Flamingi

 Podróżowanie przy użyciu telewizora ma wiele zalet; tanio, szybko i bez stresu. Ma też kilka wad z których najważniejszą jest brak możliwości wyboru miejsca docelowego. Różne programy przyrodnicze rzucają nas w zakątki świata gdzie akurat właśnie tam nie chcielibyśmy przebywać. Od dłuższego czasu jestem pod urokiem różowych flamingów. Coś obiło mi się o uszy, że kolor ich piór uzależniony jest od środowiska w którym przebywają ale aby upewnić się o tym sięgnęłam do skarbnicy wiedzy, nie zawsze poprawnej, czyli do internetu.
 Afrykę kojarzyłam zawsze z lwami, gorylami, krokodylami i flamingami. Sądziłam, że wielkie jeziora tego kontynentu są królestwem flamingów. Przeważnie każdy film pokazywał te dziwaczne ptaki o charakterystycznym, czerwonym zabarwieniu. Tak mi weszło do głowy, że jak flamingi to Afryka. Artykuł w Wikipedii sprawił, że postawiłam sama sobie dwóję albo nawet pałę z ornitologii bo na sześć gatunków flamingów, cztery zamieszkują kontynent amerykański. Czytam zatem, że istnieje flaming chilijski, Phoenicopterus chilensis, zamieszkujący Amerykę Południową. Drugim gatunkiem jest flaming James'a, Phoenicoparrus jamesi, którego można spotkać w Andach w Peru, Chile, Boliwii i Argentynie. Na tych samych terenach występuje również flaming andyjski, Phoenicoparrus andinus. Jak przystało na kontynent amerykański to jest oczywiście flaming amerykański, Phoenicopterus ruber, na Karaibach w Mexico, Belize i Wyspach Galapagos. Aby zakończyć wyliczankę wspomnę jeszcze o pozostałych dwóch które spotkać można w Afryce, Południowej Europie, Południowej i Południowo Zachodniej Azji którym jest flaming większy oraz flaming mniejszy w Afryce i Indiach.
Okazało się, że za kolor piór odpowiedzialna jest pewna bakteria której nazwy nie przytoczę bo i tak nikt tego nie potrzebuje do normalnego funkcjonowania na tym świecie oraz duża zawartość karotenu w pożywieniu. Krótko mówiąc im lepiej odżywiony ptak tym bardziej czerwony. 

 Po zakończonym maratonie telefonicznym p. jeszcze przez długi czas pozostawał nieobecny duszą, tkwił gdzieś pomiędzy mechanikiem a ubezpieczeniem. Jednak systematycznie jego kontakt z otaczającym go światem zaczął się pogłębiać. 
 Drugi etap dnia który zapamiętamy jako "nie zabieraj komórki na wakacje" miał nas doprowadzić do sadzawki z wyżej wymienionym ptactwem.

 Gdy zaproponowałam mu kiełbaskę na odnowienie straconej energii zgodził się natychmiast ale ta z drzewa kiełbasianego nie przypadła mu do gustu. Skrzywił się lekko na widok takiego przysmaku i oświadczył, że poczeka na chwilę gdy na inną kiełbasę nie będzie miał szans. Dzięki takiej abnegacji nie dowiedziałam się jak smakuje kiełbasa zerwana prosto z gałęzi.

 Spotykane po drodze okazy fauny nie zatrzymały nas na dłużej bo nogi same kierowały się w stronę gdzie mieliśmy spotkać moje wymarzone ptaki. Ani “czerwony dziób” ani mały “zielony smok” nie spowolniły naszej wędrówki.

- Nie mogę za tobą nadążyć, gdzie tak pędzisz? - Czy rzeczywiście narzuciłam takie tempo nie byłam przekonana ale mogłam uwierzyć w to, że co dla mnie interesujące może nie być atrakcją dla innych. - Nie mam dzisiaj formy. Czuję się wytrzebiony. - Parsknęłam śmiechem na takie obrzydliwe stwierdzenie. 
- To ty odpocznij sobie przy tym stawiku a ja popędzę dalej. Wiesz gdzie mnie znaleźć.
- Poczekaj! Zobacz jak tu ładnie. - Jak na przykładną żonę przystało zatrzymałam się na sekundę i zerknęłam na wodę. Owszem było ładnie i malowniczo wyglądało odbicie palm w lekko pomarszczonej wodzie. Gdy spojrzałam bliżej dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Prawie niewidoczny, tuż pod powierzchnią wody, nieruchomo tkwił żółw. Ten sam gatunek który kilka lat temu użarł mnie w palec. Od tego czasu nie lubię żółwi. Chwyciłam p. pod pachę i pociągnęłam w kierunku gdzie miały czekać na nas flamingi.

 Trafiliśmy na idealny moment. Właśnie rozpoczynało się karmienie ptaków. Wcześniej przebywały po drugiej stronie stawu ale na widok rzucanej karmy przez pracownika wszystkie ruszyły aby najeść się do syta. Zaczęły klikać migawki i wydawało się, że zdjęć nigdy za dużo. Uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam flamingi.

Spędziliśmy chyba godzinę patrząc i nie mogąc nasycić się widokiem tych egzotycznych ptaków. Cała grupa była nie dalej jak kilka metrów i pewnie wpadłabym do wody z egzaltacji gdyby nie barierka dzieląca nas od niej. Wielkim atutem był fakt, że byliśmy jedynymi zwiedzającymi i nikt nie burzył ciszy.

 W drodze powrotnej chciałam chwycić ibisa ale nie dał się skusić na moje zachęty. Nawet nie mogłam go pogłaskać co mogłoby wpłynąć na moje zdolności artystyczne bo przecież ibis jest synonimem wiedzy i zdolności twórczej. Popatrzyłam jedynie na przekornego ptaka i pomyślałam, że wiedzy mi już nie przybędzie a moje pisanie nie stanie się poczytne jak bestselery. Gdybym tak mogła chociaż go dotknąć wszystko uległoby zmianie.

Chwilę wytchnienia pośród kwiatów wykorzystaliśmy na zaplanowanie kolejnego dnia. Co przyniesie nikt nie wiedział bo nasze plany jak zwykle nie są doskonałe i zawsze pozostawiamy duży margines na improwizację.

 ***
Zdjęcia w dużej rozdzielczości można zobaczyć tutaj.