Zła prognoza pogody.

 Odrętwienie pasażera to zupełnie normalna rzecz. Starając się uatrakcyjnić podróż czasami opowiadamy sobie jakieś zupełnie nieprawdopodobne historie które z rzeczywistością mają jedynie wspólny początek. Tak było również tego dnia gdy minuty ciągnęły się jak godziny. p. siedział za kierownicą a ja udawałam, że nie śpię utrzymując otwarte oczy. Z naszej lewej strony kłębiły się czarne chmury. Jeszcze tornada nie było ale nasze gadanie mogło je wywołać bo oczywiście taki temat poruszyliśmy. Poczuliśmy się jak poszukiwacze tornad dokładnie tacy sami jak w filmach. Wymyślone przez nas historyjki i nasze przygody w wyobraźni nie zasługują na opis ale wspomnę jedynie, że w wyobraźni tak jak we śnie wszystko jest możliwe.

Właśnie rozwijałam wątek jak wciąga nas tornado i wirujemy w przestworzach gdy raptem usłyszałam głośne, zdecydowane i wolno wypowiedziane słowa;
- O ku..a UFO. - p. tak wysoko podniósł brwi ze zdziwienia, że schowały się pod grzywką. Przerwałam swoją abstrakcyjną opowieść i nie mogłam uwierzyć, że ten który wierzy w Kosmitów oraz w obecność UFO na ziemi raptem zwątpił w swoje przekonania. Odruchowo nachyliłam się w stronę przedniej szyby i spojrzałam w górę poszukując na niebie kosmicznego statku. Tam go nie było i zerknęłam w bok. Wyprzedzał nas czarny pojazd o kształtach nieziemskich. - Aparat! Dawaj aparat! - p. odwrócił się w tył poszukując skrawka obiektywu lub paska od aparatu. Zabujało autem gdy po moim krzyku przerażenia p. wyjechał z pobocza. - Zrób zdjęcie! - Zrób zdjęcie tylko czym gdy wokół nas znaleźć można wszystko ale na pewno nic co ma cokolwiek wspólnego z fotografią.

Tymczasem UFO skończyło manewr wyprzedzania i w niezmienionym tempie pruło do przodu. Najprościej wziąć telefon i zrobić zdjęcie komórką. Tyko w jaki sposób znaleźć ten zupełnie niepotrzebny i nie używany na wakacjach sprzęt? Najprawdopodobniej jest w torebce ale w której nie miałam pojęcia. Nawet gdybym wiedziała to wydobycie telefonu z niezliczonej ilości przedmiotów koniecznie potrzebnych zajęłoby tyle czasu, że tą alternatywę spisałam na straty jako niewykonalną. Jak już zapewne wiecie w aucie poniewierały się trzy aparaty ale gdzie mogły być w tej chwili nawet najlepsza wróżka nie byłaby w stanie odpowiedzieć a ja tym bardziej. 
- Aparat! - p. już piał z wkurzenia i aż podskakiwał na fotelu. Nasze mało sportowe auto jednak zdecydowało się przyspieszyć gdy noga kierowcy wygięła podłogę pod pedałem „gazu”. UFO chyba nie znało przepisów drogowych albo miało je gdzieś bo ciągle oddalało się nieubłaganie. „Znając” zwyczaje UFO byłam przygotowana na natychmiastowe jego zniknięcie jak to zwykle z nim bywa. Pomimo tragicznych odgłosów o które nie podejrzewałam mego męża przyjrzałam się pojazdowi nie z tej ziemi. Guzik a nie UFO! To byli zawodowi „tornado chasers” czyli poszukiwacze tornad. Ich pojazd tak kosmicznie wyglądający był specjalnie przystosowany do takich zadań. Choć nie miałam dużo czasu to i tak udało mi się zobaczyć, że nie ma żadnych szyb oprócz przedniej i malutkich bocznych. Karoseria w kształcie stożka prawie dotykała nawierzchni aby szalony wiatr nie porwał pojazdu. Kilka napisów identyfikacyjnych stacji telewizyjnej uświadomiło mi, że gdzieś w pobliżu musi być tornado a nasze intelektualne wygłupy sprzed minuty mogą się zmaterializować. Zimny dreszcz był tak mocny, że aż podskoczyłam na fotelu. Wstrząs był tak silny, że ta przysłowiowa jedyna szara komórka u blondynki raptem zaczęła funkcjonować. Przypomniałam sobie, że w schowku na rękawiczki leży nasz podwodny aparat. Tak szybko ruszyłam prawą ręką, że pazurami walnęłam w plastik zamknięcia. Syknęłam z bólu i wściekłości.

Ponowiłam próbę otwarcia tak raptownie, że palce zsunęły się z malutkiej klameczki i znów syknęłam z bólu bo poczułam, że oderwałam paznokcie z dwóch palców. Kolejna próba zakończyła się sukcesem. Akurat ten aparat jest praktycznie bezobsługowy i wystarczy po jego włączeniu przycisnąć spust migawki. Swój aparat mogę włączyć na ślepo ale ten którego nie używałam od roku spowolnił moje ruchy. Jednak odruchowo palec powędrował w stronę włącznika i po chwili paniczne krzyki kierowcy ucichły. 
- Mam go. - Z dumą prawie krzyknęłam. Kliknęłam parę razy. Dobrych zdjęć nie będzie ale jak głosi druga prawda fotografa lepiej mieć zdjęcie nawet byle jakie niż żadne. Zaniechaliśmy pościgu za dziwnym pojazdem i z obawą spoglądaliśmy w bok zastanawiając się czy przypadkiem nie wytworzy się lej wciągający wszystko co w jego zasięgu.