lub zostać zmiażdzony przez pojazd z boku. Dobry był z niego matematyk i wybrał prawdopodobieństwo przeżycia, ruszył z kopyta na czerwonym. Petronela wróciła do auta zupełnie zbita z tropu. - To jakiś psychol pieprzony powinni go zamknąć w wariatkowie. Przejechał na czerwonym! - Byłam cała mokra ze strachu i gdyby nie to, że przed wyjściem byłam w łazience to siedzenie Petroneli zdobiła by jeszcze jedna wielka, mokra i ciepła plama.

Pojechałyśmy dalej na urodziny Moniki, ja zupełnie wykończona nerwowo a Petronela paplała dalej. O czym nie miałam pojęcia. 

W drodze powrotnej obgadywanie koleżanek pochłonęło Petronelę do tego stopnia, że nie zauważyła jadącego za nią wozu policyjnego z migającymi światłami. 
- Policja za nami.- Skomentowam z obowiązku ale bez nadzieji, że cokolwiek dotrze do umysłu zajętego zmarszczkami na twarzy Moniki. Dopiero syrena alarmowa wyrwała ją z transu.
- Przynajmniej Pani słyszy. - Sarkastycznie skwitował policjant. Zabrał prawo jazdy i ubezpieczenie i zniknął w swym pojeździe. 
- Czego on ode mnie chce? 
- Jechałaś za szybko, przecież ci powiedział. 
- Za szybko???? 
- Tak miałaś 14 ponad dozwoloną prędkość. 

- No coś ty! Jechałam mniej niż pięćdziesiąt. Zaraz mu wyjaśnię pomyłkę. - I rzeczywiście za sekundę przy jej drzwiach pojawił się przedstawiciel prawa. 
- Przecież nie jechałam za szybko. Przestrzegam przepisów. - Policjant lekko uniósł brwi ale nie dał się sprowokować. Trzymał w lewej dłoni dokumenty które wziął wcześniej i podłużny mandat. Prawą miał wolną aby w razie czego chwycić za pistolet. Petronela nie odebrała wręczanych dokunentów i zaczęła trajkotać, że zupełnie niesłusznie została ukarana. Tłumaczyła jak krowie na granicy, że jechała tyle co wskazuje znak drogowy i dokładnie wie, że było 45, najwyżej jechała dwie mile więcej ale przecież można spokojnie jechać pięć więcej. 

Oznaczenie drogi.

Policjant uniósł brwi jeszcze wyżej ale nic się nie odzywał. Stał lekko przygarbiony aby głowę mieć tylko nieznacznie wyżej od kierowcy. Petronelo nie dyskutuj z policjantem bo możesz sobie nagrabić jeszcze więcej mandatów. 
- Jechałam niecałe 50 więc za co mandat, nie jestem piratem drogowym! - Oj będą problemy. 

Ograniczenie prędkości.

- Tu jest ograniczenie do 35 a Pani jechała 49. 
- Jakie 35 przecież dobrze widzę. Było 45.
- Pani jedzie drogą numer 45 na której jest dozwolona prędkość 35 mil na godzinę.
- Naprawdę?
- Tak. - Policjant jakby odsunął się na pół kroku. Zakryłam twarz dłońmi bo nie chciałam widzieć jak mózg Petroneli rozbryzguje się po całym wnętrzu auta. Zastrzeli babę na 100% a może najpierw wywlecze kretynkę na zewnątrz, odstrzeli i zwłoki wrzuci do rowu. Ja bym tak zrobiła. Petronela zaniemówiła. Zagadany mózg nie zadziałał prawidłowo i pomylił ograniczenie prędkości z numerem drogi. Rzeczywiście znaki są bardzo podobne i jak ktoś się uprze to można się pomylić.
- To dobrze, że nie jechałam drogą 85. - Odpaliła Petronela.
- Na odwrocie mandatu jest instrukcja. Może Pani zapłacić wysyłając czek albo przez internet albo pojawić się w sądzie. Data rozprawy jest w tutaj. Życzę miłego wieczoru i radzę aby Pani nie jeżdziła drogą 85. - Policjant wsadził łapę z mandatem przed oczy Petroneli. Moja wspaniała koleżanka wzięła od niego potwierdzenie swej głupoty. Oficer zasalutował i wydaje mi się, że uśmiechnął się skrycie.