Prysły zmysły.

Kto z nas nie marzył o podróży przez niekończące się piaski pustyni. Takie nieskazitelnie żółte bez ani jednego źdźbła trawy i śladów życia. Właśnie w tym roku będziemy mieli namiastkę Sahary. Jeszcze pół godziny jazdy i będziemy mogli poczuć się jak zdobywcy Afryki. Nasze zniecierpliwienie było naprawdę duże bo przemknęliśmy obok punktu w którym powinniśmy zapłacić za wjazd na teren Parku Narodowego nawet nie uświadamiając sobie, ze nas tez to dotyczy. Chcieliśmy jak najprędzej dotrzeć do wyczekiwanej wydmy i skryty napis za krzewem nie dotarł do nas ze swoim przesłaniem na czas. 
- No trudno zapłacimy przy wyjeździe przecież głowy nam nie urwą. - p. zawsze znajdzie jakieś wytłumaczenie swojego nieroztropnego postępowania. Punkt opłat zawsze przewaznie jest na samej drodze a tutaj raptem ukryty gdzieś z boku. Nie można popadać w rutynę, wytłumaczenie przyjęłam jednak ochoczo tym bardziej, ze byliśmy już tuż, tuż obok naszego wypatrywanego skrawka pustyni.

Ciekawą rzeczą jest fakt , ze na tym pustkowiu i w miejscu rekordowych upałów tylko jeden procent terenu to piaszczyste wydmy. 
Trochę z przekąsem patrzyłam jak p. rano zakłada na siebie ubiór safari i przygotował do tego prawdziwy letni kapelusz, wełniane skarpety i jedwabne skarpetki, wysokie buty i nasmarował się kremem ze stuprocentowym filtrem UV.

- Spocisz się w tym upale. 

- To oczywiste ale jak mamy zdobywać pustynie to trzeba się odpowiednio do tego przygotować. A ty będziesz jak teraz? - Nieodzowna czapka na głowie i lekka zupełnie przezroczysta bluzka powinny dać mi w miarę komfortowe warunki w upale. Jakże myliłam się miałam okazje przekonać się zaraz po wyjściu z auta. W końcu byłam przygotowana na spotkanie z piekłem czyhającym tuz za oknem samochodu ale temperatura powietrza lekko mnie zaskoczyła, było cieplej niż gorąco. Albo miałam zły dzień albo jak stwierdził p. wystawiłam za dużo ciała na promienie słońca. Po przejściu trzystu lub czterystu metrów zaczęłam dostawać zawrotów głowy i dreszczy.

- Muszę wracać bo czuje, ze zemdleje, jest mi niedobrze i będę wymiotować za chwile. Nie mogę iść dalej, wracam do auta. - Jak można dostać udaru słońca w ciągu dziesięciu minut nie mam pojęcia ale czarne mroczki na zmianę z gwiazdami przesłaniały mi widok rozmazującego się krajobrazu.
- Ja tylko skocze na sam szczyt i zaraz wracam, dojdziesz sama? - Było mi obojętne co się wydarzy tutaj na wydmie, przestałam kontaktować i to co p. do mnie mówił przytaczam na jego odpowiedzialność bo opowiedział mi o tym później. O moim zachowaniu i minie oraz o krótkim urywanym oddechu i mdłym spojrzeniu.

Zawróciłam, w jednej dłoni trzymałam kluczyki do auta a w drugiej aparat. Musiałam się koncentrować aby utrzymać resztki uchodzącego ze mnie życia. Jeszcze tylko sto pięćdziesiąt metrów i wtedy poczułam, ze koniecznie i natychmiast muszę iść do łazienki. Mój organizm zaczął płatać mi figle i powolutku traciłam kontakt ze światem i kontrolę nad moim zachowaniem. W dwie budki kibelki wpatrywałam się jak zahipnotyzowana. Czułam, ze nigdy tam nie dojdę i umrę w odległości zasięgu reki od zbawienia i w dodatku cała posikana. Przyznam się, ze zdążyłam w ostatniej sekundzie albo milisekundzie.

- Żyjesz? Jesteś tam? - Słyszałam głos p. za drzwiami. - Nie poszedłem na gorę, zrobiłem tylko kilka zdjęć i puściłem się biegiem za tobą ale nie mogłem cie dogonić ale masz parę. - Gdy wyszłam ujął mnie pod rękę i doprowadził do auta. Musiałam nietęgo wyglądać bo widziałam przestrach w oczach p. gdy usadzał mnie na fotelu w samochodzie. Jemu tez chyba nie było całkiem dobrze bo łapki mu się trzęsły i gdy włączył ochładzanie włączył tez ogrzewanie. Odchyliłam oparcie i czekałam na zlitowanie się klimatyzacji aby owiała mnie chłodnym powietrzem.
- Cholera ale gorąco wcale nie chłodzi to ścierwo. - A po chwili. - Chyba mi prysły zmysły bo włączyłem ogrzewanie. Jeszcze chwila a bym nas ugotował.