Tele trele

 O tym jak telefon komórkowy może skierować nasze zamiary na manowce przekonaliśmy się kolejnego dnia. Bardzo wcześnie rano zjedzone obfite śniadanie, które miało nam wystarczyć na kilka długich godzin, zwolniło moje ruchy. Jednak popędzana przez p. z bólem serca pożegnałam balkon kuszący lenistwem i ruszyliśmy na spotkanie kolorowych ptaków i niecodziennych zwierząt. Ledwo opuściliśmy samochód i weszliśmy do egzotycznego miejsca rozległ się dzwonek telefonu.

Gdzieś na dnie przepastnej torby znajdowało się niepokojące źródło dźwięku. p. podniósł oczy ku niebu wzywając nadprzyrodzone moce aby nie była to jedna z moich koleżanek której telefon przyrósł do ucha. Po dźwiękach wydobywających się pomimo wielu przeszkód tkwiących na drodze do ucha słyszałam, że to nie ona. Dzwonił syn. Byłam o tym święcie przekonana bo jego numer ma oddzielny dzwonek abym mogła go łatwo odróżnić. Wpadłam w panikę gdy moja ręka znalazła się w środku codziennego wyposażenia kobiety. Panika przybrała na sile gdy stwierdziłam, że to co upchałam do środka nie powinno znajdować się na codziennym wyposażeniu kobiety. Telefon dzwonił a ja już nie panikowałam tylko wpadłam w szał. Nie mogłam natrafić palcami na znany kształt telefonu i wiedziałam, że nie zdążę odebrać połączenia. Rzeczywiście nie zdążyłam i na powierzchnię wyciągnęłam środek do połączeń głosowych na znaczną odległość, zupełnie uśpiony jak na półce sklepowej. Natychmiast kliknęłam na imię syna i telefon zabrał się dziarsko do roboty usiłując pokonać dwa tysiące kilometrów w przeciągu sekundy.
- Witaj kochanie. - Mój głos lekko drżał gdyż byłam pewna, że stało się coś złego. Syn nigdy nie dzwonił do nas przed swoją pracą i byłam przekonana, że i dziś nie dzwonił aby życzyć nam kolejnego wspaniałego dnia. Odebrałam złą wiadomość treści; poszły dymy z silnika ale dojechałem do pracy.  
- Nic ci nie jest? - Z autem nie potrafię gadać jak mój mąż więc ograniczyłam się do sensownych pytań. Po usłyszeniu, że wszystko w porządku odetchnęłam z ulgą. Na autostradzie syn wjechał na jakąś blachę która spadła z ciężarówki jadącej przed nim i bez szans na raptowną zmianę pasa ruchu bo pędząc zderzak w zderzak i drzwi w drzwi, w porannym szale kierowców musiał jechać prosto na przeszkodę aby uniknąć totalnego karambolu. 
- Zaraz zadzwoni do ciebie tata.
- Wiktor miał wypadek. Dzwoń do niego! - Matka w obronie dziecka nie przebiera w środkach a mój podniesiony głos i rozkazujący ton był tego przykładem. p. prześwietlił mnie na wylot dokładniej niż rentgen i gdy nie znalazł obrażeń duszy, zdecydowanym ruchem wyjął swój telefon z kieszeni. To był ruch jak u żołnierza na wojnie chwytającego za broń. Jak podczas pojedynku dwóch kowbojów gdy każdy facet wie, że ułamek sekundy może zaważyć o jego życiu i odruchowo kieruje rękę tam gdzie z łatwością chwyta za rękojeść kolta. Ja też skierowałam rękę w dobrym kierunku tylko moja dłoń natrafiła najpierw na szminkę, potem na puder a na końcu zamiast rewolweru odnalazła zapasową apaszkę. Dziecko mądrze zagrało skrywając się za matczyną spódnicą i zadzwoniło do mnie jako do pierwszego koła ratunkowego. Po co narażać się na niemiłe uwagi mądralińskiego. 
p. już naciskał miejsce oznaczone zdjęciem syna na ekranie telefonu. Jeszcze zanim połączenie doszło do skutku dzieląca mnie od męża odległość zmniejszyła się do niezbędnego minimum czyli moje ucho dotykało telefonu od złej strony, ta poprawna strona była przyklejona do ucha p.. Stałam na palcach a p. przechylał głowę. Kilka pierwszych zdań zostało poprawnie artykułowanych więc lekko odsunęłam się od technicznie zainteresowanych stron.

Rozpoczęłam zwiedzanie terenu z asystentem poruszającym sprawy ubezpieczenia z naszym agentem. p. podążał za mną przez cały czas mało interesując się otoczeniem, duszą był daleko stąd. Nawet balansujący żółw nie rozchmurzył lica małżonka bo raptem okazało się, że serwis holowniczy nie może odnaleźć auta na parkingu.

Gdy drugi serwis rozpoczął poszukiwania samochodu zrobiło się tak groźnie, że mała małpka próbowała ustrzec się przed gniewnymi pomrukami szukając schronienia za małym kamieniem.

Olbrzymia jaszczura, natomiast miała wszystko gdzieś i obserwowała całe zajście z niezmąconym spokojem.

Baraszkujące żółwie wysłuchały rozmowy z mechanikiem oraz dowiedziały się dokładnego adresu "naszego" warsztatu samochodowego. Adresu którego nie znaliśmy pomimo korzystania z tego miejsca przez kilka lat.

O tym, że praca ogłupia wiemy od dawna i wcale się nie zdziwiłam gdy do moich uszu dotarł kolejny na to przykład.
- Weźmiesz na ten czas nasze auto. - Nie musiałam  wiedzieć o co pytał drugi rozmówca. Nawet nie chciałam bo po co się denerwować. Zajęłam się czarnym łabędziem który skutecznie unikał nas jak zarazy albo śmiertelnego wroga. Ustawiał się przez cały czas tyłem do obiektywu więc nie mam jego zdziwionej miny na zdjęciu. Jedynie jego kuper gdy odpływał od gadającego człowieka. Jeżeli zwierzęta mają bardziej wyczulone zmysły niż człowiek to wcale mu się nie dziwię bo mnie już zaczynała boleć głowa.

Potyczka z ubezpieczeniem trwała przez dobre dwie godziny i jestem pełna podziwy jak dobre są baterie w telefonach komórkowych. Zastanawiałam się czy kiedykolwiek zakończy się zmaganie z problemem. Auta mamy ubezpieczone w jednej z trzech najleprzych firm na tutejszym rynku i jak do tej pory nie mieliśmy żadnego problemu. Żadnego problemu bo nie było problemu. Płacenie składek na czas było mile widziane przez ubezpieczyciela. Gdy przyszło do zadbania o klienta napotkaliśmy biurokrację ale nie niechęć. My chcieliśmy zakończyć całą tę sprawę jak najszybciej ale druga strona postępowała według wytycznych i rozmowy ciągnęły się w nieskonczoność. Ja miałam szczerze dość na dziś i chciałam znaleźć się na balkonie spoglądając na ocean. Spocona koszula p. i czerwona twarz jak u Indianina mówiły dobitnie, że nie jestem osamotniona w marzeniach. 

Przez dłuższą chwilę zatrzymaliśmy się przy dzikiej świni gdy wydawało się, że to już koniec maratonu telefonicznego. Chwila trwała dziesięć minut i biedne zwierzę nie wytrzymało napięcia w głosie męża. Dzik padł na kolana jak podcięty toporem Wikinga i trwał w odrętwieniu.

 Auto w końcu dotarło do mechanika i wydawało się, że i p. może rozpocząć zwiedzanie wspólnie ze mną. Przed nami główna atrakcja dzisiejszego dnia i miałam nadzieję, że telefon więcej nie zadzwoni.

*****
Duże zdjęcia tutaj.